ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ

ՀՀ վարչական վերաքննիչ  դատարանի որոշում  Վարչական գործ թիվ ՎԴ/4862/05/09

Վարչական գործ թիվ ՎԴ/4862/05/09 2011 թ.

Նախագահող դատավոր` Դատավորներ`

Ա. Առաքելյան Ա. Սարգսյան Լ. Սոսյան

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)

2011 թվականի հոկտեմբերի 14-ին

դռնբաց դատական նիստում, քննելով «Ի-ՏԵՔ» ՍՊԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի 14.04.2011 թվականի որոշման դեմ` ըստ Ընկերության հայցի ընդդեմ ՀՀ էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարարության (այսուհետ` Նախարարություն), երրորդ անձ ՀՀ ֆինանսների նախարարության` ՀՀ էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարարի (այսուհետ` Նախարար) 25.08.2009 թվականի «Հանքային իրավունքի դադարեցման մասին» թիվ 79-Ա հրամանն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին,

 ՊԱՐԶԵՑ

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը

Դիմելով դատարան` Ընկերությունը պահանջել է անվավեր ճանաչել Նախարարի 25.08.2009 թվականի «Հանքային իրավունքի դադարեցման մասին» թիվ 79-Ա հրամանը:

ՀՀ վարչական դատարանի (դատավոր` Ք. Մկոյան) (այսուհետ` Դատարան) 15.07.2010 թվականի վճռով հայցը մերժվել է:

ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան) 14.04.2011 թվականի որոշմամբ Ընկերության բողոքը մերժվել է, և Դատարանի 15.07.2010 թվականի վճիռը թողնվել է անփոփոխ:

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ընկերությունը:

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան է ներկայացրել Նախարարությունը:

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

Վերաքննիչ դատարանը չի կիրառել ՀՀ Սահմանադրության 5-րդ հոդվածի 2-րդ մասը, «Բնապահպանական վերահսկողության մասին» ՀՀ օրենքի 22-րդ, 23-րդ, 26-րդ հոդվածները, «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 34-րդ հոդվածը, 38-րդ հոդվածի 1-ին, 2-րդ մասերը, 55-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» ենթակետը, 4-րդ մասը, 57-րդ հոդվածի 1-ին մասը, 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» ենթակետը, որոնք պետք է կիրառեր, սխալ է մեկնաբանել «Ընդերքն օգտակար հանածոների շահագործման նպատակով ուսումնասիրության և արդյունահանման համար տրամադրելու (կոնցեսիայի) մասին» ՀՀ օրենքի 31-րդ հոդվածը, 41-րդ հոդվածի 1-ին մասը, խախտել է «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի 6-րդ, 13-րդ, 14-րդ հոդվածները, ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 24-րդ հոդվածի 1-ին մասը:

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ Ընկերության հանքային իրավունքը կարող էր դադարեցվել միայն, եթե առկա լինեին օրենքի, լիցենզիայի և պայմանագրի պայմանների խախտման, օրենքով նախատեսված վճարները չվճարելու փաստերը, Նախարարությունը գրավոր նախազգուշացներ Ընկերությանը խախտումները վերացնելու մասին, և եթե Ընկերությունը նախազգուշացման պահից 90 օրվա ընթացքում դրանք չվերացներ:

Վերոգրյալի հաշվառմամբ Վերաքննիչ դատարանը պարտավոր էր պարզել, թե արդյոք Ընկերությունը թույլ է տվել որևէ խախտում և այն օրենքով սահմանված կարգով արձանագրվել է, թե ոչ, իսկ եթե Ընկերությունը թույլ է տվել խախտում, ապա Նախարարությունը գրավոր նախազգուշացրել է վերջինիս այն վերացնելու մասին, ինչպես նաև արդյոք խախտումը վերացնելու մասին նախազգուշացումը ստանալուց հետո Ընկերությունը 90 օրվա ընթացքում չի վերացրել այն:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ Նախարարությունը չի ներկայացրել որևէ թույլատրելի ապացույց, որով կհիմնավորվեին Ընկերության կողմից թույլ տրված խախտման, այն վերացնելու համար տրված նախազգուշացման և Ընկերության կողմից նախազգուշացմամբ առաջադրված խախտումը 90-օրյա ժամկետում չվերացնելու փաստերը:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ հանքարդյունահանման լիցենզիան, ի թիվս այլ իրավունքների, լիցենզառուին տալիս է բացառիկ իրավունք` տնօրինելու արդյունահանված օգտակար հանածոն, մինչդեռ Վերաքննիչ դատարանը հանգել է սխալ հետևության` պատճառաբանելով, որ տվյալ դեպքում հանքային ջրի օգտագործման նպատակն ամրագրված է` շշալցում այն դեպքում, որ Ընկերությունը ստացել է ոչ թե շշալցման, այլ հանքարդյունահանման լիցենզիա:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ Նախարարությունն իր նախաձեռնությամբ վարչական ակտ` վիճարկվող հրամանն ընդունելու հիմքում պետք է դներ այն ընդունելու վերաբերյալ օրենքի պահանջը, դրանից բխող անհրաժեշտությունը կամ օրենքով իրեն վերապահված հայեցողական լիազորությունը, մինչդեռ վերը թվարկված հիմքերից և ոչ մեկը վիճարկվող հրամանի ընդունման պարագայում առկա չէր, քանի որ հանքային իրավունքի դադարեցման պահանջը կամ անհրաժեշտությունը կարող է կիրառվել, եթե 90-օրյա ժամկետում խախտումը չի վերացվել:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ Նախարարությունը պարտավոր էր Ընկերությանը մասնակից դարձնել վիճարկվող հրամանի ընդունման համար հարուցված վարչական վարույթին, մինչդեռ Նախարարությունն Ընկերությանը զրկել է վարչական վարույթի ժամանակ իր դիրքորոշումը ներկայացնելու հնարավորությունից:

Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ վիճարկվող հրամանում բացակայում է դրա իրավական հիմնավորումը` այն իրավական ակտը, որով սահմանված է որոշակի փաստերի առկայության պայմաններում հանքային իրավունքի դադարեցման պահանջ: Վիճարկվող հրամանում նշված չէ նաև դրանով լուծվող հարցի նկարագրությունը, դրա ընդունման հիմնավորումը, բողոքարկման ժամկետը և մարմինը, որին այն կարող է բողոքարկվել:

Այպիսով, Վերաքննիչ դատարանն անտեսել է, որ վիճարկվող հրամանը ոչ իրավաչափ վարչական ակտ է, հետևաբար նաև անվավեր, և Վերաքննիչ դատարանն այն պետք է ճանաչեր որպես այդպիսին:

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է Վերաքննիչ դատարանի 14.04.2011 թվականի որոշումը բեկանել և փոփոխել` հայցը բավարարել:

2.1. Վճռաբեկ բողոքի պատասխանի փաստարկները

Բողոք բերած անձն անտեսել է, որ տվյալ դեպքում լիցենզիայի` ածխաթթվային հանքային ջրի օգտագործման նպատակը շշալցումն է, այլ ոչ թե արդյունահանումը, ինչը սահմանված և ամրագրված է պայմանագրում` որպես դրա կարգավորման առարկա, իսկ վիճարկվող հրամանն էլ վերաբերում է Ընկերության կողմից ստորերկրյա հանքային ջրի տրամադրման և օգտագործման պայմանագրային պարտավորությունների խախտմանը` պայմանագրի առարկան և տրամադրված ջրի օգտագործման նպատակը (շշալցումը) չապահովելուն:

Բողոք բերած անձն անտեսել է, որ իր սեփականությունը տրամադրված ջրաքանակի շրջանակներում շշալցված հանքային ջրի տնօրինումից ստացված եկամուտն է, քանի որ թե' լիցենզիայով և թե' ստորերկրյա հանքային ջրի տրամադրման և օգտագործման պայմանագրով հանքային ջրի օգտագործման նպատակը սահմանվել է` շշալցում:

Այսպիսով, վիճարկվող հրամանը չի կարող ճանաչվել անվավեր:

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը.

1) Նախարարի կողմից 19.06.2009 թվականին Ընկերությանը տրվել է «Ստորերկրյա ջրերի հանքարդյունահանման» թիվ 28 լիցենզիան:

Նույն լիցենզիայում որպես օգտակար հանածոյի անվանում նշված է` ածխաթթվային հանքային ջուր, օգտագործման նպատակը` շշալցում, հանքավայրի (տեղամասի) անվանումը` ՀՀ Կոտայքի մարզի Բջնիի ածխաթթվային հանքային ջրերի հանքավայր, հորատանք 1/67(2ԷԿ), լիցենզավորվող ջրաքանակը` 0,113լ/վրկ:

Նույն լիցենզիայի համաձայն` դրա գործողության ժամկետի սկիզբ է համարվում լիցենզային պայմանագրի կնքման պահը և այն գործում է լիցենզային պայմանագրի գործողության ժամկետով (գ.թ. 11):

2) Հայաստանի Հանրապետության` ի դեմս Նախարարի, և Ընկերության միջև 15.07.2009 թվականին կնքվել է «Ստորերկրյա հանքային ջրի տրամադրման և օգտագործման» թիվ 023 պայմանագիրը:

Նույն պայմանագրի 1.1-րդ կետի համաձայն` «Սույն պայմանագրով` «Ջուր տրամադրողը» N28 (տրված 19.06.2009թ.) ստորերկրյա ջրերի հանքարդյունահանման լիցենզիա ունեցող «Ջուր օգտագործողին» է հանձնում, իսկ «Ջուր օգտագործողը» ընդունում է 0,113լ/վրկ, այսուհետ` «Ջրաքանակ», արդյունաբերական (շշալցում) նպատակով ՀՀ Կոտայքի մարզի Բջնիի ածխաթթվային հանքային ջրի հանքավայրի 1/67(2ԷԿ) հորատանքից»:

Նույն պայմանագրի 1.2-րդ կետի համաձայն` «Սույն պայմանագրի գործողության ընթացքում` հանքավայրի օգտագործման արդյունքում «Ջուր օգտագործողի» ստացած եկամուտները նրա սեփականությունն են»:

Նույն պայմանագրի 3.1-րդ կետի համաձայն` ««Ջուր տրամադրողը» օգտագործման հանձնվող հանքավայրի բացառիկ սեփականատերն է»:

Նույն պայմանագրի 4.1-րդ կետի համաձայն. «4.1.1 «Ջուր տրամադրողն» իրավունք ունի` «Ջուր օգտագործողի» կողմից իրականացվող, սույն պայմանագրով նախատեսված ջրի օգտագործման ծավալի և նպատակային օգտագործման նկատմամբ իր կողմից սահմանված պարբերականությամբ իրականացնել ուսումնասիրություն և վերահսկողություն: 4.1.2 Եթե «Ջուր օգտագործողը» հանքավայրից ստացած ջրաքանակից օգտվում է օրենքին և իրավական այլ ակտերին, ինչպես նաև սույն պայմանագրի պայմաններին և/կամ դրանց նշանակությանն անհամապատասխան, ապա միակողմանի վաղաժամկետ լուծելու պայմանագիրը և «Ջուր օգտագործողից» պահանջել հատուցելու վնասները կամ իր կողմից սահմանված ժամկետում դադարեցնել (կասեցնել) սույն պայմանագրի գործողությունը` «Ջուր օգտագործողի» թույլ տրված խախտումները վերացնելու նպատակով»:

Նույն պայմանագրի 6.1-րդ կետի համաձայն` «Պայմանագրի գործողությունը կարող է դադարեցվել, եթե` ա. ավարտվել է պայմանագրի գործողության ժամկետը. բ. ջուրն օգտագործվել է ոչ այն նպատակով, որի համար տրվել է. գ. «Ջուր օգտագործողը» լրիվ կամ մասնակիորեն հրաժարվում է սույն պայմանագրով սահմանված իր պարտավորությունների կատարումից» (գ.թ. 12-16):

3) Նախարարության կողմից Ընկերությանը տրամադրված ՀՀ Կոտայքի մարզի Բջնիի ածխաթթվային հանքային ջրերի հանքավայրում կատարված ուսումնասիրության արդյունքում 24.08.2009 թվականին կազմվել է արձանագրություն, որի համաձայն` «Ընկերությունը շշալցում չէր իրականացնում, այլ հորատանքից արտամղված ածխաթթվային հանքային ջուրը խողովակաշարով վաճառում էր «Բջնի գրուպ» ՍՊ ընկերությանը»:

Նույն արձանագրությունը ստորագրել է նաև Ընկերության տնօրենը, վերջինս դրա վերաբերյալ որևէ առարկություն չի հայտնել (գ.թ. 70):

4) Նախարարի 25.08.2009 թվականի «Հանքային իրավունքի դադարեցման մասին» թիվ 79-Ա հրամանով դադարեցվել է Ընկերության` ՀՀ Կոտայքի մարզի Բջնիի ածխաթթվային հանքային ջրի հանքավայր, հորատանցք 1/67(2ԷԿ) 19.06.2009 թվականի թիվ 28 լիցենզիայի գործունեությունը, և լուծվել է ստորերկրյա հանքային ջրի տրամադրման և օգտագործման թիվ 023 պայմանագիրը (գ.թ. 20):

5) Ընկերության տնօրենը Նախարարի 25.08.2009 թվականի «Հանքային իրավունքի դադարեցման մասին» թիվ 79-Ա հրամանը ստացել է 10.11.2009 թվականին (գ.թ. 19):

4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները

Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այն հիմնավոր է մասնակիորեն հետևյալ պատճառաբանությամբ.

«Ընդերքն օգտակար հանածոների շահագործման նպատակով ուսումնասիրության և արդյունահանման համար տրամադրելու (կոնցեսիայի) մասին» ՀՀ օրենքի 31-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` լիազոր մարմինը կարող է հանքային իրավունք կրող տնտեսավարող սուբյեկտին տալ գրավոր զգուշացում, եթե նա` չի կատարում սույն օրենքով նախատեսված պարտավորությունները, չի կատարում հանքային իրավունքի պայմանները, այդ թվում` լիցենզային պայմանագրով, նախագծով և լիցենզիայով նախատեսված իր պարտավորությունների իրականացմանն առնչվող պայմանները, չի վճարել օրենքով նախատեսված վճարները` դրա համար սահմանված օրվանից մեկ ամսվա ընթացքում:

Նույն հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` լիազոր մարմնի որոշմամբ հանքային իրավունքը դադարեցվում է, եթե լիազոր մարմնի սահմանած ժամկետում հանքային իրավունք կրողը չի վերացրել զգուշացման պատճառները:

Նույն հոդվածի 4-րդ մասի համաձայն` լիազոր մարմինն իրավունք չունի որոշում ընդունել հանքային իրավունքի դադարեցման մասին, եթե հանքային իրավունք կրողը զգուշացման մասին ծանուցումն ստանալուց հետո` ոչ ավելի, քան 90 օրվա ընթացքում, վերացրել է նշված պատճառները, կամ եթե այդ պատճառները հնարավոր չէ վերացնել, ապա դրա դիմաց համարժեք փոխհատուցում է առաջարկել:

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 24-րդ հոդվածի համաձայն` դատարանը, անմիջականորեն գնահատելով գործում եղած բոլոր ապացույցները, որոշում է փաստի հաստատված լինելու հարցը` բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ: Դատարանը վճռի մեջ պետք է պատճառաբանի նման համոզմունքի ձևավորումը:

Նշված հոդվածի վերլուծությունից հետևում է, որ դատարանի կողմից որևէ փաստի հաստատված լինելու հարցը որոշվում է բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ, որը պետք է ձևավորվի միայն գործում եղած բոլոր ապացույցների գնահատման արդյունքում, ապա նաև պատճառաբանվի վճռում:

Վճռաբեկ դատարանն իր` նախկինում կայացրած որոշումներում արդեն իսկ անդրադարձել է դատական ակտերի իրավական հիմնավորվածության հարցին:

Մասնավորապես` Վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է, որ յուրաքանչյուր դեպքում դատարանը պարտավոր է տալ դատական ակտի իրավական հիմնավորումը:

Դատական ակտի իրավական հիմնավորումը կայանում է հաստատված փաստերի և իրավահարաբերությունների նկատմամբ նյութական իրավունքի համապատասխան նորմի կամ նորմերի ընտրության և կիրառման մեջ, այն նորմի, որի հիման վրա դատարանը եզրակացություն է անում վիճելի իրավահարաբերության առկայության կամ բացակայության մասին:

Դատական ակտում ոչ միայն պետք է ցույց տալ նորմատիվ ակտի այս կամ այն հոդվածը, որում ամրագրված է կիրառման ենթակա նորմը, այլ պետք է պատճառաբանվի, թե հատկապես ինչու պետք է կիրառվի հենց այդ նորմը: Դատական ակտի իրավական հիմնավորումը բնութագրում է ինչպես դատարանի, այնպես էլ նրա դատական ակտի իրավակիրառ գործառույթը, ընդգծում դատական գործունեության և դատական ակտի օրինականությունը:

Միաժամանակ, Վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է, որ դատարանը պետք է նշի ոչ միայն այն ապացույցները, որոնց վրա հիմնվել է վիճելի փաստերը հաստատելիս և արդյունքում դատական ակտ կայացնելիս, այլև պետք է պատճառաբանի, թե ինչու է կողմի ներկայացրած այս կամ այն ապացույցը մերժվում: Միայն նման հիմնավորումը կարող է վկայել գործի բազմակողմանի հետազոտության մասին (տե'ս` ըստ Ռազմիկ Մարությանի հայցի ընդդեմ Ստեփան և Անահիտ Մարությանների, ՀՀ Կենտրոն նոտարական գրասենյակի` ժառանգական գույքի ընդունման փաստի ճանաչման և ըստ օրենքի ժառանգության իրավունքի վկայագիրը մասնակի անվավեր ճանաչելու պահանջների մասին, և ըստ Ստեփան և Անահիտ Մարությանների հակընդդեմ հայցի` սեփականության իրավունքով պատկանող բնակելի տան և հողամասի բաժանման պահանջի մասին գործով Վճռաբեկ դատարանի 27.03.2008 թվականի թիվ 3-54(ՎԴ) որոշումը):

Սույն գործով Վերաքննիչ դատարանը վերաքննիչ բողոքը մերժելիս գտել է, որ տվյալ դեպքում «Ընդերքն օգտակար հանածոների շահագործման նպատակով ուսումնասիրության և արդյունահանման համար տրամադրելու (կոնցեսիայի) մասին» ՀՀ օրենքի 31-րդ հոդվածում ամրագրված նախազգուշացումը բովանդակային առումով իրականացվել է, իսկ որպես դրա ապացույց հղում է կատարել Նախարարության կողմից Ընկերությունում կատարված ուսումնասիրության արդյունքում կազմված արձանագրությանը:

Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ նշված արձանագրությամբ հաստատվում է միայն Ընկերության կողմից Նախարարության կատարած ուսումնասիրության արդյունքներին` արձանագրված խախտումներին տեղեկանալու` նախազգուշացվելու հանգամանքը, ինչն ինչպես Նախարարության, այնպես էլ Ընկերության համար ենթադրում է որոշակի իրավական հետևանքների` իրավունքների և պարտականությունների առաջացում:

Մինչդեռ, Վերաքննիչ դատարանը գնահատման առարկա չի դարձրել Նախարարության կողմից Ընկերությանը խախտումները վերացնելու մասին նախազգուշացնելու, ինչպես նաև Ընկերության կողմից նախազգուշացման պահից 90 օրվա ընթացքում դրանք չվերացնելու հանգամանքները: Այսինքն` Վերաքննիչ դատարանը սահմանափակվել է միայն Ընկերության կողմից Նախարարության արձանագրած խախտումների մասին նախազգուշացվելու փաստը հաստատող ապացույցով և որևէ կերպ չի անդրադարձել սույն գործով կիրառման ենթակա իրավական նորմի բովանդակությունը կազմող մյուս հանգամանքների բացահայտմանը:

Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ Վերաքննիչ դատարանը չի տվել իր որոշման իրավական և փաստական հիմնավորումը:

Միաժամանակ, Վերաքննիչ դատարանը պետք է վկայակոչեր ոչ միայն Նախարարության կողմից Ընկերությունում կատարված ուսումնասիրության արդյունքում կազմված արձանագրությունը, որի վրա հիմնվել է վիճելի փաստերը հաստատելիս և արդյունքում որոշում կայացնելիս, այլև պետք է պատճառաբաներ, թե ինչու է Ընկերության ներկայացրած ապացույցները կամ փաստարկները մերժում:

Վճռաբեկ դատարանը, հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ միայն նման հիմնավորումը կարող է վկայել գործի բազմակողմանի հետազոտության մասին, գտնում է, որ սույն գործն անհրաժեշտ է ուղարկել նոր քննության:

Վճռաբեկ դատարանը վճռաբեկ բողոքի մյուս փաստարկներին և վճռաբեկ բողոքի պատասխանին չի անդրադառնում, քանի որ ստորադաս դատարանների դատական ակտերի պատճառաբանված չլինելու պայմաններում դրանք սույն գործի լուծման համար չունեն որևէ իրավական նշանակություն:

Այսպիսով, սույն վճռաբեկ բողոքի հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը համարում է բավարար` ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118.9-րդ հոդվածի, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 228-րդ հոդվածի ուժով Վերաքննիչ դատարանի որոշումը բեկանելու համար:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118.15-118.18-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը

 ՈՐՈՇԵՑ

1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել մասնակիորեն: Բեկանել ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի 14.04.2011 թվականի որոշումը և գործն ուղարկել ՀՀ վարչական դատարան` նոր քննության:

2. Դատական ծախսերի բաշխման հարցին անդրադառնալ գործի նոր քննության ընթացքում:

3. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:

Նախագահող`	Ե. ԽՈՒՆԴԿԱՐՅԱՆ
Դատավորներ`	Ե. ՍՈՂՈՄՈՆՅԱՆ
	Վ. ԱԲԵԼՅԱՆ
	Ս. ԱՆՏՈՆՅԱՆ
	Վ. ԱՎԱՆԵՍՅԱՆ
	Ա. ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
	Մ. ԴՐՄԵՅԱՆ
	Գ. ՀԱԿՈԲՅԱՆ
	Է. ՀԱՅՐԻՅԱՆ
	Տ. ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ