ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ

ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի որոշում Քաղաքացիական գործ թիվ ՏԴ/0074/02/13	Քաղաքացիական գործ թիվ ՏԴ/0074/02/13 2014 թ.
Նախագահող դատավոր` Ի. Վարդանյան

Դատավորներ`	Ա. Մկրտչյան
	Ն. Բարսեղյան

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատը
(այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)

	նախագահությամբ	Ե. Խունդկարյանի
	մասնակցությամբ դատավորներ	Ս. Անտոնյանի
		Վ. ԱԲԵԼՅԱՆԻ
		Վ. Ավանեսյանի
		Ա. Բարսեղյանի
		Մ. Դրմեյանի
		Է. Հայրիյանի
		Տ. Պետրոսյանի
		Ե. Սողոմոնյանի

2014 թվականի նոյեմբերի 28-ին

դռնբաց դատական նիստում, քննելով «Իջևանի շուկա» ՍՊԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 06.02.2014 թվականի որոշման դեմ` ըստ Իջևանի քաղաքապետարանի (այսուհետ` Քաղաքապետարան) հայցի ընդդեմ Ընկերության, երրորդ անձինք ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի պետական կոմիտեի Տավուշի մարզային ստորաբաժանման (այսուհետ` Կադաստր), «Իջևան» նոտարական տարածքի նոտար Ս. Հովսեփյանի, ՀՀ կապի և տրանսպորտի նախարարության (այսուհետ` Նախարարություն)` գործարքն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին,

Պ Ա Ր Զ Ե Ց

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը

Դիմելով դատարան` Քաղաքապետարանը պահանջել է անվավեր ճանաչել իր և Ընկերության միջև 09.03.2005 թվականին կնքված հողամասի վարձակալության պայմանագիրը և որպես հետևանք` անվավեր ճանաչել 448քմ մակերեսով հողամասի նկատմամբ Ընկերության անվամբ 14.03.2005 թվականին իրականացված վարձակալության իրավունքի պետական գրանցումը:

ՀՀ Տավուշի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի (դատավոր` Ա. Կուրեխյան) (այսուհետ` Դատարան) 04.10.2013 թվականի վճռով հայցը բավարարվել է:

ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան) 06.02.2014 թվականի որոշմամբ Ընկերության վերաքննիչ բողոքը մերժվել է, և Դատարանի 04.10.2013 թվականի վճիռը թողնվել է օրինական ուժի մեջ:

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ընկերությունը:

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

Վերաքննիչ դատարանը կիրառել է ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 303-րդ և 305-րդ հոդվածները, ՀՀ հողային օրենսգրքի 7-րդ հոդվածի 7-րդ մասի 1-ին կետը, որոնք չպետք է կիրառեր, խախտել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 3-րդ, 48-րդ, 53-րդ, 130-132-րդ հոդվածները:

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ Դատարանը Քաղաքապետարանի հայցը բավարարելիս հիմք է ընդունել այն փաստը, որ հողամասի նպատակային նշանակությունը փոխվել է:

Մասնավորապես` Վերաքննիչ դատարանը հաշվի չի առել, որ վերը նշված փաստը հայցվորը չի վկայակոչել, հետևաբար դրա ապացուցման մասին խոսք լինել չի կարող: Այսինքն` ստորադաս դատարանները հայցվորի փոխարեն վկայակոչել են հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխության փաստը և փորձել ապացուցել, հիմնավորել դրա առկայությունը` դրանով իսկ խախտելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 48-րդ հոդվածը:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է այն հանգամանքը, որ գործում առկա չէ որևէ թույլատրելի և վերաբերելի ապացույց հողամասի նպատակային նշանակության ինքնակամ փոփոխության փաստը հաստատված համարելու համար: Այսպես, որպեսզի հիմնավորվեր հողամասի նպատակային նշանակության ինքնակամ փոփոխության հանգամանքն առաջին հերթին սույն գործով պետք է հիմնավորվեր, որ վիճելի հողամասի նկատմամբ գործարք կնքելու ժամանակ այն եղել է որևէ կոնկրետ նշանակության և փոփոխվել է մեկ այլ նշանակության:

Բացի այդ, Վերաքննիչ դատարանը բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ չի գնահատել գործում առկա բոլոր ապացույցները, մասնավորապես` հաշվի չի առել, որ սույն գործում առկա ապացույցներով չի հիմնավորվում այն փաստը, որ հողամասն ունեցել է թիվ 706-001 ծածկագիրը: Վերաքննիչ դատարանը հաշվի չի առել նաև այն հանգամանքը, որ հողամասի նկատմամբ Ընկերության իրավունքը հաստատող վկայականում, որպես հողամասի ծածկագիր նշվել է այլ` թիվ 11-001 ծածկագիրն, ինչպես նաև այն, որ Իջևան համայնքի հողերը, ըստ նպատակային նշանակության, հաստատվել են ՀՀ կառավարության 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշմամբ, մինչդեռ վիճելի հողամասի վերաբերյալ պայմանագիրը կնքվել է ավելի վաղ` 09.03.2005 թվականին:

Հետևաբար, Վերաքննիչ դատարանը հաշվի չի առել, որ սույն գործով չի հաստատվել այն հանգամանքը, որ հողամասը 09.03.2005 թվականին` վարձակալության պայմանագիրը կնքելու ժամանակ ունեցել է էներգետիակայի, կապի, տրանսպորտի կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների նպատակային նշանակություն, այսինքն` սույն գործով վեճի առարկա հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխության հանգամանքը չի հիմնավորվել:

Սույն գործի պարագայում Քաղաքապետարանը չի հիմնավորել վարձակալության պայմանագիրն անվավեր ճանաչելու իր պահանջը, որպիսի պայմաններում ստորադաս դատարաններն արձանագրել են, որ պահանջի հիմքում դրված փաստական և իրավական հիմնավորումներն անհիմն են: Մինչդեռ պահանջի անհիմն լինելու պայմաններում հայցը բավարարվել է, իսկ փաստերը չապացուցելու բացասական հետևանքները կրել է Ընկերությունը:

Վերոգրյալի հիման վրա` բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի 06.02.2014 թվականի որոշումը և գործն ուղարկել նոր քննության:

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը.

1) Իջևանի քաղաքապետի 24.02.2005 թվականի թիվ 30 որոշման համաձայն` Ընկերությանն Իջևան քաղաքի Երևանյան թիվ 1 հասցեում գտնվող, վերջինիս սեփականության իրավունքով պատկանող շուկայի ընդլայնման նպատակով 90 տարի ժամկետով վարձակալության է հանձնվել է 448քմ մակերեսով տարածք (հատոր 1-ին, գ.թ. 8):

2) Հայաստանի Հանրապետության, որի անունից հանդես է եկել Իջևանի համայնքը և Ընկերության միջև 09.03.2005 թվականին կնքվել է հողամասի վարձակալության պայմանագիր, որով վերջինիս Իջևան քաղաքի Երևանյան թիվ 1 հասցեում գտնվող շուկայի ընդլայման նպատակով 90 տարի ժամկետով վարձակալությամբ հատկացվել է 448քմ մակերեսով տարածք (հատոր 1-ին, գ.թ. 9):

3) 14.03.2005 թվականին Կադաստրի կողմից Ընկերության վարձակալության իրավունքը ստացել է պետական գրանցում և տրամադրվել է թիվ 1150636 անշարժ գույքի սեփականության (օգտագործման) իրավունքի գրանցման վկայականը, որում հողամասի նպատակային նշանակությունը նշվել է՝ «բնակավայրերի», իսկ օգտագործման նպատակը` «հասարակական կառուցապատման»: Միաժամանակ հողամասի կադաստրային համարը նշվել է 11-001 (հատոր 1-ին, գ.թ. 13-16):

4) ՀՀ կառավարության 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշման համաձայն` հաստատվել է ՀՀ Տավուշի մարզի Իջևանի քաղաքային վարչական սահմանների նկարագիրը և որոշվել է Իջևանի քաղաքային համայնքի վարչական սահմաններում գտնվող` պետական սեփականություն հանդիսացող հողամասերն անհատույց սեփականության իրավունքով փոխանցել համայնքին: Համաձայն նշված որոշման 7-րդ հավելվածի «ՀՀ Տավուշի մարզի Իջևանի քաղաքային համայնքի վարչական սահմաններում գտնվող պետական սեփականություն հանդիսացող հողերի» (ըստ նպատակային նշանակության) ցանկի` սույն գործով վիճելի հողամասին տրվել է թիվ 706-001 ծածկագիրը և նպատակային նշանակությունը նշվել` միջպետական ճանապարհ (հատոր 1-ին, գ.թ. 44):

5) Իջևանի քաղաքապետի 25.09.2012 թվականի թիվ 316 որոշման համաձայն` ուժը կորցրած է ճանաչվել ««Իջևանի շուկա» ՍՊԸ-ին ընդլայնման նպատակով վարձակալությամբ տարածք հատկացնելու մասին» Իջևանի քաղաքապետի 24.02.2005 թվականի թիվ 30 որոշումը (հատոր 1-ին, գ.թ. 17):

6) Քաղաքապետարանի «Քաղաքացիական գործով նախնական դատական նիստում հայցի առարկայի, հայցի հիմքի և կիրառման ենթակա օրենսդրության ճշգրտված տարբերակ» վերտառությամբ փաստաթղթի համաձայն` հայցի առարկան նշվել է` անվավեր ճանաչել Քաղաքապետարանի և Ընկերության միջև 09.03.2005 թվականին կնքված հողամասի վարձակալության պայմանագիրը, և որպես հետևանք` անվավեր ճանաչել 448քմ մակերեսով հողամասի նկատմամբ Ընկերության անվամբ 14.03.2005 թվականին իրականացված վարձակալության իրավունքի պետական գրանցումը, իսկ որպես հայցի հիմք նշվել են հետևյալ փաստարկները`

1. Քաղաքապետի 24.02.2005 թվականի թիվ 30 որոշումը չի քննարկվել և չի համաձայնեցվել Իջևան համայնքի ավագանու հետ: 2. Իջևանի քաղաքապետի 25.09.2012 թվականի թիվ 316 որոշմամբ ուժը կորցրած է ճանաչվել Իջևանի նախկին քաղաքապետի 24.02.2005 թվականի թիվ 30 որոշումը: 3. ՀՀ Կառավարության 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշմամբ վիճելի հողատարածքը համարվել է պետական սեփականություն, իսկ նպատակային նշանակությունը, որպես միջպետական նշանակության ճանապարհ` կրելով թիվ 706-001 ծածկագիրը: Սրանից հետևում է, որ վիճելի տարածքն ընդհանրապես չպետք է վարձակալությամբ տրամադրվեր Ընկերությանը, քանի որ միջպետական նշանակության ճանապարհը համարվում է Նախարարության սեփականությունը, հետևաբար այն պետք է համաձայնեցվեր նաև իրավասու մարմինների հետ (հատոր 1-ին, գ.թ. 61):

7) ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի 28.06.2013 թվականի տեղեկանքի համաձայն` ք. Իջևան, Երևանյան թիվ 1 հասցեում գտնվող Ընկերության անվամբ վարձակալության իրավունքով գրանցված 0,0448հա մակերեսով հողամասը համաձայն էլեկտրոնային կադաստրային քարտեզի տվյալների` ունեցել է թիվ 706-001 ծածկագիրը և հանդիսացել է պետական սեփականություն` «էներգետիկայի, կապի, տրանսպորտի կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների հողեր» նպատակային նշանակությամբ (հատոր 2-րդ, գ.թ. 27):

4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները

Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ բողոքարկված դատական ակտը վճռաբեկ վերանայման ենթարկելը բխում է Վճռաբեկ դատարանի`օրենքի միատեսակ կիրառության ապահովման գործառույթից, իսկ սույն գործով արտահայտած իրավական դիրքորոշումն էական նշանակություն ունի նմանատիպ գործերով միասնական դատական պրակտիկա ձևավորելու համար:

Սույն վճռաբեկ բողոքի քննության շրջանակներում Վճռաբեկ դատարանն անհրաժեշտ է համարում անդրադառնալ հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխման փաստի ապացուցման հարցին, ինչպես նաև դրա փոփոխման հետևանքով արդեն իսկ կնքված պայմանագիրն անվավեր ճանաչելու հարցին:

ՀՀ հողային օրենսգրքի 7-րդ հոդվածի 5-րդ մասի համաձայն՝ հողերի նպատակային նշանակությունը, հողատեսքերն ու գործառնական նշանակությունը և հողերի օգտագործման նկատմամբ սահմանափակումները նշվում են`

1) հողամասեր տրամադրելու (փոխանցելու) կամ հատուկ պահպանվող տարածքների և այլ նշանակության հողերի օգտագործման համար հատուկ իրավական ռեժիմներ սահմանելու մասին պետական կառավարման ու տեղական ինքնակառավարման մարմինների որոշումներում.

2) հողամասի նկատմամբ իրավունք հավաստող վկայականներում, պայմանագրերում և այլ փաստաթղթերում.

3) անշարժ գույքի պետական միասնական կադաստրի փաստաթղթերում.

4) պետական գրանցման փաստաթղթերում.

5) համայնքների հողերի օգտագործման սխեմաներում, գլխավոր հատակագծերում:

Նույն հոդվածի 7-րդ մասի համաձայն՝ նույն օրենսգրքով, այլ օրենքներով և դրանց հիման վրա ընդունված նորմատիվ իրավական ակտերով սահմանված հողերի նպատակային և գործառնական նշանակությունն ինքնակամ փոփոխելը հիմք է`

1) պետական կառավարման և տեղական ինքնակառավարման մարմինների ակտերը, ինչպես նաև դրանց հիման վրա հողամասերի առնչությամբ կնքված գործարքները դատական կարգով անվավեր ճանաչելու համար.

2) հողի նկատմամբ իրավունքների պետական գրանցումը մերժելու համար:

Նույն հոդվածի 8-րդ մասի 1-ին կետի համաձայն՝ քաղաքացիների կամ իրավաբանական անձանց սեփականությունը հանդիսացող հողամասերի նպատակային նշանակությունը սեփականատիրոջ նախաձեռնությամբ սահմանված կարգով փոփոխելու դեպքում, բացառությամբ` ջերմոցային, անասնապահական, թռչնաբուծական, պտուղ-բանջարեղենի սառնարանային պահպանության, գյուղատնտեսական մթերք վերամշակող տնտեսությունների և ձկնաբուծական արհեստական լճակների համար օգտագործվող (նախատեսվող) հողամասերի, հողամասի սեփականատերը, ըստ գույքի գտնվելու վայրի, եռամսյա ժամկետում համայնքային բյուջե է մուծում հողամասերի կադաստրային արժեքների` նպատակային նշանակության փոփոխման պահին առկա տարբերությունը, եթե հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխումից հետո դրա կադաստրային արժեքն ավելի բարձր է, քան մինչև փոփոխումը:

⚖Վերոնշյալ հոդվածների վերլուծությունից հետևում է, որ հողամասի նպատակային նշանակության վերաբերյալ տեղեկատվությունն ի թիվս այլ փաստաթղթերի արտացոլվում է իրավունք հաստատող վկայականներում և պայմանագրերում: Նշված փաստաթղթերում կոնկրետ հողամասի նպատակային նշանակության վերաբերյալ կատարված նշումն իրավաչափ է, քանի դեռ վերջինս չի վիճարկվել կամ փոփոխվել: Կախված այն հանգամանքից, թե նպատակային նշանակությունն ում կողմից է փոփոխվել՝ առաջանում են իրավական տարբեր հետևանքներ:

Այսպես, եթե հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխումն իրականացվել է ինքնակամ, ապա հողամասի առնչությամբ կայացված ակտերը և կնքված գործարքները դատական կարգով կարող են ճանաչվել անվավեր: Եթե հողամասի նպատակային նշանակությունը փոփոխվել է հողամասի սեփականատիրոջ կողմից, ապա հնարավոր միակ իրավական հետևանքը նպատակային նշանակության փոփոխման պահին առկա տարբերությունը վճարելու պարտականությունն է, եթե նոր նպատակային նշանակության փոփոխումը հանգեցրել է հողամասի կադաստրային արժեքի ավելացման: Այսպիսով, հողամասի սեփականատիրոջ նախաձեռնությամբ հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխումը չի հանգեցնում պայմանագիրը կամ վերջինիս կնքման համար հիմք հանդիսացող իրավական ակտն անվավեր ճանաչելուն:

Սույն գործով Դատարանը պատճառաբանել է, որ հիմնավորված չի համարում հայցադիմումի այն հիմքը, որ հողամասը կարող էր վարձակալության տրամադրվել միայն ավագանու որոշմամբ` «Տեղական ինքնակառավարման մասին» ՀՀ օրենքի 16-րդ հոդվածով սահմանված կարգով: Նշված հոդվածով, ինչպես իր հայցադիմումի պատասխանում նշել է նաև պատասխանողը, կարգավորվում են համայնքի սեփականությունը հանդիսացող հողերի տնօրինման կարգը, մինչդեռ գործի քննության ընթացքում հաստատվել է, որ պատասխանողին վարձակալության հատկացված հողամասը հանդիսացել է պետական սեփականություն և հաշվառված է եղել թիվ 706-001 կադաստրային ծածկագրի տակ` որպես էներգետիկայի, տրանսպորտի, կապի, կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների նպատակային նշանակությամբ և տրանսպորտի գործառնական նշանակության հողամաս (ՀՀ կառավարության 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշման 7-րդ հավելվածի համաձայն` թիվ 706-001 կադաստրային ծածկագրի տակ հաշվառված է միջպետական ճանապարհ):

Միաժամանակ, Դատարանը հայցը բավարարելիս հիմք է ընդունել Կադաստրի 28.06.2013 թվականի տեղեկանքը և հանգել է այն հետևության, որ տվյալ դեպքում հաստատվել է, որ հողամասի նպատակային նշանակությունը եղել է էներգետիկայի, կապի, տրանսպորտի, կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների հող, մինչդեռ պետական գրանցման մատյանում և անշարժ գույքի սեփականության (օգտագործման) իրավունքի վկայականում հողամասի նպատակային նշանակությունը նշվել է բնակավայրերի և առկա չէ որևէ ապացույց լիազոր մարմնի կողմից հողամասի նպատակային նշանակությունը փոխելու վերաբերյալ:

Վերաքննիչ դատարանը վերահաստատել է Դատարանի պատճառաբանությունները:

Վերը նշվածը հաշվի առնելով և սույն գործի փաստերը համադրելով` Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ Իջևան համայնքի հողերն ըստ նպատակային նշանակության ՀՀ կառավարության կողմից հաստատվել են 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշմամբ, մինչդեռ վիճելի հողամասի վերաբերյալ վարձակալության պայմանագիրը կնքվել է 09.03.2005 թվականին: Այսինքն` վիճելի հողամասին թիվ 706-001 ծածկագիրը և նպատակային նշանակությունը` միջպետական ճանապարհ, տրվել է 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշման թիվ 7-րդ հավելվածով: Հետևաբար, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ տվյալ պայմաններում չէր կարող հաստատվել այն փաստը, որ կողմերի միջև վարձակալության պայմանագիրը կնքելիս Իջևան քաղաքի Երևանյան թիվ 1 հասցեում գտնվող 448քմ մակերեսով ունեցել է էներգետիկայի, տրանսպորտի, կապի, կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների և տրանսպորտի նպատակային նշանակություն:

Բացի այդ, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ ստորադաս դատարանները բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ չեն հետազոտել և գնահատել այն հանգամանքը, որ գործում առկա չէ որևէ թույլատրելի և վերաբերելի ապացույց, որով կհաստատվեր, որ տեղի է ունեցել վիճելի հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխություն, ինչպես նաև հաշվի չեն առել, որ սույն գործում առկա չէ որևէ ապացույց, որով կհիմնավորվեր այն փաստը, որ վիճելի հողամասը գործարքի կնքման պահին ունեցել է թիվ 706-001 ծածկագիրը:

Ինչ վերաբերում է ստորադաս դատարանների կողմից վկայակոչած ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի 28.06.2013 թվականի տեղեկանքին, ըստ որի` ք. Իջևան, Երևանյան թիվ 1 հասցեում գտնվող Ընկերության անվամբ վարձակալության իրավունքով գրանցված 0,0448հա մակերեսով հողամասը համաձայն էլեկտրոնային կադաստրային քարտեզի տվյալների` ունեցել է թիվ 706-001 ծածկագիրը և հանդիսացել է պետական սեփականության հողամաս` էներգետիկայի, կապի, տրանսպորտի կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների հողեր նպատակային նշանակությամբ, ապա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ տվյալ տեղեկանքում նշված չէ այն ժամանակահատվածը, թե երբ է վիճելի հողամասն ունեցել թիվ 706-001 ծածկագիրը և ըստ նպատակային նշանակության հանդիսացել միջպետական ճանապարհ:

Նման պայմաններում Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի 28.06.2013 թվականի տեղեկանքով չի հասատատվում կողմերի միջև 09.03.2005 թվականին կնքված վարձակալության պայմանագրի կնքման ժամանակ սույն գործով վեճի առարկա 448քմ մակերեսով հողամասի` թիվ 706-001 ծածկագիր ունենալու և էներգետիկայի, կապի, տրանսպորտի կոմունալ ենթակառուցվածքների օբյեկտների հողերի նպատակային նշանակության լինելու հանգամանքները:

Ինչ վերաբերում է վճռաբեկ բողոք բերած անձի այն փաստարկին, որ Վերաքննիչ դատարանը հաշվի չի առել, որ հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխման փաստը հայցվորը չի վկայակոչել և դատարանները հայցվորի փոխարեն վկայակոչել են հողամասի նպատակային նշանակության փոփոխության փաստը` փորձելով այն ապացուցել և հիմնավորել դրա առկայությունը, ապա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այն անհիմն է, քանի որ գործում առկա է Քաղաքապետարանի «Քաղաքացիական գործով նախնական դատական նիստում հայցի առարկայի, հայցի հիմքի և կիրառման ենթակա օրենսդրության ճշգրտված տարբերակ» անվամբ փաստաթուղթ, ըստ որի` որպես հայցի հիմք նշվել է նաև, որ ՀՀ կառավարության 06.10.2005 թվականի թիվ 2417-Ն որոշմամբ վիճելի հողատարածքը համարվել է պետական սեփականություն, իսկ նպատակային նշանակությունը, որպես միջպետական նշանակության ճանապարհ` կրելով թիվ 706-001 ծածկագիրը:

Այսպիսով, վճռաբեկ բողոքի հիմքի մասնակիորեն հիմնավոր լինելը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ և 228-րդ հոդվածների ուժով Վերաքննիչ դատարանի որոշումը բեկանելու և գործը նոր քննության ուղարկելու համար:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով «ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին» 10.06.2014 թվականի ՀՕ-49-Ն ՀՀ օրենքի 24-րդ հոդվածով, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-241²-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել: Բեկանել ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 06.02.2014 թվականի որոշումը և գործն ուղարկել ՀՀ Տավուշի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարան` նոր քննության:

2. Դատական ծախսերի բաշխման հարցին անդրադառնալ գործի նոր քննության ընթացքում:

3. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:

Նախագահող`		Ե. Խունդկարյան
Դատավորներ`		Ս. Անտոնյան
		Վ. Աբելյան
		Վ. Ավանեսյան
		Ա. Բարսեղյան
		Մ. Դրմեյան
		Գ. Հակոբյան
		Է. Հայրիյան
		Տ. Պետրոսյան
		Ե. Սողոմոնյան