ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ

ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

	նախագահությամբ	Ե. Խունդկարյանի
	մասնակցությամբ դատավորներ	Մ. Դրմեյանի
		Ս. Անտոնյանի
		Վ. Ավանեսյանի
		Ա. Բարսեղյանի
		Գ. Հակոբյանի
		Ռ. Հակոբյանի
		Ե. Սողոմոնյանի

2015 թվականի հուլիսի 17-ին,

քննարկելով ըստ դիմումի Ասատուր Կարապետյանի ընդդեմ «Կապս ՀԷԿ» ՍՊԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն)՝ սնանկ ճանաչելու պահանջի մասին, քաղաքացիական գործով ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 02.04.2015 թվականի «Վերաքննիչ բողոքը վերադարձնելու մասին» որոշման դեմ Ասատուր Կարապետյանի ներկայացուցիչ Կարեն Թունյանի վճռաբեկ բողոքը,

 ՊԱՐԶԵՑ

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը

Դիմելով դատարան` Ասատուր Կարապետյանը պահանջել է Ընկերությանը սնանկ ճանաչել:

Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանի (դատավոր՝ Ա. Սուքոյան) (այսուհետ` Դատարան) 26.03.2013 թվականի վճռով Ընկերությունը ճանաչվել է սնանկ:

Դատարանի 01.07.2013 թվականի որոշմամբ հաստատվել է Ընկերությանը ներկայացված պահանջների վերջնական ցուցակը` ըստ հետևյալ առաջնահերթության.

1. ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Կենտրոնի հարկային տեսչություն 71.867.649 ՀՀ դրամ`որպես չապահովված «Է» հերթ,

2. Ասատուր Կարապետյան 120.000.000 ՀՀ դրամ` որպես չապահովված «Է» հերթ։

Դատարանի 08.11.2013 թվականի որոշմամբ «Հայբիզնեսբանկ» ՓԲԸ-ի (այսուհետ` Բանկ) պահանջը գրանցվել է «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքի 82-րդ հոդվածով սահմանված «Է» հերթում։

ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան) 02.04.2015 թվականի որոշմամբ Ասատուր Կարապետյանի միջնորդությունը` վերաքննիչ բողոք բերելու համար օրենքով սահմանված ժամկետի բացթողնման պատճառները հարգելի համարելու և այն վերականգնելու մասին, մերժվել է, և վերաքննիչ բողոքը վերադարձվել է:

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ասատուր Կարապետյանի ներկայացուցիչը:

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

Վերաքննիչ դատարանը խախտել է ՀՀ Սահմանադրության 18-րդ, 19-րդ հոդվածները, «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի (այսուհետ` Կոնվենցիա) 6-րդ հոդվածը, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 53-րդ հոդվածը:

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Վերաքննիչ դատարանը բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտության չի արժանացրել գործում առկա ապացույցները, ինչի արդյունքում սխալ եզրահանգում է կատարել Ասատուր Կարապետյանի՝ իր հետ նույն հերթում երրորդ պարտատեր ներգրավված լինելու հարցի վերաբերյալ իրազեկված լինելու մասին:

Վերաքննիչ դատարանն իր որոշմամբ եկել է սխալ եզրակացության առ այն, որ Ասատուր Կարապետյանը դեռևս 16.01.2014 թվականից է իմացել, որ Բանկը գրանցված է որպես պարտատեր իր հետ նույն հերթում, և այդ հիմքով Ասատուր Կարապետյանի միջնորդությունը համարել է մերժման ենթակա, իսկ վերաքննիչ բողոքը վերադարձրել է:

Այնինչ, Ասատուր Կարապետյանը 16.01.2014 թվականին է միայն ստացել սնանկության գործով կառավարչի 14.01.2014 թվականի գրությունը` կից պարտապանի սնանկության հատուկ հաշվում առկա միջոցների բաշխման միջանկյալ ծրագիրը: Մինչդեռ նշված գրությունը չի պարունակել որևէ տեղեկատվություն այն մասին, որ բաշխման ծրագրի վերաբերյալ ամբողջական պատկերացում ստանալու համար պետք է ծանոթանալ նաև լրացուցիչ փաստաթղթերի՝ տվյալ դեպքում հավելվածներին, չկա նշում նաև այն մասին, որ Դատարանում դեպոնացված փաստաթղթերի ծավալն ավելին է, քան պարտատերերին նշված գրությանը կից ուղարկված մեկ թերթից բաղկացած միջանկյալ բաշխման ծրագիրը: Հետևաբար Ասատուր Կարապետյանը չէր կարող ենթադրել բաշխման ծրագրին կից հավելվածների առկայության մասին։

Ավելին, Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ եթե Դատարանը երրորդ պարտատիրոջը ներգրավելու հարցի քննության մասին անձին չի տեղեկացնում, ապա վերջինս չի կարող տեղյակ լինել ո՛չ դրա քննության, ո՛չ առավել ևս այդ քննության արդյունքում կայացված դատական ակտի մասին:

Հետևաբար Վերաքննիչ դատարանը պետք է փաստեր, որ խախտվել է Ասատուր Կարապետյանի իրավունքների ու օրինական շահերի պաշտպանության օրենքով սահմանված պահանջը, որը հանդիսանում է նաև անձի՝ իր իրավունքներին ու օրինական շահերին առնչվող հարցերի վերաբերյալ իրազեկված լինելու օրենսդրական երաշխիք:

Միաժամանակ Վերաքննիչ դատարանը վերադարձնելով վերաքննիչ բողոքը, իր հերթին խախտել է Ասատուր Կարապետյանի` ՀՀ Սահմանադրությամբ և Կոնվենցիայով երաշխավորված արդար դատաքննության իրավունքը, որի տարրերից է հանդիսանում դատական ակտը բողոքարկելու իրավունքը:

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է վերացնել Վերաքննիչ դատարանի 02.04.2015 թվականի «Վերաքննիչ բողոքը վերադարձնելու մասին» որոշումը։

3. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները

Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ սույն վճռաբեկ բողոքը վարույթ ընդունելը պայմանավորված է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 234-րդ հոդվածի 1-ին մասի 2-րդ կետով նախատեսված հիմքի առկայությամբ, այն է`դատական ակտը կողմին չուղարկելու պատճառաբանությամբ օրենքով սահմանված ժամկետի բացթողնման պատճառները հարգելի համարելու և այն վերականգնելու վերաբերյալ միջնորդությունը Վերաքննիչ դատարանի կողմից անհիմն մերժելու հետևանքով խախտվել է ՀՀ Սահմանադրության 19-րդ հոդվածը, Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածը, որի արդյունքում առկա է առերևույթ դատական սխալ, որը կարող էր ազդել գործի ելքի վրա, և որի առկայությունը հիմնավորվում է ստորև ներկայացված պատճառաբանություններով.

ՀՀ Սահմանադրության 18-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` յուրաքանչյուր ոք ունի իր իրավունքների և ազատությունների դատական, ինչպես նաև պետական այլ մարմինների առջև իրավական պաշտպանության արդյունավետ միջոցների իրավունք:

ՀՀ Սահմանադրության 19-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` յուրաքանչյուր ոք ունի իր խախտված իրավունքները վերականգնելու, ինչպես նաև իրեն ներկայացված մեղադրանքի հիմնավորվածությունը պարզելու համար հավասարության պայմաններում, արդարության բոլոր պահանջների պահպանմամբ, անկախ և անկողմնակալ դատարանի կողմից ողջամիտ ժամկետում իր գործի հրապարակային քննության իրավունք:

Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` յուրաքանչյուր ոք, երբ որոշվում են նրա քաղաքացիական իրավունքներն ու պարտականությունները կամ նրան ներկայացված ցանկացած քրեական մեղադրանքի առնչությամբ, ունի օրենքի հիման վրա ստեղծված անկախ ու անաչառ դատարանի կողմից ողջամիտ ժամկետում արդարացի և հրապարակային դատաքննության իրավունք:

Այս կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանը հարկ է համարում նշել, որ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի (այսուհետ` ՄԻԵԴ) նախադեպային իրավունքի համաձայն` դատարանի մատչելիության իրավունքն արդար դատաքննության իրավունքի բաղկացուցիչ մասն է: Այնուամենայնիվ, այդ իրավունքը բացարձակ չէ և կարող է ենթարկվել սահմանափակումների: Այդ սահմանափակումները թույլատրվում են, քանի որ մատչելիության իրավունքն իր բնույթով պահանջում է պետության կողմից որոշակի կարգավորումներ: Այս առումով պետությունը որոշակի հայեցողական լիազորություն ունի: Դատարանի մատչելիության իրավունքի սահմանափակումը պետք է իրականացվի այնպես, որ այն չխախտի կամ զրկի անձին մատչելիության իրավունքից այնպես կամ այն աստիճան, որ խախտվի այդ իրավունքի բուն էությունը: Դատարանի մատչելիության իրավունքի սահմանափակումը չի կարող համատեղելի լինել Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի հետ, եթե այն իրավաչափ նպատակ չհետապնդի և եթե չլինի ողջամիտ հարաբերակցություն ձեռնարկվող միջոցների և հետապնդվող նպատակների միջև համաչափության առումով (տե՛ս, Աշինգդեյնն ընդդեմ Միացյալ Թագավորության թիվ 8225/78 գանգատով ՄԻԵԴ 28.05.1985 թվականի վճիռը, պարբ. 57):

Ժամկետային սահմանափակումները, որոնք սահմանվում են պետության կողմից, հետապնդում են որոշակի կարևոր նպատակներ, մասնավորապես` իրավական որոշակիության երաշխավորումը, հավանական պատասխանողի պաշտպանությունը ժամկետանց հայցերից, որի դեպքում դժվար կլինի կանխել անարդարությունը, որը կարող է առաջանալ, եթե դատարաններից պահանջվի քննել այնպիսի դեպքեր, որոնք տեղի են ունեցել հեռավոր անցյալում այն ապացույցների հիման վրա, որոնք կարող են լինել ոչ արժանահավատ և ոչ ամբողջական` բավականաչափ ժամանակահատված անցած լինելու պատճառով: Ժամկետային սահմանափակումների առումով պետությունները նույնպես հայեցողական լիազորություն ունեն որոշելու, թե դատարանի մատչելիությունն ինչպես պետք է սահմանափակվի (տե′ս, Ստաբբինգսը և մյուսներն ընդդեմ Միացյալ Թագավորության թիվ 22083/93 22095/93 գանգատով ՄԻԵԴ 22.10.1996 թվականի վճիռը, պարբ. 51, 55):

Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ վերոնշյալ սկզբունքների լույսի ներքո պետք է մեկնաբանվի նաև ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 213-րդ հոդվածը:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 213-րդ հոդվածի 1-ին կետի 2-րդ ենթակետի համաձայն` վերաքննիչ բողոքը վերադարձվում է, եթե վերաքննիչ բողոքը բերվել է սահմանված ժամկետը լրանալուց հետո և միջնորդություն չի պարունակում բաց թողած ժամկետը վերականգնելու մասին, կամ նման միջնորդությունը չի բավարարել դատարանը:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 77-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` դատարանը, գործին մասնակցող անձի դիմումի հիման վրա, նույն օրենսգրքով կամ այլ օրենքներով սահմանված դատավարական ժամկետը բաց թողնելու պատճառները հարգելի համարելու դեպքում, վերականգնում է բաց թողնված ժամկետը:

«Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` սնանկության գործերի վարումն իրականացվում է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքով, Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգրքով և նույն օրենքով սահմանված կարգով:

Նույն հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` եթե «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված են այլ կանոններ, քան Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքով, ապա սնանկության գործի քննությունն իրականացվում է «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված կանոններով:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 1-ին հոդվածի 1-ին կետի 2-րդ պարբերության համաձայն` այլ օրենքներում (բացառությամբ սնանկության վարույթը կարգավորող օրենքների) պարունակվող քաղաքացիական դատավարության իրավունքի նորմերը պետք է համապատասխանեն Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքին:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի և «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքի` վերը նշված դրույթների համադրված վերլուծությունից հետևում է, որ սնանկության գործի քննության ժամանակ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի համապատասխան նորմերը կիրառվում են միայն այն մասով, որով տվյալ դատավարական հարաբերությունը կարգավորված չէ «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքով:

«Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքի 20-րդ հոդվածի 5-րդ մասի համաձայն` սնանկության գործի քննության ընթացքում կայացվող որոշումները կարող են բողոքարկվել դրանք կայացվելուց հետո` 15-օրյա ժամկետում, վերաքննության կարգով, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ դատարանը ժամկետի բացթողումը համարում է հարգելի։

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 145-րդ հոդվածի համաձայն՝ առանձին ակտի ձևով կայացված դատարանի որոշումը պատշաճ ձևով ուղարկվում է գործին մասնակցող անձանց` որոշումը կայացնելու օրվանից եռօրյա ժամկետում:

Վկայակոչված իրավանորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ սնանկության գործի քննության ընթացքում կայացվող որոշումների դեմ վերաքննիչ բողոք բերելու համար օրենքով սահմանված է 15-օրյա ժամկետ: Ընդ որում, հաշվի առնելով, որ «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքը որոշումները գործին մասնակցող անձանց ուղարկելու վերաբերյալ որևէ կարգավորում չի նախատեսել, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այդ մասով ենթակա է կիրառման ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի համապատասխան իրավանորմը:

Նման պայմաններում Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ սնանկության գործի քննության ընթացքում կայացվող որոշումների դեմ 15-օրյա ժամկետում վերաքննիչ բողոք բերելու իրավունքի լիարժեք և արդյունավետ իրականացման համար ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 145-րդ հոդվածն ընդհանուր իրավասության դատարանին պարտավորեցնում է դատական ակտը կայացնելու օրվանից եռօրյա ժամկետում այն պատշաճ ձևով ուղարկել սնանկության վարույթի մասնակիցներին: Միաժամանակ այն դեպքում, երբ սնանկության վարույթի մասնակիցը բաց է թողնում նշված դատական ակտը բողոքարկելու օրենքով սահմանված ժամկետը, վերջինս իրավունք ունի ներկայացնել դրա բաց թողնելու պատճառները հարգելի համարելու և բաց թողնված ժամկետը վերականգնելու միջնորդություն, որի քննարկումը վերաքննիչ դատարանը պարտավոր է իրականացնել` հաշվի առնելով նաև անձի` սահմանադրական նորմով երաշխավորված դատական պաշտպանության և իրավական պաշտպանության արդյունավետ միջոցների իրավունքները:

Սույն գործով Վերաքննիչ դատարանը, մերժելով 08.11.2013 թվականի թիվ ԵԿԴ/0011/04/14 որոշման դեմ վերաքննիչ բողոք բերելու համար օրենքով սահմանված ժամկետի բացթողնման պատճառները հարգելի համարելու և ժամկետը վերականգնելու մասին Ասատուր Կարապետյանի միջնորդությունը և վերադարձնելով վերջինիս վերաքննիչ բողոքը, նշել է, որ սույն գործի նյութերում առկա են «Բաշխման միջանկյալ ծրագրի» հավելվածներ, որի հավելված 3-ի «Է» խմբում որպես չապահովված պահանջ նշված է նաև Բանկի պահանջը։ Տվյալ ծրագրի հավելվածները սնանկության գործով կառավարիչն ուղարկել է նաև Ասատուր Կարապետյանին, ով այն ստացել է 16.01.2014 թվականին, ինչը հիմնավորվում է գործում առկա հավաստագրով (հավելված գ.թ. 60)։ Վերոգրյալի հիմա վրա Վերաքննիչ դատարանը գտել է, որ բողոքաբերը դեռևս 16.01.2014 թվականից է իմացել, որ Բանկը գրանցված է որպես պարտատեր, իսկ նրա պահանջը` որպես չապահովված պահանջ, հետևաբար բաց թողնված ժամկետը հարգելի համարելու մասին նրա միջնորդությունը ենթակա է մերժման։

Մինչդեռ վերը նշված իրավական դիրքորոշումների համատեքստում անդրադառնալով Վերաքննիչ դատարանի եզրահանգումներին՝ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ դրանք անհիմն են հետևյալ պատճառաբանությամբ.

Վճռաբեկ դատարանը, վերլուծելով վերաքննիչ բողոք բերելու ժամկետի բացթողումը հարգելի համարելու վերաբերյալ միջնորդությունը մերժելու մասին Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանությունները, արձանագրում է, որ ըստ էության, միջնորդության մերժման միակ հիմքը հանդիսացել է այն հանգամանքը, որ գործում առկա բաշխման միջանկյալ ծրագրի հավելված 3-ն ուղարկվել է նաև Ասատուր Կարապետյանին, իսկ վերջինս, 16.01.2014 թվականին ստանալով նշված փաստաթուղթը, իմացել է, որ Բանկը որպես պարտատեր գրանցված է իր հետ նույն հերթում:

Մինչդեռ Վճռաբեկ դատարանը փաստում է, որ Դատարանի 08.11.2013 թվականի որոշման դեմ վերաքննիչ բողոք բերելու ժամկետի բացթողումը հարգելի համարելու վերաբերյալ միջնորդության քննության համար Վերաքննիչ դատարանը նախևառաջ պետք է անդրադառնար ոչ թե բաշխման ծրագիրը կամ դրա հավելվածներն Ասատուր Կարապետյանի կողմից ստանալու հարցին, այլ պետք է պարզեր Դատարանի 08.11.2013 թվականի` Բանկի պահանջը «Սնանկության մասին» ՀՀ օրենքի 82-րդ հոդվածով սահմանված «Է» հերթում գրանցելու մասին որոշումն Ասատուր Կարապետյանի կողմից ստանալու հանգամանքը, քանի որ միայն նշված որոշումը ստանալուց հետո Ասատուր Կարապետյանը կարող էր իրացնել իր` դատական ակտը բողոքարկելու իրավունքը: Հետևաբար միայն նշված որոշումն Ասատուր Կարապետյանի կողմից ստացած լինելու հանգամանքը պարզելուց հետո Վերաքննիչ դատարանը կարող էր անդրադառնալ Դատարանի որոշման դեմ վերաքննիչ բողոք բերելու ժամկետի բացթողումը հարգելի համարելու հարցին հատկապես այն դեպքում, երբ բողոքաբերը միջնորդության հիմքում դրել էր հենց դատական ակտը ստացած չլինելու հանգամանքը:

Ինչ վերաբերում է Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանությանն առ այն, որ բողոքաբերը Բանկի՝ որպես պահանջատեր գրանցված լինելու մասին իմացել է դեռևս 16.01.2014 թվականին, ապա Վճռաբեկ դատարանի գնահատմամբ նշված հանգամանքը չէր կարող վերաքննիչ բողոք բերելու համար սահմանված ժամկետի բացթողումը հարգելի համարելու միջնորդությունը մերժելու հիմք հանդիսանալ, քանի որ Բանկը՝ որպես պահանջատեր, Ընկերության պահանջատերերի ցուցակում ներառվել է Դատարանի որոշմամբ, հետևաբար նույնիսկ Բանկի՝ որպես պահանջատեր գրանցված լինելու մասին տեղեկացված լինելու դեպքում Դատարանի՝ վերը նշված որոշման դեմ վերաքննիչ բողոք բերելու իր իրավունքը լիարժեք իրացնելու համար բողոքաբերը պետք է իր տիրապետության տակ ունենա բողոքարկվող դատական ակտը:

Նման պայմաններում Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ սույն գործով Վերաքննիչ դատարանը, մերժելով վերաքննիչ բողոք բերելու ժամկետը բաց թողնելու պատճառը հարգելի համարելու վերաբերյալ Ասատուր Կարապետյանի միջնորդությունը և վերադարձնելով վերաքննիչ բողոքը, անտեսել է այն հանգամանքը, որ վերջինս չի ստացել Դատարանի 08.11.2013 թվականի որոշումը:

Այսպիսով, վերը նշվածի հիման վրա Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ Ասատուր Կարապետյանը, պատշաճ կերպով ծանուցված չլինելով Դատարանի 08.11.2013 թվականի թիվ ԵԿԴ/0011/04/13 որոշման մասին, օբյեկտիվորեն անհրաժեշտ և բավարար հնարավորություն չի ունեցել օրենքով սահմանված ժամկետում իրացնելու դատական ակտի բողոքարկման` իր սահմանադրական իրավունքը:

Ելնելով վերոգրյալից` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Վերաքննիչ դատարանը խախտել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 77-րդ հոդվածի 1-ին կետը և 213-րդ հոդվածի 1-ին կետի 2-րդ ենթակետը` առանց հիմնավոր պատճառաբանության և անտեսելով սույն գործի փաստերը` հաստատված է համարել բողոք բերած անձի կողմից վերաքննիչ բողոք բերելու համար օրենքով սահմանված դատավարական ժամկետն առանց հարգելի պատճառների բաց թողնելու հանգամանքը՝ արդյունքում սահմանափակելով բողոք բերած անձի` ՀՀ Սահմանադրության 18-րդ հոդվածի 1-ին մասով, 19-րդ հոդվածի 1-ին մասով և Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին կետով երաշխավորված` դատական պաշտպանության իրավունքը` վերջինիս զրկելով իր գործի վերաքննության հնարավորությունից:

Այսպիսով, սույն վճռաբեկ բողոքի հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 228-րդ հոդվածի համաձայն Վերաքննիչ դատարանի որոշումը վերացնելու համար:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-րդ և 241¹-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել: Վերացնել ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 02.04.2015 թվականի «Վերաքննիչ բողոքը վերադարձնելու մասին» որոշումը:

2. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում կայացման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:

Նախագահող`		Ե. Խունդկարյան
Դատավորներ`		Մ. Դրմեյան
		Ս. Անտոնյան
		Վ. Ավանեսյան
		Ա. Բարսեղյան
		Գ. Հակոբյան
		Ռ. Հակոբյան
		Ե. Սողոմոնյան