գրավոր ընթացակարգով քննության առնելով ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանի՝ 2024 թվականի մարտի 12-ի որոշման դեմ ամբաստանյալ Հրայր Յուրիկի Հովսեփյանի վճռաբեկ բողոքը,

Վարույթի դատավարական նախապատմությունը.

1. 2018 թվականի փետրվարի 12-ին ՀՀ ոստիկանության Կենտրոնական բաժնի հետաքննիչ Ա.Ոսկանյանի կողմից, 2003 թվականի ապրիլի 18-ին ընդունված ՀՀ քրեական օրենսգրքի (այսուհետ՝ նաև ՀՀ քրեական օրենսգիրք) 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասի հատկանիշներով, հարուցվել է թիվ 13168518 քրեական գործը:

Նույն օրը Արման Մայիսի Մկրտումյանը ճանաչվել է տուժող:

2018 թվականի հունիսի 26-ին Հրայր Յուրիկի Հովսեփյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է կիրառվել չհեռանալու մասին ստորագրությունը:

Նախաքննության մարմնի՝ 2018 թվականի հուլիսի 3-ի որոշմամբ Հ.Հովսեփյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով:

Նախաքննության մարմնի՝ 2018 թվականի հուլիսի 4-ի որոշմամբ Բարսեղ Գերասիմի Բեգլարյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով։

2018 թվականի դեկտեմբերի 3-ին քրեական գործը մեղադրական եզրակացությամբ ուղարկվել է Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարան (այսուհետ՝ նաև Առաջին ատյանի դատարան)։

Դատաքննության ընթացքում ամբաստանյալներ Բարսեղ Բեգլարյանը և Հրայր Հովսեփյանը առարկել են ոչ արդարացնող՝ քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետներն անցնելու հիմքով, քրեական հետապնդումը դադարեցնելու և քրեական գործի վարույթը կարճելու դեմ։

2․ Առաջին ատյանի դատարանի՝ 2022 թվականի դեկտեմբերի 13-ի դատավճռով ամբաստանյալներ Հ.Հովսեփյանը և Բ.Բեգլարյանը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով ճանաչվել են անպարտ և արդարացվել` նրանց արարքում հանցակազմի բացակայության հիմքով։

3․ Տուժող Ա.Մկրտումյանի և ՀՀ գլխավոր դատախազության հասարակական անվտանգության դեմ ուղղված հանցագործությունների գործերով վարչության պետի տեղակալ Ա․Առաքելյանի վերաքննիչ բողոքների քննության արդյունքում, ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը (այսուհետ՝ նաև Վերաքննիչ դատարան) 2024 թվականի մարտի 12-ի որոշմամբ բողոքները բավարարել է մասնակիորեն՝ Հ.Հովսեփյանին արդարացնելու մասով բեկանել է Առաջին ատյանի դատարանի՝ 2022 թվականի դեկտեմբերի 13-ի դատավճիռը, և այդ մասով կայացրել է նոր դատական ակտ՝ ամբաստանյալ Հ.Հովսեփյանին մեղավոր է ճանաչել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարքի կատարման մեջ, և նրան ազատել քրեական պատասխանատվությունից՝ քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետն անցած լինելու հիմքով, իսկ դատավճիռը մնացած մասով թողել է անփոփոխ:

4. Վերաքննիչ դատարանի վերոնշյալ որոշման դեմ ամբաստանյալ Հ.Հովսեփյանը ներկայացրել է վճռաբեկ բողոք, որը Վճռաբեկ դատարանի` 2024 թվականի սեպտեմբերի 11-ի որոշմամբ ընդունվել է վարույթ և սահմանվել է դատական վարույթի իրականացման գրավոր ընթացակարգ։

Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, փաստարկները և պահանջը.

Վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում՝ ներքոհիշյալ փաստարկներով.

5․ Բողոքի հեղինակի պնդմամբ՝ Վերաքննիչ դատարանը թույլ է տվել դատական սխալ, որը խաթարում է արդարադատության բուն էությանը։

Բողոքաբերը փաստարկել է, որ Վերաքննիչ դատարանը տվյալ իրավիճակում իրավասու չէր կայացնել նոր դատական ակտ, այլ պարտավոր էր դատական ակտի բեկանման դեպքում վարույթը փոխանցել առաջին ատյանի դատարան՝ նոր քննության:

5․1․ Բողոքաբերը փաստարկել է, որ գործում առկա չէ թույլատրելի, հավաստի և վերաբերելի փոխկապակցված ապացույցների համակցություն, որը բավարար է հաղթահարելու ամբաստանյալ Հ․Հովսեփյանի անմեղության կանխավարկածը և բացառելու վերջինիս կողմից ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարքը չկատարելու ողջամիտ հավանականությունը։

Բողոք բերած անձը նշել է, որ Վերաքննիչ դատարանը մի դեպքում՝ ամբաստանյալ Բարսեղ Բեգլարյանի մասով, իրավացիորեն հանգել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված մեղադրանքում արդարացնելու վերաբերյալ ստորադաս դատարանի դատավճիռն անփոփոխ թողնելու մասին հետևության, սակայն նույնաբովանդակ արարքով, նույն ապացույցների համակցության ստուգման և վերլուծության արդյունքում, ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված նույնաբովանդակ մեղադրանքում մյուս ամբաստանյալ Հրայր Հովսեփյանի մասով Առաջին ատյանի դատարանի դատավճիռը բեկանել է և կայացրել նոր դատական ակտ։

5․2․ Բողոքաբերը փաստարկել է, որ «Ֆլեշ Մոտորս» ՍՊ ընկերությանը պատճառված վնասի վերականգնման իրավունքը չի վերագրել որևէ այլ անձի, այդ թվում՝ որևէ ամբաստանյալի, այլ իր այդ իրավունքը ընկերությունը հետևողականորեն իրականացրել է իր ակտիվ գործողություններով՝ անձամբ, սահմանված կարգով իրավապահ մարմիններին դիմելու և քրեադատավարական ու քաղաքացիական դատավարական կարգով ենթադրաբար հափշտակությամբ պատճառված վնասի փոխհատուցումը ստանալու եղանակով, ինչով հերքվում է ամբաստանյալների՝ «Ֆլեշ Մոտորս» ՍՊԸ-ին պատճառված վնասի վերականգնման իրավունքն իրենց վերագրելու և սահմանված կարգի խախտմամբ ինքնուրույն իրականացնելու հանգամանքը, որն էլ հանգեցնում է ամբաստանյալներին մեղսագրվող արարքում հանցակազմի բացակայության։

Բողոքաբերը նաև նշել է, որ տուժողը համապատասխան գործարքները կատարել է բացառապես իր կամքով և ցանկությամբ, ընդ որում քրեական պատասխանատվության ենթարկվելու, այլ ոչ թե մտացածին բռնության սպառնալիքի ազդեցության ներքո, ինչն իր հերթին հանգեցնում է ամբաստանյալներին մեղսագրվող արարքում հանցակազմի բացակայության։

5.3. Ըստ բողոքի հեղինակի՝ Վերաքննիչ դատարանը ամբաստանյալին մեղսագրվող փաստական հանգամանքներին տվել է տարբերվող իրավական գնահատական՝ առանց այդ հարցը պատշաճ իրավական ընթացակարգի շրջանակներում կողմերի համար քննարկման առարկա դարձնելու, որով խախտվել են կողմերի հավասարության և մրցակցության, պատշաճ ապացուցման վերաբերյալ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 21-րդ, 22-րդ հոդվածները։

6․ Վերոգրյալի հիման վրա, բողոք բերած անձը խնդրել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի՝ 2024 թվականի մարտի 12-ի որոշումը՝ Հրայր Յուրիկի Հովսեփյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարքի կատարման մեջ մեղավոր ճանաչելու և քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետն անցած լինելու հիմքով նրան քրեական պատասխանատվությունից ազատելու մասով, և այդ մասով օրինական ուժ տալ Առաջին ատյանի դատարանի՝ 2022 թվականի դեկտեմբերի 13-ի դատավճռին:

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեցող փաստական հանգամանքները.

7. Հրայր Հովսեփյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով մեղադրանք է առաջադրվել այն արարքի համար, որ․ «(...) [Ն]ա 2016 թվականի մարտ-ապրիլ ամիսների ընթացքում Արման Մայիսի Մկրտումյանի նկատմամբ բռնություն գործադրելով, ինչպես նաև կյանքի և առողջության համար վտանգավոր բռնություն գործադրելու սպառնալիքներով կատարել է ինքնիրավչություն՝ վերջինիս օրինական շահերին պատճառելով էական վնաս:

Այսպես.

2015 թվականի ընթացքում Նարեկ Բեգլարյանին պատկանող «Ֆլեշ Մոտորս» ՍՊ ընկերության աշխատակիցների կողմից իրականացվել է շուրջ 120.000.000 ՀՀ դրամ արժողությամբ գույքի հափշտակություն, որի կատարման մեջ ընկերության սեփականատերն ու հարազատները մեղադրել են նաև կոմերցիոն տնօրեն Արման Մայիսի Մկրտումյանին: Բարսեղ Գերասիմի Բեգլարյանը որդուն՝ Նարեկ Բեգլարյանին պատկանող նշված ընկերությանը պատճառված վնասի վերականգնման իրավունքը վերագրելով իրեն, իրավապահ մարմիններին դիմելու և քրեադատավարական ու քաղաքացիական դատավարության կարգով ենթադրաբար հափշտակությամբ պատճառված նյութական վնասի փոխհատուցումը ստանալու փոխարեն, որոշել է այն իրականացնել ինքնակամ՝ օրենքով սահմանված կարգի խախտմամբ: Այդ նպատակով 2016 թվականի մարտի 28-ին՝ ժամը 09:30-ի սահմաններում, Երևան քաղաքի Ռուբինյանց 31 հասցեում գործող «Ֆլեշ Մոտորս» ՍՊ ընկերության կոնֆերենս սրահում Հրայր Հովսեփյանն ընկերության սեփականատիրոջ և հարազատների հետ միասին, Արման Մկրտումյանին մեղադրելով յուրացումներ կատարելու մեջ, ենթադրյալ իրավունքը իրականացնելու նպատակով բռնության գործադրմամբ, որը դրսևորվել է բռունցքներով Արման Մկրտումյանի ուսերին երկու անգամ հարվածելով, ինչպես նաև կյանքի և առողջության համար վտանգավոր բռնություն գործադրելու սպառնալիքով պահանջել է որպես վնասի փոխհատուցում անվանափոխել Երևան քաղաքի Ազատության պողոտայի 3/1 շենքի 23 բնակարանը իր անվամբ կամ վճարել 20.000 ԱՄՆ դոլար:

Ինչպես նշված, այնպես էլ հաջորդող օրերին հնչեցված բռնություն գործադրելու սպառնալիքներն իրականացնելու վտանգն ընդունելով իրական, Արման Մկրտումյանը, 2016 թվականի ապրիլի 25-ին Բարսեղ Բեգլարյանի ուղղորդմամբ «Արարատբանկ» ԲԲ ընկերության «Բաղրամյան» մասնաճյուղում կնքել է իր բնակարանի անշարժ գույքի գրավադրման հիփոթեքի պայմանագիր, որի դիմաց ստացված 9.700.000 ՀՀ դրամ գումարը մուտքագրվել է «Ֆլեշ Մոտորս» ՍՊ ընկերության դրամարկղ, ինչի արդյունքում վերջինիս օրինական շահերին պատճառվել է էական վնաս»1:

8. Առաջին ատյանի դատարանը 2022 թվականի դեկտեմբերի 13-ի դատավճռով արձանագրել է․ «(...) Վերոհիշյալ փաստերի հիման վրա Դատարանը, ղեկավարվելով անմեղության կանխավարկածով, հիմնվելով պատշաճ իրավական ընթացակարգի շրջանակներում դատական քննության ընթացքում գործի հանգամանքների հետազոտման արդյունքների վրա, դատաքննության ժամանակ հետազոտված ապացույցների հիման վրա, հատկապես՝ դրանց վերաբերյալ վերլուծությամբ, գնահատականներով, ամբաuտանյալների մեղավորության մաuին չփարատվող բոլոր կաuկածները նրանց oգտին մեկնաբանելով ու անդրադառնալով առաջադրված մեղադրանքի հիմնավորվածության հարցին, գալիս է այն եզրահանգման և արձանագրում է, որ ապացուցված չէ Հրայր Հովսեփյանին 2003 թվականի ապրիլի 18-ին ընդունված ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և Բարսեղ Բեգլարյանին 2003 թվականի ապրիլի 18-ին ընդունված ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված մեղադրանքը:

(․․․)

Վերոգրյալի հիման վրա Դատարանն արձանագրում է, որ սույն քրեական գործով ամբաստանյալ Հրայր Յուրիկի Հովսեփյանին 2003 թվականի ապրիլի 18-ին ընդունված ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և Բարսեղ Գերասիմի Բեգլարյանին 2003 թվականի ապրիլի 18-ին ընդունված ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով առաջադրված մեղադրանքում անհրաժեշտ է արդարացնել` արարքներում հանցակազմի բացակայության հիմքով` նախատեսված 1998 թվականի հուլիսի 1-ին ընդունված ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 35-րդ հոդվածի 1-ին մասի 2-րդ կետով (...)»2:

9. Վերաքննիչ դատարանը 2024 թվականի մարտի 12-ի որոշմամբ արձանագրել է հետևյալը. «(...) Վերոգրյալը նկատի ունենալով Վերաքննիչ դատարանը հանգում է այն հետևության, որ տվյալ դեպքում բողոքի քննության ընթացակարգի առումով կիրառելի է 01.07.2022 թվականից գործող ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքով սահմանված վերանայման վարույթի կարգը, սակայն վերը նշված իրավակարգավորումների կիրառմամբ, ինչպես նաև նկատի ունենալով, որ Առաջին ատյանի դատարանը որպես կիրառելի իրավունք իրավաչափորեն հիմք է ընդունել մինչև 01.07.2022 թվականը գործող իրավակարգավորումները, հետևաբար վիճարկվող դատական ակտի իրավաչափությունը ստուգելիս բովանդակային առումով կիրառելի է մինչև 01.07.2022 թվականը գործող ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգիրքը:

(...)

Այսպիսով, Վերաքննիչ դատարանի գնահատմամբ, գործով առկա է թույլատրելի, հավաստի և քրեական գործին վերաբերող փոխկապակցված ապացույցների այնպիսի համակցություն, որը բավարար է հաղթահարելու ամբաստանյալ Հրայր Հովսեփյանի անմեղության կանխավարկածը և բացառելու վերջինիս կողմից ՀՀ Քրեական օրենսգրքի /18.04.2003թվականի/ 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված հանցանքը չկատարելու ողջամիտ հավանականությունը։

Ելնելով վերոգրյալից, Վերաքննիչ դատարանը վերլուծելով և գնահատելով նախաքննությամբ ձեռք բերված և Առաջին ատյանի դատարանի դատաքննությամբ հետազոտված ապացույցներն իրենց վերաբերելիության, թույլատրելիության, իսկ ամբողջ ապացույցներն իրենց համակցությամբ` գործի լուծման համար բավարարության տեսանկյունից, ներքին համոզմամբ ապացուցված է համարում, որ ամբաստանյալ Հրայր Հովսեփյանը կատարել է արարք, որը համապատասխանում է ՀՀ Քրեական օրենսգրքի /18.04.2003թվականի/ 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասի հատկանիշներին, հետևաբար, հանցակազմի բացակայության հիմքով ամբաստանյալ Հրայր Հովսեփյանին արդարացնելու վերաբերյալ Առաջին ատյանի դատարանի հետևությունն անհիմն է, չի բխում գործի նյութերի և դատարանում հետազոտված ապացույցների պատշաճ վերլուծությունից:

Վերոշարադրյալի համատեքստում Վերաքննիչ դատարանն իր անհամաձայնությունն է հայտնում Առաջին ատյանի դատարանի նշված հարաբերությունները քաղաքացիաիրավական բնույթի լինելու կամ անհստակ ձևակերպված մեղադրանքի վերաբերյալ հետևությունների մասով:

Քննարկելով ամբաստանյալ Հրայր Հովսեփյանին քրեական պատասխանատվության ենթարկելու հարցը՝ Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ լրացել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի /18.04.2003թվականի/ 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետը (...)»3։

Վճռաբեկ դատարանի հիմնավորումները և եզրահանգումը.

10. Սույն գործով Վճռաբեկ դատարանի առջև բարձրացված իրավական հարցը հետևյալն է. Առաջին ատյանի դատարանի արդարացման դատավճռի մասնակի բեկանման դեպքում Վերաքննիչ դատարանն իրավասու էր արդյո՞ք բեկանված մասով կայացնել մեղադրական դատական ակտ:

11. 2021 թվականի հունիսի 30-ին ընդունված և 2022 թվականի հուլիսի 1-ից ուժի մեջ մտած ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի (այսուհետ` նաև ՀՀ գործող քրեական դատավարության օրենսգիրք) անցումային դրույթները կարգավորող 483-րդ հոդվածի 8-րդ մասի համաձայն՝ «Մինչև սույն օրենսգիրքն ուժի մեջ մտնելը կայացված դատական ակտերով վերաքննիչ և վճռաբեկ բողոքները բերվում և քննվում են մինչև 2022 թվականի հուլիսի 1-ը գործող կարգով»։

12. Վճռաբեկ դատարանը փաստում է, որ չնայած Առաջին ատյանի դատարանը Հրայր Հովսեփյանի և Բարսեղ Բեգլարյանի վերաբերյալ քրեական գործը քննության է առել, իսկ Վերաքննիչ դատարանն Առաջին ատյանի դատարանի դատական ակտի իրավաչափությունը գնահատել է 1998 թվականի հուլիսի 1-ին ընդունված ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի (այսուհետ` ՀՀ նախկին քրեական դատավարության օրենսգիրք) իրավակարգավորումների շրջանակներում, սակայն Վերաքննիչ դատարանը վերաքննության կարգով բերված բողոքը քննելիս ղեկավարվել է ՀՀ գործող քրեական դատավարության օրենսգրքի իրավակարգավորումներով:

13. ՀՀ գործող քրեական դատավարության օրենսգրքի 375-րդ հոդվածի 4-րդ մասի համաձայն` «Պարզելով, որ մեղադրյալի արդարացման կամ նրա նկատմամբ քրեական հետապնդման դադարեցման վերաբերյալ իրավական գնահատականը ճիշտ չէ այն պատճառով, որ այդ արարքը որևէ հանցակազմ է պարունակում, կամ առկա չէ այդ արարքի հանցավորությունը բացառող որևէ հանգամանք (դատապարտվելու փոխարեն մեղադրյալն արդարացվել է, կամ նրա նկատմամբ քրեական հետապնդումը դադարեցվել է), վերաքննիչ դատարանը բեկանում է դատական ակտը` վարույթը փոխանցելով առաջին ատյանի դատարան՝ նոր քննության: (...)»:

Նույն օրենսգրքի 23-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ «1. Ոչ ոք չի կարող զրկվել իր գործն այն դատարանում և այն դատավորի կողմից քննվելու իրավունքից, որոնց ընդդատությանը կամ իրավասությանն այն վերապահված է օրենքով»։

Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը դիրքորոշում է հայտնել այն մասին, որ այն դատարանը, որը որոշումը կայացրել է օրենքով հստակ սահմանված լիազորությունների սահմանն անցնելով՝ գանգատարկվող վարույթի կապակցությամբ Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի 1-ին մասի կիրառման իմաստով, չի կարող համարվել օրենքի հիման վրա ստեղծված դատարան4:

Վերոշարադրյալից բխում է, որ Վերաքննիչ դատարանը, հանգելով այն համոզման, որ Հրայր Հովսեփյանի մասով Առաջին ատյանի դատարանի արդարացման դատավճիռն իրավաչափ չէ, պետք է ՀՀ գործող քրեական դատավարության օրենսգրքի 375-րդ հոդվածի 4-րդ մասի համաձայն՝ այդ մասով բեկաներ դատական ակտը և վարույթը փոխանցեր առաջին ատյանի դատարան՝ նոր քննության:

Հետևաբար, Վերաքննիչ դատարանը գործը լուծելիս չի պահպանել քննարկվող իրավահարաբերությունների նկատմամբ կիրառման ենթակա քրեադատավարական օրենքի պահանջը:

14. Վերոգրյալից ելնելով` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Առաջին ատյանի դատարանի արդարացման դատավճռի մասնակի բեկանման դեպքում Վերաքննիչ դատարանն իրավասու չէր բեկանված մասով կայացնել մեղադրական դատական ակտ:

15. Այսպիսով, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Վերաքննիչ դատարանը թույլ է տվել ՀՀ գործող քրեական դատավարության օրենսգրքի 375-րդ հոդվածի 4-րդ մասի խախտում, ինչը համաձայն նույն օրենսգրքի 387-րդ հոդվածի, ստորադաս դատարանի դատական ակտը բեկանելու հիմք է։

16. Ինչ վերաբերում է բողոքաբերի` սույն որոշման 5.1-5.3-րդ կետերում նշված փաստարկներին, ապա հիշյալ հարցերը կարող են քննարկման առարկա դառնալ արձանագրված դատավարական իրավունքի խախտումը վերացնելուց հետո:

17. Ամփոփելով վերոգրյալը, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ անհրաժեշտ է Հրայր Հովսեփյանի մասով Վերաքննիչ դատարանի դատական ակտը բեկանել և այդ մասով վարույթը փոխանցել նույն դատարան՝ նոր քննության:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 162-րդ, 163-րդ և 171-րդ հոդվածներով, ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 31-րդ, 34-րդ, 264-րդ, 281-րդ, 361-րդ, 363-րդ և 385-387-րդ հոդվածներով՝ Վճռաբեկ դատարանը

Ամբաստանյալ Հրայր Յուրիկի Հովսեփյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարքի կատարման մեջ մեղավոր ճանաչելու և քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետն անցած լինելու հիմքով նրան քրեական պատասխանատվությունից ազատելու մասով ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանի՝ 2024 թվականի մարտի 12-ի որոշումը բեկանել և այդ մասով վարույթը փոխանցել նույն դատարան՝ նոր քննության:

Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում կայացնելու օրը:

___________________

1 Տե՛ս քրեական գործ, հատոր 3-րդ, թերթեր 137-138:

2 Տե՛ս քրեական գործ, հատոր 13-րդ, թերթեր 1-70:

3 Տե՛ս քրեական գործ, հատոր 14-րդ, թերթեր 135-205:

4 Տե՛ս Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի՝ Sokurenko and Strygun v. Ukraine գործով 2006 թվականի հուլիսի 20-ի վճիռը, գանգատներ թիվ 29458/04 և 29465/04։

Պաշտոնական հրապարակման օրը՝ 18 փետրվարի 2025 թվական: