ՄԻՏՐԵՍԿԻՆ ԸՆԴԴԵՄ ՄԱԿԵԴՈՆԻԱՅԻ ՆԱԽԿԻՆ ՀԱՐԱՎՍԼԱՎԱԿԱՆ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԳՈՐԾՈՎ

2010թ. հունիսի 25-ի վճիռը

ՍՏՐԱՍԲՈՒՐԳ

ՓԱՍՏԵՐ

I. ԳՈՐԾԻ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔՆԵՐԸ

5. Դիմողը ծնվել է 1982 թվականին և ապրում է Կիչեվոյում:

6. 2009թ. փետրվարի 12-ի առավոտյան Ժամը 11.30-ի սահմաններում դիմողը ձերբակալվել և կալանքի տակ է վերցվել: 2009թ. փետրվարի 13-ին Գոսթիվարի առաջին ատյանի դատարանի (առաջին ատյանի դատարան) դատավորը հարցաքննել է դիմողին, ով ուներ փաստաբան: Քննությունը բացվել է անչափահասներից դրամաշորթությամբ զբաղվելու հիմնավոր կասկածի առկայության հիման վրա: Դատավորը մերժել է հանրային դատախազի` դիմողին բանտում կալանավորելու պահանջը, սակայն փոխարենը հրամայել է նրան ենթարկել երեսուն օրվա տնային կալանքի: Տվյալ միջոցը պահանջում է, որպեսզի դիմողը մնա տանը և զերծ մնա կապի ցանկացած միջոց օգտագործելուց մինչև դրա ավարտը: Նրա անձնագիրն առգրավվել էր և ոստիկանությանը հանձնարարվել էր օրը երկու անգամ ստուգել տանը նրա ներկայությունը: Դատավորը գտել է, որ եղել են ողջամիտ հիմքեր դիմողին հանցանք կատարելու մեջ կասկածելու համար և դրա լույսի ներքո նախընտրելի է այնպիսի պատժիչ միջոցը, ինչպիսին տնային կալանքն է: Դիմողը ենթարկվել է տնային կալանքի քրեական դատավարության ակտի 199-րդ բաժնում նշված բոլոր հիմքերով (տե՛ս ստորև` կետ 14): Սույն որոշումը դիմողի նկատմամբ կիրառվել է ժամը 5-ի սահմաններում:

7. Նույն օրը` ժամը 7-ին հանրային դատախազը բողոքարկել է որոշումն այն հիմքերով, որ դատավորը չի ներկայացրել բավարար պատճառներ դիմողին չկալանավորելու համար և չի քննել, թե արդյոք տնային կալանքը հնարավոր է վերահսկել արդյունավետորեն: Դիմողը չի բողոքարկել:

8. 2009թ. փետրվարի 14-ին երեք դատավորների մասնակցությամբ դռնփակ դատական նիստի ընթացքում դիմողի տնային կալանքի որոշումը փոխարինվել է ձերբակալությամբ: Հետագայում դիմողի անձնագիրը վերադարձվել է: Դատարանը գտել է, որ առկա է վտանգ առ այն, որ դիմողը կարող է միջամտել քննությանը, մասնավորապես դեռևս ցուցմունք չտված վկաների վրա ճնշում գործադրելով, ովքեր, լինելով անչափահաս` խոցելի են: Հաշվի առնելով հանցանքի ծանրությունը և այն կատարելու եղանակը` դատարանը որոշել է, որ տնային կալանքը համարժեք միջոց չէ դիմողի գործով: Սույն որոշումը դիմողի նկատմամբ կիրառվել է կեսօրին: Պալատի որոշումը չի բողոքարկվել:

 9. 2009թ. փետրվարի 26-ին քննող դատավորը կարճել է Պալատի` դիմողին կալանավորելու վերաբերյալ որոշումը և ընդունել է վերը նշված միևնույն անվտանգության միջոցներով զուգորդված երեսուն օրվա տնային կալանք (տե՛ս վերը` կետ 6): Դատավորը գտել է, որ որևէ արդարացում առկա չէ դիմողի շարունակական կալանքի համար` մինչև քննության ավարտը: Այդ կապակցությամբ նա նշել է, որ ցուցմունքներն ստացվել են և՛ տուժողի, և՛ վկաների կողմից:

10. 2009թ. փետրվարի 27-ին Պալատը մերժել է գլխավոր դատախազի բողոքը` տնային կալանքը և դրա հետ զուգորդված անվտանգության միջոցները համապատասխան համարելով դիմողի գործով:

11. Առաջին ատյանի դատարանը դիմողի տնային կալանքը երկարացրել է երկու անգամ, մասնավորապես` 2009թ. մարտի 26-ին և ապրիլի 24-ին դատավարությանը դիմողի մասնակցությունն ապահովելու նպատակով: Հետևաբար, այն առաջնորդվել է մեղադրանքների ծանրությամբ և հավանական պատժով: Դիմողի` այս երկու որոշումների բողոքարկումը մերժվել է: Գոսթիվարի վերաքննիչ դատարանը մերժել է դիմողի` համապատասխանաբար 2009թ. ապրիլի 23-ի և մայիսի 20-ի բողոքները:

12. 2009թ. մայիսի 21-ին դատարանը մեղավոր է ճանաչել դիմողին դրամաշորթության մեջ և նրան դատապարտել մեկուկես տարի ազատազրկման: Այն հետագայում երկարաձգել է տնային կալանքի ենթարկելու որոշումը` մինչև քրեական դատավարության ավարտը: Վարույթն ընթացքում է:

 II. ՆԵՐՊԵՏԱԿԱՆ ՕՐԵՆՍԴՐՈՒԹՅՈՒՆ.

13. Քրեական դատավարության ակտի («Ակտ») 22 (6)-րդ բաժինը նախատեսում է, որ երեք դատավորից բաղկացած Պալատը, inter alia, բողոքարկել է քննող դատավորի որոշումը:

14. Համաձայն Ակտի 199 (1)-րդ բաժնի 1-3-րդ կետերի նախնական կալանք կարող է կիրառվել այն հիմնավոր կասկածի առկայության դեպքում, որ տվյալ անձը հանցանք է կատարել, եթե առկա է նրա կողմից թաքնվելու, քննությանը միջամտելու կամ խոչընդոտելու վտանգ:

15. Համաձայն Ակտի 200 (1), (6) և (8)-րդ բաժինների` դատավորը իրավասու է թույլատրել նախնական կալանքը: Կալանավորը կարող է կալանքի հրամանը բողոքարկել 24 ժամվա ընթացքում: Պալատը պետք է բողոքի հարցը լուծի 48 ժամվա ընթացքում: Կալանավորն իր փաստաբանի միջոցով կարող է պահանջել, որպեսզի իրեն տեղեկացնեն դատավարության ամսաթվի վերաբերյալ, նա կարողանա բանավոր ներկայացնել իր փաստարկները:

16. Ակտի 205 (2) և (6)-րդ բաժինները նախատեսում են, որ 22 (6)-րդ բաժնի ներքո ստեղծված Պալատը կարող է կալանքի ժամկետը` քննող դատավորի պահանջով, երկարաձգել մինչև 60 օրով: Նման հրամանը կարող է բողոքարկվել մինչև դատավարության հաջորդ փուլը:

ՕՐԵՆՔԸ

I. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 5-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ԵՆԹԱԴՐՅԱԼ ԽԱԽՏՈՒՄ

17. Դիմողը Կոնվենցիայի 5 և 6-րդ հոդվածների ներքո բողոքել է առ այն, որ Պալատը չի ներկայացրել հիմնավոր պատճառներ իրեն բանտում կալանավորելու համար, և որ վերջինիս` 2009թ. փետրվարի 14-ի որոշմամբ ներկայացվել է գլխավոր դատախազի պահանջը, որի վերաբերյալ ինքը չի տեղեկացվել: Նա նաև վկայակոչել է Կոնվենցիայի 13-րդ հոդվածը:

Դատարանը գտնում է, որ Կոնվենցիայի 6 և 13-րդ հոդվածների ներքո գանգատներն իրականում 5-րդ հոդվածի իմաստով բողոքների վերահաստատումն են, որոնք պետք է քննարկվեն համապատասխանաբար: 5-րդ հոդվածում սահմանվում է.

«…3. Սույն հոդվածի 1(c) կետի դրույթներին համապատասխան ձերբակալված կամ կալանավորված յուրաքանչյուր ոք պետք է անմիջապես տարվի դատավորի կամ օրենքով լիազորված դատական իշխանություն իրականացնող այլ պաշտոնատար անձի մոտ, ով իրավունք ունի ողջամիտ ժամկետում դատաքննություն իրականացնել կամ կասեցնել գործի քննությունը: Ազատ արձակումը կարող է պայմանավորված լինել դատաքննության ներկայացնելու երաշխիքներով:

4. Յուրաքանչյուր ոք, ով զրկվել է իր ազատությունից ձերբակալման կամ կալանավորման պատճառով, իրավասու է վիճարկելու իր կալանավորման օրինականությունը, որի ընթացքում դատարանի կողմից պետք է որոշվի նրա կալանավորման օրինականությունը` արագացված կարգով, և կալանքի անօրինական լինելու դեպքում նա պետք է ազատ արձակվի:

A. Ընդունելիություն

1. Կողմերի փաստարկները

18. Կառավարությունը հայտնել է, որ դիմողը չի սպառել բոլոր արդյունավետ ներպետական միջոցները, թեև նրա շահերը ներկայացրել է իր փաստաբանը: Մասնավորապես, նա չի բողոքարկել քննող դատավորի` 2009թ. փետրվարի 13-ի որոշումը: Նա նաև չի ներկայացրել իր բողոքները ներպետական որևէ իշխանության առջև:

19. Դիմողը Կառավարության առարկությունը որակել է անհիմն` այն Դատարան ներկայացնելու համար: Նա նաև պնդել է, որ Պալատի` 2009թ. փետրվարի 14-ի որոշումը իր նկատմամբ կիրառվել է նախքան Ակտի 200 (6)-րդ բաժնում սահմանված ժամկետի ավարտը: Կիրառումից հետո ցանկացած բողոքարկում որևէ հաջողության չի կարող հասնել:

2. Դատարանի գնահատականը

20. Դատարանը կրկնում է, որ Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին կետում նշված ներպետական միջոցներն սպառելու դեպքում դիմողները պարտավոր են առաջին հերթին օգտագործել այն միջոցները, որոնք մատչելի են և բավարար ներպետական իրավական համակարգում` իրենց հնարավորություն տալով փոխհատուցում ստանալ ենթադրյալ խախտումների համար: 35-րդ հոդվածի 1-ին կետը նույնպես պահանջում է, որ Դատարան ներկայացված գանգատները պետք է պատրաստվեն համապատասխան ներպետական մարմնի կողմից, ներպետական օրենսդրությամբ նախատեսված պաշտոնական պահանջներին համապատասխան, սակայն ոչ այնպիսի միջոցներով, որոնք համապատասխան կամ արդյունավետ չեն (տե՛ս, mutatis mutandis, Մերգերն և Քրոսն ընդդեմ Ֆրանսիայի (dec.), no. 68864/01, 2004թ. մարտի 4, Աքսոյն ընդդեմ Թուրքիայի, 1996թ. դեկտեմբերի 18, կետեր 51-52, ՄԻԵԴ 1996-VI, և Աքդիվարը և այլոք ընդդեմ Թուրքիայի, 1996թ. սեպտեմբերի 16, կետեր 65-67, ՄԻԵԴ 1996-IV):

 21. Դատարանն ընդգծում է, որ միջոցներն սպառելու կարգը պետք է իրականացվի` հաշվի առնելով այն փաստը, որ այն կիրառվում է մարդու իրավունքների պաշտպանության մեխանիզմի համատեքստում, և որ այն պետք է կիրառվի ճկունության որոշակի մակարդակով և առանց ավելորդ ձևամոլության: Հետագայում այն ընդունել է, որ միջոցները սպառելու կարգը բացարձակ է և ենթակա չէ ինքնաբերաբար կիրառման, դրա քննարկումը վերանայելու նպատակով անհրաժեշտ է ուսումնասիրել առանձին գործի հանգամանքները: Սա նշանակում է, մասնավորապես, որ Դատարանը պետք է իրատեսորեն գնահատի ոչ միայն Պայմանավորվող պետության իրավական համակարգում պաշտոնական միջոցների առկայությունը, այլ նաև ընդհանուր համատեքստը, որում նրանք գործում են, ինչպես նաև դիմողի անձնական հանգամանքները: Այն այնուհետև պետք է քննի, թե արդյոք գործի բոլոր հանգամանքներում է դիմողն արել է հնարավոր ամենը, ինչը ողջամտորեն ակնկալվում է նրանից ներպետական միջոցներն սպառելու առումով (տե՛ս Յասարն ընդդեմ Մակեդոնիայի նախկին Հարավսլավական Հանրապետության dec.), no. 69908 / 01, 2006թ. հունվարի 19 և ապրիլի 11):

22. Ինչ վերաբերում է սույն գործին, Դատարանը նշում է, որ քննող դատավորն ի սկզբանե դիմողի նկատմամբ կիրառել է տնային կալանք: Ինչ վերաբերում է գլխավոր դատախազի պահանջին` Պալատն այն մերժել է և փոխարինել բանտային կալանքով: Դիմողը չի բողոքարկել քննող դատավորի որոշումը, թեև նա իրավասու էր դա անել Ակտի 200 (6)-ի բաժնի ներքո: Այնուամենայնիվ, այդ բողոքը կլիներ արդյունավետ միայն քննող դատավորի որոշման վերաբերյալ, քանի որ դա ապացուցված էր հանրային դատախազի գանգատով, ինչը հանգեցրել էր 2009թ. փետրվարի 13-ի որոշման կարճմանը: Վարույթի ընթացքում Դատարանի համար դա որևէ առնչություն չունի ենթադրյալ խախտումների հետ: Նման պայմաններում, Դատարանը գտնում է, որ Կառավարության առարկությունը պետք է մերժվի:

23. Ինչ վերաբերում է դիմողի գանգատին, որ Պալատի 2009թ. փետրվարի 14-ի որոշումը պատճառաբանված չէր, Դատարանը նշում է, որ այն տրվել է այն հիմնավոր կասկածի հիման վրա, որ դիմողն զբաղվել է անչափահասներից դրամաշորթությամբ: Սա հիմնված էր Պալատի այն կարծիքի վրա, որ դիմողը կարող է խոչընդոտել արդարադատության իրականացման ընթացքին, ճնշում գործադրել, մասնավորապես, տուժողների վրա` նկատի ունենալով, որ նրանք անչափահաս են: Այլ վկաների կողմից վկայությունների բացակայությունը նույնպես հաշվի է առնվել տնային կալանքն անհամապատասխան միջոց համարելիս:

24. Նման պայմաններում, Դատարանը գտնում է, որ Պալատի 2009թ. փետրվարի 14-ի` տնային կալանքն այլ միջոցով փոխարինելու վերաբերյալ որոշումը բավարար հիմնավորված է: Դատարանը նշում է, որ քննության ավարտից և պահանջվող ապացույցները հավաքելուց հետո այս հրամանը փոխարինվել է տնային կալանք կիրառելու նոր հրամանով: Դիմողը մնացել է բանտում 12 օր` 30 օրվա փոխարեն, ինչպես որոշել էր Պալատը: Հետևաբար, այս գանգատը պետք է մերժել Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ և 4-րդ կետերի համաձայն:

25. Ինչ վերաբերում է Պալատի` 2009թ. փետրվարի 14-ի որոշման վերաբերյալ այլ գանգատներին, Դատարանը գտնում է, որ դրանք անհիմն չեն Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ կետի իմաստով: Այն հետագայում նշել է, որ դրանք անընդունելի չեն ցանկացած այլ հիմքով: Հետևաբար դրանք պետք է ընդունելի լինեն:

B. Արդյունքները

1. Կողմերի փաստարկները

26. Դիմողը վերահաստատել է իր գանգատներն առ այն, որ վարույթի ընթացքում խախտվել է հնարավորությունների հավասարության սկզբունքը, քանի որ գլխավոր դատախազի բողոքը չի կիրառվել նրա նկատմամբ: Արդյունքում` նա չէր կարող դիմել Պալատին իրեն դատավարության ամսաթվի մասին տեղեկացնելու խնդրանքով:

27. Կառավարությունը ներկայացրել է, որ բողոքարկված վարույթը համապատասխանել է Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածին: Այն, այնուամենայնիվ, ընդունել է, որ հանրային դատախազի 2009թ. փետրվարի 13-ի գանգատի վերաբերյալ դիմողը չի տեղեկացվել:

28. Այն հետագայում պնդել է, որ դիմողը չի դիմել Պալատին դատավարության ամսաթվի վերաբերյալ տեղեկանալու համար` ինչպես նշված է Ակտի 200 (8)-րդ բաժնում: Այս վերջին դրույթը չի պարտադրում Պալատին տեղեկացնել շահագրգիռ կողմերին, այլ ենթադրում է, որ իրենք ունեն նման խնդրանքով դիմելու իրավունք:

2. Դատարանի գնահատականը

29. Սույն գործը վերաբերում է մի վարույթի, որում Գոսթիվարի առաջին ատյանի դատարանի վերաքննիչ Պալատը քննում է քննող դատավորի կողմից կայացված 2009թ. փետրվարի 13-ի` դիմողին տնային կալանքի ենթարկելու մասին որոշման օրինականությունը: Դիմողի գանգատները, հետևաբար, պետք է քննվեն Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի ներքո, որը 5-րդ հոդվածի 1(c) կետի իմաստով կալանավորված անձի վերաբերյալ պահանջում է հակընդդեմ վարույթի իրականացում, ինչպես սույն գործում (տե՛ս Ռեյնպրեչտն ընդդեմ Ավստրիայի, no. 67175/01, կետ 31, ՄԻԵԴ 2005-XII): Այն հետագայում կրկնում է, որ այնպիսի վարույթներում, որոնց ընթացքում քննվում են կալանավորման վերաբերյալ բողոքները, կողմերի միջև պետք է ապահովվի «հնարավորությունների հավասարությունը» (տե՛ս Նիկոլովան ընդդեմ Բուլղարիայի [GC], no. 31195/96, կետ 59, ՄԻԵԴ 1999-II-ի և Նիեդբալան ընդդեմ Լեհաստանի, no. 27915/95, կետ 66, 2000թ. հուլիսի 4):

30. Դատարանը նշում է, որ հանրային դատախազը ներկայացրել է բողոք դիմողին տնային կալանքի ենթարկելու` քննող դատավորի 2009թ. փետրվարի 13-ի որոշման դեմ: Երկրորդ իրավասության Պալատը կարճել է վիճարկված որոշումը և տնային կալանքը փոխարինել է բանտային կալանքով: Ինչպես հայտնել է Կառավարությունը` այդ որոշումը չի կիրառվել դիմողի նկատմամբ: Դատարանը գտնում է, որ տվյալ դատավարական խախտումը խոչընդոտել է վարույթներին դիմողի արդյունավետ մասնակցությանը:

31. Ավելին, Պալատը որոշել է նիստն անցկացնել դռնփակ: Քանի որ դիմողը հարցաքննվել է քննող դատավորի կողմից (տե՛ս վերը` կետ 6), սկզբունքորեն նրան կրկնակի քննելու անհրաժեշտություն չկար: Այնուամենայնիվ, Դատարանը նշում է, որ Պալատն առավել մեղմ անվտանգության միջոց հանդիսացող տնային կալանքը փոխարինել է բանտային կալանքով: Այդ որոշումն ինքնին փոխում է կալանքի վայրի բնույթը սեփական բնակավայրից հասարակական հաստատության, ինչպես նաև էապես փոփոխում է կալանքի պայմանները: Նման հանգամանքներում, Դատարանը գտնում է, որ Պալատի 2009թ. փետրվարի 14-ի որոշումը պետք է դիտել որպես կալանավորման նոր հրաման, որը տարբերվում է նախնական տնային կալանքի հրամանից, ըստ որի` դիմողը պետք է հնարավորություն ունենար բանավոր կերպով ներկայացնել իր փաստարկները Պալատի առջև (տե՛ս, mutatis mutandis, Մանչինին ընդդեմ Իտալիայի, no. 44955/98, կետեր 19 և 20, ՄԻԵԴ 2001-IX): Լինելով անտեղյակ հանրային դատախազի բողոքարկմանը` դիմողը չի կարողացել օգտվել Ակտի 200 (8)-րդ բաժնով երաշխավորված իր իրավունքից:

32. Հետևաբար, տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի խախտում երկու հիմքերով:

II. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 41-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

33. Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածը սահմանում է `

«Եթե Դատարանը գտնում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի կամ դրան կից Արձանագրությունների խախտում, իսկ համապատասխան Բարձր պայմանավորվող կողմի ներպետական իրավունքն ընձեռում է միայն մասնակի հատուցման հնարավորություն, ապա Դատարանը որոշում է, անհրաժեշտության դեպքում, տուժած կողմին արդարացի փոխհատուցում տրամադրել»:

A. Վնասը

34. Դիմողը պահանջել է 5000 եվրո (EUR) որպես ոչ նյութական վնասի փոխհատուցում:

35. Կառավարությունը փաստարկել է, որ այս պահանջը հիմնավորված չէ:

36. Դատարանը կրկնում է, որ պահանջը կարող է բավարարվել միայն ազատությունից զրկելու արդյունքում վնասի դեպքում: Ներկայիս գործում Դատարանը չի կարող կասկածել, թե արդյոք դիմողի բանտային կալանքը երաշխավորված է 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետով: Հետևաբար, Դատարանը գտնում է, որ ոչ նյութական վնասը համապատասխանում է վերջին դրույթի խախտման հատուցմանը (տե՛ս վերը` նշված Նիկոլովան, կետ 76, և Նիեդբալան, կետեր 88 և 89):

B. Ծախսերը և ծախքերը

37. Դիմողը նաև պահանջել է 900 եվրո (EUR) որպես Դատարանում կատարված ծախսերի և ծախքերի փոխհատուցում: Նա տրամադրել է ծախսերի ցանկ, որը հիմնված է Մակեդոնիայի իրավաբանների դրույքաչափերի վրա:

38. Կառավարությունը վիճարկել է այդ պահանջը:

39. Փաստաթղթերի առկայության վրա հիմնվելով` Դատարանը գտնում է, որ ողջամիտ է 765 եվրո (EUR) գումարի փոխհատուցումը, գումարած հարկերը, որոնք կարող են գանձվել դիմողից:

C. Տուգանային տոկոսներ

40. Դատարանը նպատակահարմար է գտնում որպեսզի տուգանային տոկոսը գանձվի Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած փոխառության միջին տոկոսադրույքի հիման վրա՝ հավելած երեք տոկոս:

ՎԵՐՈԳՐՅԱԼԻ ՀԻՄԱՆ ՎՐԱ՝ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՄԻԱՁԱՅՆ

1. Վճռում է, որ հնարավորությունների հավասարության սկզբունքի խախտման, ինչպես նաև բանավոր լսումների բացակայության վերաբերյալ գանգատն ընդունելի է, իսկ դիմումի մնացած մասը` անընդունելի:

2. Վճռում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի խախտում հնարավորությունների հավասարության սկզբունքի և Վերաքննիչ պալատի բանավոր լսումների բացակայության առումով:

3. Վճռում է, որ 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի խախտման բացահայտումն ինքնին հանդիսանում է ցանկացած ոչ նյութական վնասի արդարացի բավարարում:

4. Վճռում է,

(a) որ պատասխանող պետությունը վճիռը վերջնական դառնալուց հետո, երեք ամսվա ընթացքում, Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ մասին համապատասխան, պետք է դիմողին վճարի 765 եվրո (յոթ հարյուր վաթսունհինգ եվրո)` որպես բարոյական վնասի փոխհատուցում, գումարված բոլոր հարկերը վճարման օրվա դրությամբ փոխարժեքին համապատասխան,

(b) վերոնշյալ եռամսյա ժամկետը լրանալու պահից հետո վճարումը կատարելու դեպքում այդ ժամանակահատվածի համար պետք է վճարվի տուգանային տոկոս` պարտավորությունը չկատարելու ժամանակահատվածում Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած փոխառության միջին տոկոսադրույքի հիման վրա` հավելած երեք տոկոս:

 5. Միաձայն մերժում է դիմողի՝ արդարացի բավարարման վերաբերյալ պահանջի մնացած մասը:

Կատարվել է անգլերենով և գրավոր հրապարակվել 2010թ. մայիսի 25-ին` Դատարանի կանոնների 77-րդ կանոնի 2-րդ և 3-րդ կետերի համաձայն: