ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ Ը

Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը, նախագահությամբ` սահմանադրական դատարանի նախագահ Գ. Հարությունյանի, կազմով` սահմանադրական դատարանի անդամներ Ֆ. Թոխյանի, Զ. Ղուկասյանի, Ռ. Պապայանի, Վ. Պողոսյանի, Վ. Սահակյանի, Մ. Սևյանի,

մասնակցությամբ` Հանրապետության Նախագահի պաշտոնական ներկայացուցիչ` Հայաստանի Հանրապետության արդարադատության նախարար Դ. Հարությունյանի,

համաձայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետի, 101 հոդվածի 1 կետի, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետի, 21 հոդվածի, 25 հոդվածի 1 կետի, 56 և 67 հոդվածների,

դռնբաց նիստում քննեց «1978 թվականի մարտի 17-ին Ստրասբուրգում ստորագրված` Հանձնման մասին եվրոպական կոնվենցիայի

երկրորդ լրացուցիչ արձանագրության մեջ ամրագրված պարտավորությունների` Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:

Գործի քննության առիթը Հանրապետության Նախագահի դիմումն է սահմանադրական դատարան:

Լսելով սույն գործով զեկուցող` Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանի անդամ Վ. Պողոսյանի հաղորդումը, Հանրապետության Նախագահի ներկայացուցիչ Դ. Հարությունյանի բացատրությունները, հետազոտելով Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրությունը և գործում առկա մյուս փաստաթղթերը, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՊԱՐԶԵՑ.

1. Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրությունն ստորագրվել է 1978 թ. մարտի 17-ին` Ստրասբուրգում, և ուժի մեջ է մտել 1983 թ. հունիսի 5-ին: Հայաստանի Հանրապետությունը նշված Արձանագրությունն ստորագրել է 2001 թ. նոյեմբերի 8-ին:

Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրության նպատակն է ֆինանսական հանցագործությունների ոլորտում պարզեցնել Հանձնման մասին եվրոպական կոնվենցիայի կիրառումը, ինչպես նաև բուն կոնվենցիայում լրացումներ կատարելը: Նշված կոնվենցիային Հայաստանի Հանրապետությունը միացել է 2001 թ. նոյեմբերի 21-ին:

2. Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրությամբ մասնավորապես սահմանվում է.

ա) կոնվենցիայի 2-րդ հոդվածի 2-րդ կետը լրացվում է «Սույն իրավունքը կիրառվում է նաև այն հանցագործությունների նկատմամբ, որոնց համար նշանակվում են դրամական բնույթի պատիժներ» դրույթով,

բ) կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածը փոխարինվում է ֆինանսական հանցագործությունների վերաբերյալ հստակեցված դրույթներով:

3. Հիշյալ Արձանագրությամբ սահմանվում է նաև, որ ցանկացած պետություն ստորագրելու, միանալու մասին փաստաթուղթը կամ վավերագիրն ի պահ տալիս կարող է հայտարարել, որ իրեն իրավունք է վերապահում չընդունել արձանագրությամբ նշված մի շարք պահանջներ:

4. Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրությամբ Հայաստանի Հանրապետությունն ստանձնում է մի շարք պարտավորություններ, մասնավորապես.

- հարկերի, մաքսատուրքերի և դրանց առնչվող հանցագործությունների դեպքում հանձնումն իրականացնել ՀՀ օրենսդրությանը համապատասխան նույնաբնույթ հանցագործությունների պարագայում,

- չմերժել հանձնումը, եթե անգամ ՀՀ օրենսդրությամբ սահմանված չեն նույնաբնույթ հարկեր կամ տուրքեր, կամ նախատեսված չէ հարկի, տուրքի, մաքսատուրքի և փոխանակման նույնաբնույթ կարգավորում,

- չկատարել հանձնումն այն հանցագործության համար, որի վերաբերյալ Հայաստանի Հանրապետությունում հայտարարվել է համաներում,

- անձի բացակայությամբ կայացված դատավճիռն ի կատար ածելու համար պահանջվող անձին հանձնել այն ժամանակ, եթե Հայցողը բավարար հիմքեր է ներկայացնում` պաշտպանական նվազագույն իրավունքներն ապահովելու վերաբերյալ, կամ

- երաշխավորվում է պահանջվող անձի գործով կրկնակի դատավարության անցկացումը:

5. Երկրորդ լրացուցիչ արձանագրությամբ Հայաստանի Հանրապետության ստանձնած պարտավորությունները բխում են ՀՀ միջազգային իրավական մյուս պարտավորություններից և ՀՀ Սահմանադրությանը համապատասխան (հոդվածներ 4, 9, 38 և այլն) կոչված են Կողմերի միջև հաստատելու բարիդրացիական, փոխշահավետ հարաբերություններ, ապահովել մարդու իրավունքների և ազատությունների դատական պաշտպանությունը և այլն:

Ելնելով գործի քննության արդյունքներից և ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետով, 102 հոդվածի առաջին և երրորդ մասերով, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետով, 67 և 68 հոդվածներով, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՈՐՈՇԵՑ.

1. 1978 թվականի մարտի 17-ին Ստրասբուրգում ստորագրված` Հանձնման մասին եվրոպական կոնվենցիայի երկրորդ լրացուցիչ արձանագրության մեջ ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը:

2. Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 102 հոդվածի երկրորդ մասի համաձայն սույն որոշումը վերջնական է, վերանայման ենթակա չէ, ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից: