«Վավերացնում եմ»

Հայաստանի Հանրապետության

Նախագահ Ռ. Քոչարյան

5 փետրվարի 2001 թ.

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

5 փետրվարի 2001 թվականի N 80

քաղ. Երևան

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻ ՕՊՏԻՄԱԼԱՑՄԱՆ ԱՇԽԱՏԱՆՔՆԵՐՆ ԻՐԱԿԱՆԱՑՆԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ

Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը որոշում է.

1. Հավանություն տալ Հայաստանի Հանրապետության առողջապահության համակարգի օպտիմալացման հայեցակարգին (կցվում է):

2. Հայաստանի Հանրապետության առողջապահության նախարարությանը` Հայաստանի Հանրապետության մարզպետների և Երևանի քաղաքապետի հետ համատեղ մշակել և ըստ Հայաստանի Հանրապետության մարզերի ու Երևան քաղաքի Հայաստանի Հանրապետության կառավարություն ներկայացնել առողջապահության համակարգի օպտիմալացման ծրագիրը` համաձայն ժամանակացույցի (կցվում է):

3. Սույն որոշումն ուժի մեջ է մտնում պաշտոնական հրապարակման պահից:

Հ Ա Յ Ե Ց Ա Կ Ա Ր Գ

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳԻ ՕՊՏԻՄԱԼԱՑՄԱՆ

Ներածություն

Հայաստանի Հանրապետության առողջապահության համակարգի ձևավորման և ներդաշնակ զարգացման հիմքում պետք է դնել Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության (ԱՀԿ) «Առողջությունը բոլորի համար 21-րդ դարում» քաղաքականության հիմնարար արժեքները` առողջությունը որպես մարդու կարևորագույն իրավունքներից մեկը, արդարությունը առողջության պահպանման հարցերում, յուրաքանչյուր մարդու, խմբի և հաստատությունների, կազմակերպությունների պատասխանատվությունն ու մասնակցությունն առողջության պահպանման գործում, ԱՀԿ-ի համընդհանուր սկզբունքները` հավասարություն, արդարություն, մատչելիություն և ծառայությունների որակի ապահովում, առողջության պահպանման գործում կառավարության և անհատների նոր դերի սահմանում, այդ գործընթացում պատասխանատվության տարանջատում, ստվերային գործունեության վերացում և օրինականացում, առողջության պահպանման բարելավման գործում նոր հոգեբանության սերմանում բնակչության մոտ, ֆինանսական միջոցների արդյունավետ օգտագործում և հնարավորության դեպքում լրացուցիչ միջոցների ընդգրկում:

Վերջին տարիների ընթացքում առողջապահության համակարգում կուտակվել են ոլորտի ներդաշնակ զարգացումը կանխորոշող մի շարք լուրջ հիմնախնդիրներ: Անհրաժեշտություն է առաջացել վարչական ապակենտրոնացման գործընթացը զուգակցել համակարգի կառավարման և բուժօգնության որակի վերահսկման մեխանիզմների համարժեք ուժեղացմամբ, ինչպես նաև առողջապահական ծառայությունների թերի և անկանոն ֆինանսավորման վերացմամբ:

Խոր ճեղքվածք է առաջացել առողջապահության տարբեր օղակների (հանրապետական, մարզային, գյուղական) միջև մատուցվող բուժծառայությունների տեսակների և այդ ծառայությունների որակի առումով: Գնահատման, հստակեցման և վերանայման կարիք ունեն հանրապետության առողջապահական համակարգի կառուցվածքը, առողջապահական հաստատությունների քանակը, ենթակայությունն ու կարգավիճակը:

1. Առողջապահության համակարգի օպտիմալացման նախադրյալները ԵՎ անհրաժեշտությունը

Մեզանում դեռևս բավարար չափով շեշտադրված չեն առաջնային (ամբուլատոր-պոլիկլինիկական) բուժօգնության համակարգի կիրառական գերակայությունը և կառուցվածքը: Հիվանդանոցային մահճակալների առկա թվաքանակն ուռճացված է և չի համապատասխանում բուժօգնություն ստացողների ու համակարգի իրական կարիքներին ու ֆինանսավորման հնարավորություններին: Որոշ բուժման մեթոդներ, որոնք նախկինում միայն հիվանդանոցներում էին կատարվում, ներկայումս իրականացվում են ամբուլատոր-պոլիկլինիկական պայմաններում: Կրճատվել է հետվիրահատական շրջանում բուժման և հետծննդյան խնամքի տևողությունը: Նշված հանգամանքն իր անդրադարձն է ունենում առկա հզորությունների և դրանց արդյունավետ օգտագործման վրա: Առողջապահական ծառայությունների կազմակերպման և իրականացման տիրույթում առկա է առաջարկի և պահանջարկի ձևավորման խորացած անհամաչափություն: Երկրում դեռևս չի գործում բուժօգնության ստանդարտների և որակի վերահսկման համակարգ:

Ներկայումս համակարգում գործող բուժհաստատություններն իրենց թվաքանակով, հզորություններով, կադրային ներուժով էականորեն գերազանցում են բուժօգնության, այդ թվում` պետության կողմից երաշխավորված ծրագրերով ձևավորված, պահանջարկը: Արդյունքում` այդ ծրագրերով պետական բյուջեից հատկացվող ֆինանսական միջոցները նպատակաուղղվում են ոչ թե որակյալ բժշկական օգնության ապահովմանը, այլ ամբողջ համակարգի պահպանմանը, այդ թվում` համապատասխան ծանրաբեռնվածությամբ չապահովված կադրերի, թեև ցածր ու անկանոն, վճարվող աշխատավարձերին: Ընդ որում, այդ միջոցները հիմնականում ուղղվում են բժշկական օգնություն իրականացնողների ընթացիկ ծախսերը մի կերպ ծածկելուն և, բնականաբար, չեն բավարարում նորմալ դեղորայքային և տեխնոլոգիական հագեցվածության, բժշկական անձնակազմի աշխատավարձի մակարդակի բարձրացմանը:

Այդ իսկ պատճառով անհրաժեշտություն է առաջանում հստակեցնելու ներկա պայմաններում բուժօգնություն և սպասարկում իրականացնողների առկա և փաստացի օգտագործվող հզորությունները: Այսօր հիվանդանոցային համակարգում գործում են 171 բուժհիմնարկ` 23169 ընդհանուր մահճակալային ֆոնդով, որի միջին ծանրաբեռնվածության աստիճանը մոտ 40% է (մարզերում առանձին դեպքերում այն հասնում է 10-15%-ի):

Լրջագույն հիմնախնդիր է բուժօգնության մատչելիությունը (հատկապես բնակչության սոցիալապես անապահով խավերի համար), ինչի հետևանքով, հիվանդացության աճի պայմաններում, կտրուկ իջել է ժամանակին բուժօգնության դիմող անձանց թիվը:

Առողջապահական հաստատությունների բյուջետային ֆինանսավորման սահմանափակ հնարավորությունների և դրանց ոչ միշտ արդյունավետ օգտագործման հետ մեկտեղ շատ ցածր է մնում արտաբյուջետային միջոցների ներգրավման աստիճանը (վճարովի ծառայություններ, բժշկական ապահովագրություն և այլն):

Հանդիսանալով առևտրային կազմակերպություններ, փաստորեն, առողջապահական պետական ընկերությունների կանոնադրական խնդիր են դարձել շահույթ ստանալը և շահաբաժիններ հաշվարկելը, այն դեպքում, երբ լուծված չէ իրական գներով առողջապահական ծառայությունների փոխհատուցման հիմնախնդիրը և հաշվի չեն առնվում սոցիալական ոլորտում գործունեություն ծավալող տնտեսավարող սուբյեկտների առանձնահատկությունները:

Ավարտին չեն հասցված բժշկական կրթական համակարգում ձեռնարկված բարեփոխումները, որի հետևանքով շարունակվում է մասնագիտական կադրերի գերարտադրությունը և միաժամանակ, ըստ առանձին մասնագիտությունների ու տարածաշրջանների, անհամաչափ բաշխումը:

Առողջապահության համակարգի վերակառուցման համար անհրաժեշտ են օրենսդրական և ֆինանսական հիմքեր: Անհրաժեշտ է հստակեցնել այն նպատակները, որոնց ձգտում է հասնել համակարգը վերակազմավորման միջոցով: Առողջապահության հիմնական նպատակին` բնակչության առողջության պահպանմանը և բարելավմանը հասնելու համար անհրաժեշտ է ապահովել բուժօգնության իրականացումը` համապատասխան անձանց կողմից, համապատասխան հիմնարկում, պահանջվող պահին և ընդունելի գներով:

Վերոգրյալը վկայում է, որ հրամայական պահանջ են դարձել առողջապահական հաստատությունների ցանցի օպտիմալացումը և այդ ուղղությամբ հետևյալ միջոցառումների իրականացումը`

• առողջապահության համակարգի ընկերությունների (կազմակերպությունների) գույքագրում,
• բժշկական օգնություն և ծառայություններ իրականացնող բուժհիմնարկների չծանրաբեռնված
  

  կարողությունների կրճատում,

• բուժհաստատությունների (ոչ արդյունավետ գործող և առողջապահական նորմերին
  

  չհամապատասխանող) վերակազմակերպում կամ վերապրոֆիլավորում, անհրաժեշտության
  

  դեպքում` լուծարում,

• տարածքների օպտիմալ օգտագործման նպատակով բուժհաստատությունների շենքային միավորում,

• պետական պատվերների մրցութային եղանակով տեղադրում,
• կադրային ներուժի կանոնակարգում և պլանավորում,

• բուժհաստատությունների (հատկապես` հիվանդանոցների, առողջարանների)
  

  մասնավորեցմանը նպատակաուղղված գործընթացի իրականացում:

Վերոհիշյալ նախապայմանների բավարարումը կարող է երաշխիք դառնալ առողջապահության համակարգի հետագա զարգացումն ապահովելու համար:

2. Առողջապահության համակարգի օպտիմալացման հիմնահարցերը

Համակարգի օպտիմալացման հիմնական ուղղություններն են`

3. Մարդկային ռեսուրսների պլանավորում, կառավարում ԵՎ կրթություն

3.1. Բուժօգնության առաջնային (ամբուլատոր-պոլիկլինիկական) օղակ

Համաձայն առողջապահության ոլորտում իրականացվող քաղաքականության` բուժօգնության առաջնային մակարդակի հիմքը պետք է կազմի ընտանեկան բժիշկը (կամ ընդհանուր պրակտիկայի բժիշկը): Չնայած այս համակարգը Հայաստանում զարգացած և ձևավորված չէ, սակայն այդ ուղղությամբ սկզբնական քայլերն արդեն արված են: Մասնավորապես, իրականացվում է ընտանեկան բժիշկների ուսուցումը:

Ըստ վիճակագրական տվյալների և փորձագիտական գնահատման հիվանդների մոտ 80%-ը կարող են անհրաժեշտ բժշկական օգնություն ստանալ առաջնային մակարդակում: Այստեղ աշխատող ընտանեկան բժիշկը և առաջնային բուժօգնության թիմը իրենց ֆունկցիոնալ գործունեությամբ դարպասապահի դեր են կատարում երկրորդային (ստացիոնար) մակարդակի համար: Հիվանդները պետք է ունենան իրենց ընտանեկան բժիշկը, որի ծառայությունները պետք է լինեն մատչելի: Վերջինիս գործունեությունն արդյունավետ կազմակերպելու համար նպատակահարմար է այն պոլիկլինիկական հաստատություններում իրականացնել ինքնուրույն կամ խմբային պրակտիկայի ձևով: Ընտանեկան բժիշկը կարող է իրականացնել թանկարժեք սարքավորումներ չպահանջող ախտորոշիչ կամ բժշկական ծառայություններ, անհրաժեշտության դեպքում, ուղեգրման համակարգի կիրառման միջոցով, հիվանդին ուղարկելով երկրորդային մակարդակ ախտորոշվելու կամ` բուժօգնություն ստանալու համապատասխան նեղ մասնագիտական օղակում:

Առաջնային մակարդակում բուժօգնությունը կարող է կազմակերպվել առանձին ընտանեկան բժշկի և (կամ) առաջնային բուժանձնակազմի կողմից:

Նախատեսվում են առաջնային բուժօգնության օղակի գործունեության միաժամանակյա հետևյալ երեք տարբերակները`

Ընտանեկան բժիշկներին և (կամ) նրանց խմբերին իրենց գործունեության ծավալման համար անհրաժեշտ շենքային պայմանները կարող են ապահովվել ներկայիս պոլիկլինիկաների տարածքների հաշվին` պետության կողմից անհատույց օգտագործման իրավունքով նրանց հանձնելու միջոցով կամ երկարատև վարձակալության տրամադրելու, կամ մասնավորեցնելու ճանապարհով:

Համակարգի օպտիմալացմամբ կհստակեցվեն և կսահմանվեն նաև բժշկի գործունեության ծավալները, օժանդակող անձնակազմի թվաքանակը, ընտանեկան բժշկի որակավորման չափանիշները (որպես առանձին մասնագիտություն), ներկայիս տեղամասային թերապևտների և մանկաբույժների վերաորակավորումն ընտանեկան բժիշկների, բուժհիմնարկները, որտեղ աշխատելու են առաջնային օղակի մասնագետները, լիցենզավորման համակարգը (որի միջոցով կվերահսկվեն ընտանեկան բժիշկների որակավորումը, թիվը և մատուցվող բուժծառայությունների որակը), հիվանդներին բուժօգնության երկրորդային մակարդակ ուղեգրելու համակարգը, բուժծառայությունների փոխհատուցման ձևերը և չափանիշները, ընտանեկան բժշկի ծառայությունների շուրջօրյա ապահովումը, ընտանեկան բժշկության կլինիկայի հագեցվածությունն ախտորոշիչ և բուժական սարքավորումներով, առանց հիվանդին մասնագիտական բուժման ուղեգրելու անհրաժեշտության հիվանդանոցային և ախտորոշիչ կենտրոնների բուժսարքավորումներից օգտվելու կարգը, ընտանեկան բժիշկների, պրակտիկ բուժքույրերի և տնային խնամքի բուժքույրերի թվաքանակի կարիքը:

3.2. Բուժօգնության երկրորդային ԵՎ երրորդային մակարդակ

Ներկայիս առողջապահական ենթակառուցվածքը (մարդկային, նյութական և կապիտալ ռեսուրսներ) չափազանց ուռճացված է, ծախսատար և էականորեն գերազանցում է բուժօգնության, այդ թվում` պետության կողմից երաշխավորված ծրագրերով ձևավորված պահանջարկը: Երկրի հիվանդանոցային համակարգն այսօր ներկայացված է 171 հիվանդանոցային բուժհաստատություններով, 23169 մահճակալային ֆոնդով (այդ թվում` նարկոլոգիական բուժհաստատություններ` 160 մահճակալային ֆոնդով, հոգեբուժական բուժհաստատություններ` 10, 1840 մահճակալային ֆոնդով, հակատուբերկուլյոզային բուժհաստատություններ` 7,791 մահճակալային ֆոնդով, վերականգնողական բուժհաստատություններ` 4, 520 մահճակալային ֆոնդով): Նրանց միջին ծանրաբեռնվածությունը կազմում է մոտ 40%, այդ թվում` մարզերում` որոշ դեպքերում հասնելով 10-15%-ի: Արդյունքում` այդ ծրագրերով պետական բյուջեից հատկացվող (հիմնականում` մասնակիորեն) միջոցներն ուղղվում են ոչ թե որակյալ բժշկական օգնություն ապահովելուն, այլ ամբողջ համակարգի պահպանմանը: Ընդ որում, այդ միջոցները հիմնականում ուղղվում են բուժօգնություն իրականացնողների ընթացիկ ծախսերը մի կերպ ծածկելուն և չեն բավարարում տեխնիկական և տեխնոլոգիական հագեցվածությունը, բժշկական անձնակազմի աշխատավարձի մակարդակը բարձրացնելու համար: Այս պայմաններում նույնիսկ լրացուցիչ ներդրումներն առողջապահության համակարգում չեն հանգեցնի համակարգի արդյունավետության բարձրացմանը: Ընդհակառակը, այդ միջոցները կշարունակեն ծախսվել հսկայական, ոչ արդյունավետ կառույցների պահպանման համար: Հետևաբար, հրամայական պահանջ է դառնում բուժհաստատությունների օպտիմալացման ուղղությամբ հետևյալ միջոցառումների իրականացումը`

Օպտիամալացման քաղաքականությամբ կսահմանվեն նեղ մասնագետների գործունեության պայմանները ինչպես ստացիոնար, այնպես էլ ամբուլատոր մակարդակներում, ինչը նպատակ ունի ապահովելու բուժօգնության կազմակերպման շարունակականությունը: Հստակորեն կսահմանվեն`

4. Հիվանդանոցային բուժհաստատությունների պլանավորում

Առաջնային մակարդակի բուժհաստատությունների համեմատությամբ հիվանդանոցային համակարգն առավել հագեցված է թանկարժեք բուժսարքավորումներով և բուժօգնության կազմակերպումն ավելի ծախսատար ու թանկարժեք է: Այս տեսանկյունից համակարգի օպտիմալացմամբ առանձնակի ուշադրություն է դարձվելու հիվանդանոցային հաստատությունների և դրանց հզորությունների համապատասխանությանը երկրի ներկա և կանխատեսվող կարիքներին: Համակարգում մասնավոր հատվածի ընդլայնման դեպքում էլ հիվանդանոցային համակարգի բոլոր հզորությունները պետք է պլանավորվեն և վերահսկվեն:

Անկախ ֆինանսավորման աղբյուրներից` ակնհայտ է, որ նշված մոտեցումը հիմնական գրավականն է երկրում բժշկական օգնության ծառայություններն արդյունավետ և պահանջվող որակով կազմակերպելու համար: Պետությունը բուժհաստատությունների քանակը և հզորությունները (մահճակալային ֆոնդ, բաժանմունքներ և այլն) կպլանավորի և կվերահսկի լիցենզավորման համակարգի միջոցով:

Բուժհաստատությունների լիցենզավորման գործող կարգով նշված ցուցանիշները (քանակական տեսանկյունից) չեն սահմանափակվում, և համակարգի օպտիմալացման տեսանկյունից փոփոխություններ են անհրաժեշտ նաև լիցենզավորման ոլորտում:

Մասնագիտացված բժշկական օգնությունը երկրում կազմակերպելու համար նախատեսվում է, որպես օպտիմալ տարբերակ, ունենալ 200-500 մահճակալային ֆոնդով բազմապրոֆիլ հիվանդանոցներ: Անհրաժեշտ է նշել, որ, ըստ փորձագիտական գնահատումների, նշվածից փոքր հիվանդանոցների շահագործումը համեմատական ցուցանիշներով ավելի թանկ է արժենում, իսկ մեծերը դժվար կառավարելի են: Ինչպես արդեն նշվել է, նախատեսվում է, որ հիվանդանոցները կունենան ստացիոնար և ամբուլատոր բաժանմունքներ: Արդյունքում` առաջնային մակարդակի նեղ մասնագիտական բուժօգնությունը կկազմակերպվի հիվանդանոցային հաստատություններում` ապահովելով բուժօգնության ծառայությունների կազմակերպման շարունակականությունը: Ընդ որում, նեղ մասնագետները պետք է ձեռնպահ մնան այն դեպքերում , երբ բուժօգնությունը հնարավոր է իրականացնել առաջնային օղակում: Իսկ հիվանդների հոսքը երկրորդային մակարդակ անհրաժեշտ է կանոնակարգել առաջնային օղակից ուղեգրման համակարգի կիրառմամբ:

Նախատեսվում է, վերը նշված բազմապրոֆիլ հիվանդանոցներից բացի, ունենալ նարկոլոգիական, հոգեբուժական և հակատուբերկուլյոզային մոնոպրոֆիլ հիվանդանոցներ (դիսպանսերներ):

Առանձնահատուկ քննարկումներ պահանջող հիմնախնդիր է հիվանդանոցային (ինչպես նաև ամբուլատոր պոլիկլինիկական) հաստատությունների կարգավիճակը: Ներկայումս երկրում բժշկական օգնություն իրականացնողներն ունեն պետական բաժնետիրական ընկերությունների կարգավիճակ, որոնք շահույթ ստանալու նպատակ հետապնդող (առևտրային) կազմակերպություններ են:

Միջազգային պրակտիկայում որոշ երկրներ նախընտրել են ունենալ պետական հիվանդանոցներ, մյուսներն, իրականացնելով մասնավորեցում, թույլ են տվել շահույթ ստանալ (Եվրամիության անդամ և շատ այլ երկրներում բուժհաստատությունները շահութահարկով չեն հարկվում): Սակայն ներկայումս ավելի շատ հանդիպում են խառը մոդելի համակարգեր, որոնք միևնույն ժամանակ կանոնակարգվում են պետության կողմից: Երկրների մեծ մասում հիվանդանոցները շահույթ ստանալու նպատակ չհետապնդող կազմակերպություններ են: Մի շարք երկրներում հիվանդանոցները հիմնադրամների սեփականությունն են և շահագործվում են նրանց կողմից: Մյուս խումբ երկրներում հիվանդանոցները կառուցվում են պետության կողմից և հանդիսանում են պետության սեփականությունը: Որոշ երկրներում բուժօգնություն իրականացնող հաստատությունների կապիտալ ծախսերը փոխհատուցվում են ծառայությունների տարիֆներից, բուժապահովագրական վճարներից և ուղղակի վճարներից:

Անկասկած, վերը նշված բոլոր համակարգերն էլ ունեն առավելություններ և թերություններ, սակայն միանշանակ է, որ քիչ զարգացած և անցումային շրջանում գտնվող տնտեսություն ունեցող երկրներում առողջապահական հաստատությունները պետք է լինեն շատ ավելի վերահսկելի:

Հիվանդանոցային համակարգում մահճակալային ֆոնդի օպտիմալացման նպատակով նախատեսվում է երկրորդային և երրորդային օղակներում սահմանել մահճակալների թիվ/բնակչություն ցուցանիշը: Կսահմանվեն առանձին համանուն ցուցանիշներ` հոգեբուժական, հակատուբերկուլյոզային, վերականգնողական և այլ բուժհաստատությունների համար: Մահճակալների թիվ/բնակչություն փոխհարաբերությունը սահմանելիս պետք է լինել հնարավորին չափ պրագմատիկ: Այսպես, ներկայումս 61 մահճակալ/10000 բնակչին հարաբերության դեպքում մահճակալային ֆոնդի զբաղվածությունը կազմում է 40%-ից ցածր: Մինչդեռ այդ փոխհարաբերակցության մեջ մահճակալների նախատեսվող թիվը 40-50%-ով նվազեցնելու դեպքում մահճակալների զբաղվածության ցուցանիշը կկազմի 60%-72%: Հարաբերության նվազեցումը կատարելիս հաշվի է առնվելու, առանձին վերցրած, տվյալ հիվանդանոցի կողմից սպասարկվող բնակչության թվաքանակի դինամիկան և հիվանդանոցի ֆունկցիոնալ ուղղվածությունը: Շատ հիվանդանոցներ այսօր չեն հանդիսանում բազմապրոֆիլ, երկրորդային մակարդակի բուժօգնություն իրականացնող հաստատություններ: Նման հիվանդանոցների օպտիմալ թվաքանակն ապահովելու համար վերջիններս կարող են միաձուլվել և/կամ միացվել: Շատ նեղ մասնագիտական ծառայություններ մատուցող բուժհաստատությունները կենտրոնացված են Երևանում: Նպատակահարմար կլինի դրանց որոշ մասը տեղափոխել նաև մարզերի մեծ հիվանդանոցներ: Հիվանդանոցների պլանավորումը իրականացնելու համար կմշակվի դրանց կողմից սպասարկվող բնակչության թվաքանակի գնահատման համակարգ:

Առանձին քննարկման առարկա է նաև անընդհատ խնամք պահանջող հիվանդների համար բուժհաստատությունների կազմավորման և այդ ծառայության ծավալման նպատակահարմարությունը երկրում: Հնարավոր է, որ այս տիպի բուժհաստատությունները գործեն առաջնային բուժօգնության հաստատությունների հետ միևնույն շենքերում` անհրաժեշտության դեպքում ապահովելու համար բուժաշխատողների հետ կապը: Կարող է քննարկվել այս հաստատությունների գործունեությունը շուրջօրյա ռեժիմով կամ միայն ցերեկային ժամերին: Այս տիպի հաստատություններում հիմնականում զբաղված են լինելու բուժքույրերի որակավորում ունեցող անձինք:

5. Բուժհաստատությունների մասնավորեցումը

Առողջապահության համակարգում մասնավորեցում իրականացնելու տեսանկյունից այս համակարգի ընկերությունները կարելի է բաժանել երկու խմբի: Առաջին խմբում ընդգրկված են այն ընկերությունները, որոնք ենթակա չեն մասնավորեցման, և պետությունը հոգալու է այդ բուժհաստատությունների հետագա գործունեության, այդ թվում` ֆինանսավորման մասին: Բուժհաստատությունների այս խումբը հստակորեն նշված է Հայաստանի Հանրապետությունում առողջապահական հաստատությունների մասնավորեցման ռազմավարության հայեցակարգում, դրանք հիմնականում ինֆեկցիոն հիվանդանոցներն են, դիսպանսերային համակարգը, արյան ծառայության կայաններն ու կենտրոններն են, շտապ օգնության համակարգը և այլն:

Երկրորդ խմբում ընդգրկված են առողջապահության համակարգի այն ընկերությունները, որոնք ենթակա են մասնավորեցման: Մի շարք հիվանդանոցներ և ստոմատոլոգիական պոլիկլինիկաներ ընդգրկված են մասնավորեցման ծրագրում դեռևս 1996 թվականից: Նախատեսվում է բուժհաստատություններ ընդգրկել նաև ներկայումս մշակվող մասնավորեցման 2001-2003 թվականների ծրագրում:

Օպտիմալացման ներկայացվող հայեցակարգի շրջանակներում առաջին խումբ ընկերությունների նկատմամբ վերակազմակերպման ձևերի (միաձուլում, միացում, բաժանում, առանձնացում, վերակազմավորում) ընտրության հարցում կարող է կիրառվել ՀՀ կառավարության կողմից ընդունված ցանկացած մոտեցում:

Երկրորդ խումբ ընկերությունների նկատմամբ կիրառվելու են «Պետական գույքի մասնավորեցման (սեփականաշնորհման) մասին» ՀՀ օրենքի պահանջները, և դրանց վերակազմակերպումը դիտարկվելու է որպես մասնավորեցման նախապատրաստական աշխատանքների միջոցառումներից մեկը: Ընդ որում, ներկայումս շրջանառության մեջ է մասնավորեցման մասին օրենքում փոփոխություններ կատարելու մասին օրենքի նախագիծը, որը թույլ է տալիս լուծարել մասնավորեցման ծրագրում ընդգրկված ընկերությունները` առանց դրանք պարտադիր կարգով մի քանի անգամ մասնավորեցման առաջարկելու, որը թույլ է տալիս լուծարել մասնավորեցման ծրագրում ընդգրկված ընկերությունները` առանց պարտադիր կարգով մի քանի անգամ մասնավորեցման առաջարկելու:

Համակարգի օպտիմալացումը, սոցիալական պաշտպանվածությամբ ուղղորդված, արդյունավետ իրականացնելու նպատակով անհրաժեշտ կլինի առողջապահական օբյեկտների մասնավորեցման արդյունքում գոյացած ֆինանսական միջոցների մի մասը նպատակաուղղել առողջապահական կազմակերպությունների ֆինանսատնտեսական վիճակի առողջացմանը և նյութատեխնիկական հագեցվածության բարելավմանը, ինչպես նաև անհրաժեշտ դեպքերում` բուժաշխատողների վերամասնագիտացմանը:

6. Առողջապահության համակարգի օպտիմալացման օրենսդրական հիմքերը

Առողջապահության համակարգի օպտիմալացումը պետք է իրականացվի համապատասխան օրենսդրության առկայության պայմաններում: Օրենսդրությամբ կարգավորման ենթակա են`

Առողջապահական համակարգի օպտիմալացման օրենսդրական կարգավորումը առաջարկվում է հիմնականում իրականացնել «Առողջապահության մասին» ՀՀ օրենքով, որի նախագիծը մշակման ենթակա է: Ներկայացվող հայեցակարգի ընդունման դեպքում փոփոխությունների և լրացումների կարիք կառաջանա նաև մի շարք գործող իրավական ակտերում:

Ժ Ա Մ Ա Ն Ա Կ Ա Ց ՈՒ Յ Ց

Հայաստանի Հանրապետության կառավարության քննարկմանը ներկայացվող, ըստ մարզերի ԵՎ ԵրԵՎան քաղաքի, առողջապահության համակարգի օպտիմալացման ծրագրի