նախագահությամբ	Ե. Խունդկարյանի
	մասնակցությամբ դատավորներ	Ե. Սողոմոնյանի
		Ս. Անտոնյանի
		Ա. Բարսեղյանի
		Մ. Դրմեյանի
		Գ. Հակոբյանի
		Ռ. ՀԱԿՈԲՅԱՆԻ
		Տ. Պետրոսյանի
		Ն. Տավարացյանի

2017 թվականի ապրիլի 07-ին

դռնբաց դատական նիստում, քննելով Ռեհան Թովմասյանի վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 15.10.2007 թվականի վճռի դեմ` ըստ հայցի Ռեհան Թովմասյանի և Հայկ Հարությունյանի ընդդեմ «Կանազ» ԲԲԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) լուծարային հանձնաժողովի` բնակարան կամ դրան համարժեք գումար հատկացնելու պահանջի մասին,

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը

Դիմելով դատարան` Ռեհան Թովմասյանը և Հայկ Հարությունյանը պահանջել են պարտավորեցնել Ընկերությանն իրենց հատկացնել երեք սենյականոց բնակարան կամ դրան համարժեք փոխհատուցում` 25.000.000 ՀՀ դրամի չափով:

Երևանի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանի (դատավոր` Ա. Հունանյան) (այսուհետ` Դատարան) 19.07.2007 թվականի վճռով հայցը մերժվել է:

ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանը (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան), վերստին քննելով սույն քաղաքացիական գործը, 15.10.2007 թվականի վճռով հայցը մերժել է:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատի 08.07.2009 թվականի որոշմամբ Վերաքննիչ դատարանի 15.10.2007 թվականի վճռի դեմ վճռաբեկ բողոք բերելու ժամկետը բաց թողնելու պատճառը հարգելի ճանաչելու և այն վերականգնելու մասին Ռեհան Թովմասյանի միջնորդությունը մերժվել է և վճռաբեկ բողոքը վերադարձվել է:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատի 28.03.2017 թվականի որոշմամբ Ռեհան Թովմասյանի բերած վճռաբեկ բողոքը մասնակիորեն բավարարվել է, նոր հանգամանքի հիմքով վերանայվել է ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատի 08.07.2009 թվականի «Վճռաբեկ բողոքը վերադարձնելու մասին» որոշումը և այն վերացվել է. Ռեհան Թովմասյանի միջնորդությունը բավարարվել է` Վերաքննիչ դատարանի 15.10.2007 թվականի վճռի դեմ վճռաբեկ բողոք բերելու համար սահմանված ժամկետը բաց թողնելու պատճառը ճանաչվել է հարգելի և բաց թողնված ժամկետը վերականգնվել է, իսկ Վերաքննիչ դատարանի 15.10.2007 թվականի վճռի դեմ Ռեհան Թովմասյանի բերած վճռաբեկ բողոքն ընդունվել է ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատի վարույթ:

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ռեհան Թովմասյանը:

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը   

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

Վերաքննիչ դատարանը խախտել է իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 53-րդ հոդվածը:

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Վերաքննիչ դատարանն առանց համապատասխան ապացույցների առկայության սխալմամբ հաստատված է համարել սույն գործի լուծման համար էական նշանակություն ունեցող այն փաստը, որ Ընկերությունը լուծարված է: Մինչդեռ ՀՀ արդարադատության նախարարության պետական ռեգիստրի գործակալության կողմից տրված գրության համաձայն` Ընկերության լուծարման վերաբերյալ գրառում պետական ռեգիստրում չի կատարվել: Հետևաբար սույն գործով ներկայացված հայցը չէր կարող մերժվել Ընկերության լուծարված լինելու հիմքով, ինչն անտեսվել է Վերաքննիչ դատարանի կողմից:

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի 15.10.2007 թվականի վճիռը և փոփոխել այն` հայցը բավարարել:

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստը.

Երևան քաղաքի ժողովրդական պատգամավորների Մաշտոցի շրջխորհրդի գործկոմի 10.10.1991 թվականի թիվ 20/41 որոշման համաձայն` հաստատվել է «Հայմասշինպոլիմեր» ՆՇՄ-ի ադմինիստրացիայի և արհկոմի 02.08.1991 թվականի համատեղ որոշումը` Ֆուրմանով-Գվարդիականներ (ներկայիս Մամիկոնյանց-Ադոնց) փողոցների հատվածում կառուցվելիք ալյումինի գործարանի թիվ 14 բնակելի շենքի 4-րդ հարկի թիվ 26 երեք սենյականոց բնակարանը Ռեհան Թովմասյանի ընտանիքի 4 անդամներին հատկացնելու մասին (գ.թ. 15):

4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները   

Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ սույն վճռաբեկ բողոքը վարույթ ընդունելը պայմանավորված է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 234-րդ հոդվածի
1-ին մասի 2-րդ կետով նախատեսված հիմքի առկայությամբ, այն է` ստորադաս դատարանի կողմից ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 53-րդ հոդվածի խախտման հետևանքով առկա է առերևույթ դատական սխալ, որը կարող էր ազդել գործի ելքի վրա, և որի առկայությունը հիմնավորվում է ստորև ներկայացված պատճառաբանություններով:

Սույն բողոքի քննության շրջանակներում Վճռաբեկ դատարանն անհրաժեշտ է համարում անդրադառնալ այն հարցին, թե ի՞նչ ապացույցի միջոցով դատարանը կարող է հաստատված համարել բաժնետիրական ընկերության լուծարված լինելու փաստը:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 67-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` իրավաբանական անձի լուծարմամբ նրա գործունեությունը դադարում է` առանց իրավունքները և պարտականություններն իրավահաջորդության կարգով այլ անձանց անցնելու:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 69-րդ հոդվածի 7-րդ կետի համաձայն` իրավաբանական անձը համարվում է լուծարված, իսկ նրա գոյությունը` դադարած, պետական գրանցման պահից:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` նույն օրենքը Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքին (...) համապատասխան սահմանում է բաժնետիրական ընկերությունների իրավական վիճակը, նրանց ստեղծման, գործունեության իրականացման և դադարեցման կարգը, բաժնետերերի իրավունքներն ու պարտականությունները, ինչպես նաև ապահովում է բաժնետերերի, պարտատերերի իրավունքների և օրինական շահերի պաշտպանությունը:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` բաժնետիրական ընկերություն (...) է համարվում առևտրային կազմակերպություն հանդիսացող այն տնտեսական ընկերությունը, որի կանոնադրական կապիտալը բաժանված է ընկերության նկատմամբ բաժնետերերի պարտավորական իրավունքը հավաստիացնող որոշակի թվով բաժնետոմսերի:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 27-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` լուծարումն ընկերության դադարումն է` առանց նրա իրավունքները և պարտականություններն իրավահաջորդության կարգով այլ անձանց անցնելու:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 28-րդ հոդվածի 13-րդ կետի համաձայն` ընկերության լուծարումը համարվում է ավարտված, իսկ նրա գոյությունը` դադարած, պետական գրանցման պահից:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 47-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` գործով ապացույցներ են նույն օրենսգրքով և այլ օրենքներով նախատեսված կարգով ձեռք բերված տեղեկությունները, որոնց հիման վրա դատարանը պարզում է գործին մասնակցող անձանց պահանջները և առարկությունները հիմնավորող, ինչպես նաև վեճի լուծման համար նշանակություն ունեցող այլ հանգամանքների առկայությունը կամ բացակայությունը (...):

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 53-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` դատարանը յուրաքանչյուր ապացույց գնահատում է գործում եղած բոլոր ապացույցների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտության վրա հիմնված ներքին համոզմամբ:

Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ բաժնետիրական ընկերության` որպես առևտրային իրավաբանական անձի իրավական վիճակի, նրա ստեղծման, գործունեության իրականացման և դադարեցման կարգի հետ կապված հասարակական հարաբերությունները կարգավորված են ինչպես ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքով, այնպես էլ առավել մանրամասն կերպով` «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքով: Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 67-րդ հոդվածի 1-ին կետի և «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 27-րդ հոդվածի 1-ին կետի բովանդակությունից հետևում է, որ բաժնետիրական ընկերության լուծարումն այդ իրավաբանական անձի գործունեության դադարումն է` առանց նրա իրավունքները և պարտականություններն իրավահաջորդության կարգով այլ անձանց անցնելու: Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 69-րդ հոդվածի 7-րդ կետի և «Բաժնետիրական ընկերությունների մասին» ՀՀ օրենքի 28-րդ հոդվածի 13-րդ կետի բովանդակային վերլուծությունը վկայում է այն մասին, որ ինչպես իրավաբանական անձանց մյուս տեսակների, այնպես էլ բաժնետիրական ընկերությունների լուծարումը ենթակա է պետական գրանցման: Ընդ որում, բաժնետիրական ընկերությունը համարվում է լուծարված, իսկ նրա գոյությունը` դադարած, լուծարման պետական գրանցման պահից:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի վերոգրյալ իրավանորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ դատարանը գործն ըստ էության լուծող դատական ակտ կայացնելու նպատակով գործի լուծման համար էական նշանակություն ունեցող բոլոր փաստերը պարզում է ապացույցների հետազոտման և գնահատման միջոցով: Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ ապացույցների հետազոտումը դատական ապացույցների անմիջական ընկալումն ու վերլուծությունն է` դրանցից յուրաքանչյուրի վերաբերելիությունը, թույլատրելիությունն ու արժանահավատությունը որոշելու և գործի լուծման համար նշանակություն ունեցող փաստական հանգամանքների առկայությունը կամ բացակայությունը հաստատելու համար դրանց համակցության բավարարությունը պարզելու նպատակով, իսկ ապացույցների գնահատումը ենթադրում է ապացույցների տրամաբանական և իրավաբանական որակում` դրանց վերաբերելիության, թույլատրելիության, արժանահավատության և բավարարության տեսանկյունից: Ապացույցների գնահատումը` որպես ապացուցման գործընթացի տարր, մտավոր, տրամաբանական գործունեություն է, որի արդյունքում դատարանի կողմից եզրահանգում է արվում ապացույցներից յուրաքանչյուրի թույլատրելիության, վերաբերելիության, հավաստիության և ապացուցման առարկայի մեջ մտնող հանգամանքների բացահայտման համար ապացույցների համակցության բավարարության մասին:

Դատարանի կողմից ապացույցների գնահատման արդյունքներն արտացոլվում են դատական ակտի պատճառաբանական մասում, որտեղ դատարանը պետք է մատնացույց անի այն ապացույցները, որոնց վրա կառուցում է իր եզրահանգումներն ու հետևությունները, ինչպես նաև այն դատողությունները, որոնցով հերքում է այս կամ այն ապացույցը: Դատական ակտը միայն այն դեպքում կարող է համարվել պատշաճորեն պատճառաբանված, երբ դրա պատճառաբանական մասում դատարանը ցույց է տվել ապացույցների գնահատման հարցում իր ներքին համոզմունքի ձևավորման հիմքերը: Այսպիսով, ապացույցների գնահատման արդյունքում ձևավորված ներքին համոզմունքն իրավական նշանակություն է ստանում և օբյեկտիվացվում դատական ակտերին ներկայացվող` հիմնավորվածության և պատճառաբանվածության օրենսդրական պահանջի միջոցով:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանն իր նախկինում կայացրած որոշումներում բազմիցս անդրադարձել է դատական ակտերի հիմնավորվածության հարցին` արձանագրելով, որ դատարանը ոչ միայն պետք է նշի այն ապացույցները, որոնց վրա հիմնվել է վիճելի փաստերը հաստատելիս և արդյունքում դատական ակտ կայացնելիս, այլև պետք է պատճառաբանի, թե ինչու է կողմի ներկայացրած այս կամ այն ապացույցը մերժվում: Միայն նման հիմնավորումը կարող է վկայել գործի բազմակողմանի հետազոտության մասին (տե՛ս, օրինակ, Ռազմիկ Մարությանն ընդդեմ Ստեփան և Անահիտ Մարությանների թիվ 3-54(ՎԴ) քաղաքացիական գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 27.03.2008 թվականի որոշումը):

Այսպիսով, Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ դատարանը գործն ըստ էության լուծող պատճառաբանված դատական ակտ կայացնելու նպատակով պետք է բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ գնահատի գործում եղած բոլոր ապացույցները` դրանց վերաբերելիության, թույլատրելիության, արժանահավատության և բավարարության տեսանկյունից: Դատարանի կողմից ապացույցների գնահատման արդյունքներն արտացոլվում են դատական ակտի պատճառաբանական մասում, որտեղ դատարանը պետք է մատնացույց անի այն ապացույցները, որոնց վրա կառուցում է իր եզրահանգումներն ու հետևությունները, ինչպես նաև այն դատողությունները, որոնցով հերքվում է այս կամ այն ապացույցը: Դատական ակտը կարող է համարվել պատշաճ կերպով պատճառաբանված միայն այն դեպքում, երբ դրա պատճառաբանական մասում դատարանը ցույց է տվել ապացույցների գնահատման հարցում իր ներքին համոզմունքի ձևավորման օբյեկտիվ հիմքերը:

Ամփոփելով վերոգրյալ իրավական վերլուծությունները` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ բաժնետիրական ընկերության լուծարված լինելու փաստը դատարանը կարող է հաստատել միայն իրավաբանական անձանց ստեղծման և դադարման պետական գրանցում իրականացնող իրավասու մարմնի կողմից տրամադրված համապատասխան ապացույցի հիման վրա, որը տեղեկություններ է պարունակում տվյալ իրավաբանական անձի լուծարման պետական գրանցման առկայության մասին: Այլ կերպ ասած` բաժնետիրական ընկերության լուծարված լինելու փաստի հաստատման համար միակ թույլատրելի ապացույցն իրավաբանական անձանց ստեղծման և դադարման պետական գրանցում իրականացնող իրավասու մարմնի կողմից տրամադրված համապատասխան տեղեկությունն է այդ իրավաբանական անձի լուծարման պետական գրանցման մասին: Նշված դատողության համար Վճռաբեկ դատարանը հիմք է ընդունում ինչպես իրավահարաբերության ծագման պահին գործող, այնպես էլ ներկայումս գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 51-րդ հոդվածով սահմանված այն իրավակարգավորումը, որի համաձայն` գործի հանգամանքները, որոնք օրենքի կամ այլ իրավական ակտերի համաձայն պետք է հաստատվեն միայն որոշակի ապացույցներով, չեն կարող հաստատվել այլ ապացույցներով:

Սույն գործով Դատարանը 19.07.2007 թվականի վճռով Ռեհան Թովմասյանի և Հայկ Հարությունյանի հայցը մերժել է` պատճառաբանելով, որ Ընկերությունը լուծարվել է և չունի իրավահաջորդ:

Վերաքննիչ դատարանը, ըստ էության քննելով սույն քաղաքացիական գործը, 15.10.2007 թվականի վճռով Ռեհան Թովմասյանի և Հայկ Հարությունյանի հայցը կրկին մերժել է` ըստ էության հիմք ընդունելով այն պատճառաբանությունը, որ Ընկերությունը լուծարված է և չունի իրավահաջորդ:

Վերոգրյալ իրավական դիրքորոշումների լույսի ներքո գնահատելով Վերաքննիչ դատարանի եզրահանգումների հիմնավորվածությունը` Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է հետևյալը.

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 218-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` գործի կրկնակի քննության արդյունքներով վերաքննիչ դատարանը կայացնում է վճիռ:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 131-րդ հոդվածի 1-ին կետի 1-ին և 2-րդ ենթակետերի համաձայն` դատարանը վճիռ կայացնելիս գնահատում է ապացույցները, որոշում է, թե գործի համար նշանակություն ունեցող որ հանգամանքներն են պարզվել և որոնք չեն պարզվել:

Իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի վկայակոչված իրավադրույթների բովանդակությունից հետում է, որ Վերաքննիչ դատարանը սույն գործով վճիռ կայացնելիս պարտավոր էր գնահատել գործում առկա ապացույցները և դրա հիման վրա որոշել գործի քննության և լուծման համար էական նշանակություն ունեցող այս կամ այն փաստի հաստատված լինելու կամ չլինելու հանգամանքը:

Տվյալ դեպքում Վերաքննիչ դատարանը հայցը մերժելու հիմքում դրել է այն հանգամանքը, որ Ընկերությունը լուծարված է և չունի իրավահաջորդ: Մինչդեռ սույն գործում առկա չեն բավարար ապացույցներ առ այն, որ Վերաքննիչ դատարանի վճռի կայացման պահին` 15.10.2007 թվականին, Ընկերությունը լուծարված է եղել, քանի որ այդ փաստը կարող էր հաստատվել միայն իրավաբանական անձանց ստեղծման և դադարման պետական գրանցում իրականացնող իրավասու մարմնի կողմից տրամադրված համապատասխան ապացույցի հիման վրա, որը տեղեկություններ է պարունակում տվյալ իրավաբանական անձի լուծարման պետական գրանցման առկայության մասին: Այսինքն` Ընկերության լուծարված լինելու փաստի հաստատման համար միակ վերաբերելի ապացույցը` տվյալ իրավաբանական անձի լուծարման պետական գրանցման մասին իրավասու պետական մարմնի կողմից տրամադրված տեղեկությունը, սույն գործում բացակայում է:

Փաստորեն, սույն գործով Վերաքննիչ դատարանը Ընկերության լուծարված լինելու փաստը հաստատելու կամ հերքելու նպատակով չի կատարել բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ գործում առկա բոլոր ապացույցները դրանց վերաբերելիության, թույլատրելիության, արժանահավատության և բավարարության տեսանկյունից գնահատելու և դրա արդյունքում հիմնավորված ու պատճառաբանված դատական ակտ կայացնելու օրենսդրական պահանջը` խախտելով իրավահարաբերության ծագման պահին գործող խմբագրությամբ ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 53-րդ հոդվածը: Հետևաբար սույն գործի քննության և լուծման համար էական նշանակություն ունեցող վերոգրյալ հարցը պարզելու և բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ գործում առկա բոլոր ապացույցները դրանց վերաբերելիության, թույլատրելիության, արժանահավատության և բավարարության տեսանկյունից գնահատելու և դրա արդյունքում հայցը բավարարելու կամ մերժելու վերաբերյալ հիմնավորված ու պատճառաբանված դատական ակտ կայացնելու նպատակով գործն անհրաժեշտ է ուղարկել նոր քննության:

Այսպիսով, սույն վճռաբեկ բողոքի հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 228-րդ հոդվածի ուժով Վերաքննիչ դատարանի վճիռը բեկանելու և գործը նոր քննության ուղարկելու համար: Միաժամանակ Վճռաբեկ դատարանն ընդգծում է, որ գործը նոր քննության է ուղարկվում միայն հայցվորներից Ռեհան Թովմասյանի մասով, քանի որ Վերաքննիչ դատարանի վճիռը վճռաբեկության կարգով բողոքարկվել է միայն վերջինիս կողմից:

5. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները դատական ծախսերի բաշխման վերաբերյալ

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 68-րդ հոդվածի համաձայն` դատական ծախսերը կազմված են պետական տուրքից և փորձագետին, վկային կանչելու, ապացույցները դրանց գտնվելու վայրում զննելու, փաստաբանի խելամիտ վարձատրության և գործի քննության հետ կապված այլ գործողությունների համար վճարման ենթակա գումարներից:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 70-րդ հոդվածի 1-ին կետի 1-ին և   7-րդ ենթակետերի համաձայն` պետական տուրքը վճարվում է` հայցադիմումների, դատարանի վճիռների և որոշումների դեմ վերաքննիչ և վճռաբեկ բողոքների համար:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 73-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` դատական ծախսերը գործին մասնակցող անձանց միջև բաշխվում են բավարարված հայցապահանջների չափին համամասնորեն, իսկ նույն հոդվածի 3-րդ կետի համաձայն` վերաքննիչ կամ վճռաբեկ բողոք բերելու հետ կապված դատական ծախսերը գործին մասնակցող անձանց միջև բաշխվում են նույն հոդվածի կանոններին համապատասխան: 

Նկատի ունենալով այն, որ վճռաբեկ բողոքը ենթակա է բավարարման, իսկ գործն ուղարկվում է նոր քննության, որպիսի պարագայում դատական ծախսերի բաշխման հարցին հնարավոր չէ անդրադառնալ գործի քննության ներկա փուլում, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այդ հարցը ենթակա է լուծման գործի նոր քննության ընթացքում:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-241.2-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը

1.  Վճռաբեկ բողոքը բավարարել մասնակիորեն: Բեկանել ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 15.10.2007 թվականի վճռի` Ռեհան Թովմասյանի հայցը մերժելու մասը, և գործը` ըստ հայցի Ռեհան Թովմասյանի ընդդեմ «Կանազ» ԲԲԸ-ի լուծարային հանձնաժողովի` բնակարան կամ դրան համարժեք գումար հատկացնելու պահանջի մասին, ուղարկել Երևանի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարան` նոր քննության:

2.  Դատական ծախսերի բաշխման հարցին անդրադառնալ գործի նոր քննության ընթացքում:

3.  Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:

Նախագահող`	Ե. Խունդկարյան
Դատավորներ`	Ե. Սողոմոնյան
	Ս. Անտոնյան
	Ա. Բարսեղյան
	Մ. Դրմեյան
	Գ. Հակոբյան
	Ռ. Հակոբյան
	Տ. Պետրոսյան
	Ն. Տավարացյան