ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ
Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ Ը
1979 ԹՎԱԿԱՆԻ ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 17-ԻՆ ՆՅՈՒ ՅՈՐՔՈՒՄ ՍՏՈՐԱԳՐՎԱԾ` ՊԱՏԱՆԴՆԵՐ ՎԵՐՑՆԵԼՈՒ ԴԵՄ ՊԱՅՔԱՐԻ ՄԱՍԻՆ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅՈՒՄ ԱՄՐԱԳՐՎԱԾ ՊԱՐՏԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ` ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆԸ ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐՑԸ ՈՐՈՇԵԼՈՒ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ ԳՈՐԾՈՎ
| Քաղ. Երևան |
7 հունվարի 2004 թ. |
Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը` կազմով. սահմանադրական դատարանի նախագահ Գ. Հարությունյանի, սահմանադրական դատարանի նախագահի տեղակալ Վ. Հովհաննիսյանի, սահմանադրական դատարանի անդամներ Կ. Բալայանի, Ֆ. Թոխյանի (զեկուցող), Զ. Ղուկասյանի, Հ. Նազարյանի, Ռ. Պապայանի,
մասնակցությամբ` Հանրապետության Նախագահի պաշտոնական ներկայացուցիչ` Հայաստանի Հանրապետության արդարադատության նախարար Դ. Հարությունյանի,
համաձայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետի, 101 հոդվածի 1 կետի, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետի, 25 հոդվածի 1 կետի և 56 հոդվածի,
դռնբաց նիստում քննեց «1979 թվականի դեկտեմբերի 17-ին Նյու Յորքում ստորագրված` Պատանդներ վերցնելու դեմ պայքարի մասին միջազգային կոնվենցիայում ամրագրված պարտավորությունների` Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:
Գործի քննության առիթ է հանդիսացել Հանրապետության Նախագահի դիմումը սահմանադրական դատարան:
Լսելով սույն գործով զեկուցողի հաղորդումը, Հանրապետության Նախագահի ներկայացուցչի բացատրությունները, հետազոտելով կոնվենցիան և գործում առկա մյուս փաստաթղթերը, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՊԱՐԶԵՑ.
1. Պատանդներ վերցնելու դեմ պայքարի մասին միջազգային կոնվենցիան ընդունվել է Միավորված ազգերի կազմակերպության Գլխավոր ասամբլեայի 1979 թ. դեկտեմբերի 17-ի 34/146 բանաձևով` Նյու Յորքում: Այն ուժի մեջ է մտել 1983 թ. հունիսի 3-ին:
Կոնվենցիայի նպատակն է պետությունների միջև միջազգային համագործակցության զարգացումը` պատանդներ վերցնելու բոլոր գործողությունները որպես միջազգային ահաբեկչության դրսևորում կանխարգելելու, հետապնդելու և պատժելու համար արդյունավետ միջոցներ մշակելու և ընդունելու գործում:
2. Կոնվենցիայի 1-ին հոդվածը սահմանում է պատանդներ վերցնելու հանցակազմը:
Պայմանավորվող պետությունները պարտավորվում են սահմանել համապատասխան պատժամիջոցներ պատանդներ վերցնելու հանցագործության, դրա փորձի և այդ հանցագործության կատարմանը հանցակցելու համար` հաշվի առնելով այդ հանցագործությունների ծանր բնույթը:
Կոնվենցիան նախատեսում է պարտավորություններ` տվյալ Պայմանավորվող պետության տարածքում գտնվող պատանդի վիճակը թեթևացնելու և նրա ազատումն ապահովելու կապակցությամբ:
3. Կոնվենցիայի 1-ին հոդվածում սահմանված հանցագործությունները ներառված են համարվում Պայմանավորվող պետությունների միջև կնքված` հանձնման մասին պայմանագրերում, և պետք է ներառվեն հետագայում կնքվելիք նման պայմանագրերում:
Կոնվենցիան նախատեսում է հանձնումը մերժելու հիմքերը: Ենթադրյալ հանցագործին չհանձնելու դեպքում Պայմանավորվող պետությունները պարտավոր են տվյալ անձին քրեական պատասխանատվության ենթարկել իրենց իրավասու մարմինների միջոցով:
4. Կոնվենցիան իրավական հիմք է հանդիսանում նաև Պայմանավորվող պետությունների կողմից` կոնվենցիայի 1-ին հոդվածով նախատեսված հանցագործությունների առնչությամբ քրեական դատավարության կապակցությամբ միմյանց օգնություն տրամադրելու համար:
Կոնվենցիան նախատեսում է կոնվենցիայով սահմանված հանցագործությունների կանխարգելման գործում Պայմանավորվող պետությունների միջև համագործակցության հիմնական միջոցները:
Կոնվենցիայով հստակեցված է դրա կիրառման շրջանակը:
5. Կոնվենցիան լրացուցիչ իրավական երաշխիքներ է ստեղծում ՀՀ Սահմանադրության 17 հոդվածով ամրագրված կյանքի իրավունքի պաշտպանության համար: Այն համահունչ է ՀՀ Սահմանադրության 9 հոդվածում հռչակված` արտաքին քաղաքականության սկզբունքներին:
Ելնելով գործի քննության արդյունքներից և ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետով, 102 հոդվածի առաջին և երրորդ մասերով, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետով, 67 և 68 հոդվածներով, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՈՐՈՇԵՑ.
1. 1979 թ. դեկտեմբերի 17-ին Նյու Յորքում ստորագրված` Պատանդներ վերցնելու դեմ պայքարի մասին միջազգային կոնվենցիայում ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը:
2. Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 102 հոդվածի երկրորդ մասի համաձայն սույն որոշումը վերջնական է, վերանայման ենթակա չէ, ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից:
|
Նախագահող |
Գ. Հարությունյան |
|
|