ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատը (այսուհետ՝ Վճռաբեկ դատարան)

	նախագահությամբ	Ս. Սարգսյանի
	մասնակցությամբ դատավորներ	Տ. Պետրոսյանի
		Վ. Աբելյանի
		Ս. Անտոնյանի
		Վ. Ավանեսյանի
		Ե. Խունդկարյանի
		Է. Հայրիյանի
		Ե. Սողոմոնյանի

2010 թվականի հուլիսի 30-ին

դռնբաց դատական նիստում, քննելով «Սոնսիլվ» ՍՊԸ-ի վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վարչական դատարանի 14.12.2009 թվականի վճռի դեմ` ըստ հայցի «Սոնսիլվ» ՍՊԸ-ի (այսուհետ՝ Ընկերություն) ընդդեմ ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Կապանի տարածքային հարկային տեսչության (այսուհետ՝ Հարկային տեսչություն)` 08.09.2008 թվականի թիվ 1032310 ստուգման ակտը մասնակիորեն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին,

Պ Ա Ր Զ Ե Ց

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը

Դիմելով դատարան` Ընկերությունը պահանջել է մասնակիորեն` շահութահարկի գծով 42.424.700 ՀՀ դրամ լրացուցիչ հարկային պարտավորություն առաջադրելու մասով, անվավեր ճանաչել 08.09.2008 թվականի թիվ 1032310 ստուգման ակտը։

ՀՀ վարչական դատարանի (այսուհետ` Դատարան) 14.12.2009 թվականի վճռով հայցը մերժվել է։

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ընկերությունը։

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան է ներկայացրել Հարկային տեսչությունը։

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

1) Դատարանը խախտել է ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 22-րդ հոդվածը, 23-րդ հոդվածի 1-ին մասը, 24-րդ հոդվածը, 25-րդ հոդվածի 1-ին մասը, 26-րդ հոդվածի 3-րդ մասը, 35-րդ հոդվածը, 40-րդ հոդվածի 2-րդ մասը, 43-րդ հոդվածի 1-ին մասը, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 130-րդ հոդվածի 3-րդ կետը և 131-րդ հոդվածի 1-ին կետի 1-ին ենթակետը։

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Դատարանն անտեսել է սույն գործի ճիշտ լուծման համար էական նշանակություն ունեցող գրավոր ապացույցները` դիտելով դրանք ոչ վերաբերելի ապացույցներ, և դրանց չի տվել իրավական գնահատական ու չի վերլուծել։ Մասնավորապես, Դատարանը եկել է սխալ եզրահանգման այն մասին, որ փորձաքննությունների եզրակացությունները սույն վեճով վերաբերելի ապացույց չեն, քանի որ փորձագետները դուրս են եկել իրենց իրավասության շրջանակից և քննարկել են օրենքի նորմն իրավական տեսանկյունից։

Մինչդեռ Դատարանը պետք է հիմք ընդուներ, վերլուծեր և գնահատական տար եզրակացություններում նշված այն փաստերին, որոնք պարունակում են մասնագիտական գիտելիքներ։

Բացի այդ, Դատարանը սխալ է իրականացրել ապացուցման բեռի բաշխումը։

2) Դատարանը կիրառել է ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «ա» կետը, որը չպետք է կիրառեր, չի կիրառել «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասը, «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդվածը, «Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 10-րդ հոդվածի 1-ին կետի «բ» ենթակետը, «Հաշվապահական հաշվառման մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ հոդվածը, ՀՀ կառավարության «Հաշվապահական հաշվառման համակարգի բարեփոխումների մասին» 26.11.1998 թվականի թիվ 740 որոշման պահանջների համաձայն ՀՀ ֆինանսների նախարարության կողմից հաստատված ՀՀՀՀ 4, ՀՀՀՀ 16 և ՀՀՀՀ 17 ստանդարտներով նախատեսված դրույթները, ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «բ» կետը, որոնք պետք է կիրառեր։

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

«Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 10-րդ հոդվածի 1-ին կետի «բ» ենթակետը, ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «ա» կետը, «Հաշվապահական հաշվառման մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ հոդվածը, ՀՀ կառավարության «Հաշվապահական հաշվառման համակարգի բարեփոխումների մասին» 26.11.1998 թվականի թիվ 740 որոշման պահանջների համաձայն ՀՀ ֆինանսների նախարարության կողմից հաստատված ՀՀՀՀ 4, ՀՀՀՀ 16 և ՀՀՀՀ 17 ստանդարտներով նախատեսված դրույթները, զուտ հաշվապահական և հարկային հաշվառման տեսանկյունից պարունակում են երկիմաստություն։ Իսկ «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդվածի «գ» կետի 2-րդ պարբերության համաձայն` եթե Հայաստանի Հանրապետությունում հարկային օրենսդրության և հարկային հարաբերությունները կարգավորող այլ իրավաբանական ակտերով սահմանված դրույթները պարունակում են հակասություններ, երկիմաստություններ կամ տարընթերցումներ, ապա հարկման նպատակով այդ դրույթները մեկնաբանվում են, ինչպես նաև հարկային կամ մաքսային մարմինների կողմից ... կիրառվում են հարկ վճարողի օգտին։ Հետևաբար Ընկերության կողմից տարբեր վարձատուների հետ հիմնական միջոցների վարձակալման վերաբերյալ կնքված պայմանագրերը գործառնական վարձակալության պայմանագրեր դիտարկելու պայմաններում շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորություն չի առաջանում, ինչից հետևում է, որ ակտը շահութահարկի գծով լրացուցիչ պարտավորություններ առաջադրելու մասով անհիմն է։ Այսինքն` այդ մասով ակտն ընդունվել է օրենքի խախտման, այդ թվում՝ օրենքի սխալ կիրառման կամ սխալ մեկնաբանման հետևանքով։

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Դատարանի 14.12.2009 վճիռը և այն փոփոխել՝ հայցը բավարարել։

2.1. Վճռաբեկ բողոքի պատասխանի հիմնավորումները

Բողոք ներկայացրած անձի պատճառաբանությունները հիմնավորված չեն, և Դատարանը թույլ չի տվել առերևույթ դատական սխալ, որն առաջացրել է կամ կարող է առաջացնել ծանր հետևանքներ։

Բացի այդ, «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի» մասին ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդվածի 4-րդ մասի համաձայն՝ նույն օրենքի գործողությունը չի տարածվում դատավարական իրավունքի նորմերով կարգավորվող հարաբերությունների վրա, հետևաբար ՀՀ ԿԱ ՊԵԿ հետաքննության վարչության 29.07.2009 թվականի որոշումն Ընկերության տնօրեն Մ. Գրիգորյանի նկատմամբ քրեական գործի հարուցումը մերժելու և քրեական հետապնդում չիրականացնելու մասին առնչություն չունի սույն վարչական գործի հետ, քանի որ այն կարգավորվում է քրեական դատավարական նորմերով։

Ինչ վերաբերում է 27.03.2009 և 20.05.2009 թվականների դատահաշվապահական փորձագիտական եզրակացություններին, ապա փորձագետները ստուգման ակտով Ընկերության 2007 թվականի հաշվետու տարվա կտրվածքով շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորության առաջադրումը դիտել են անհիմն՝ ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «ա» կետը զուտ հաշվապահական և հարկային իմաստով երկիմաստություն պարունակելու պատճառաբանությամբ։

Մասնավորապես, փորձագետները գտել են, որ «Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 10-րդ հոդվածի 1-ին կետի «բ» ենթակետի և ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «ա» կետի միջև, «Հաշվապահական հաշվառման մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ հոդվածի, ՀՀ կառավարության 26.11.1998 թվականի թիվ 740 որոշման պահանջների համաձայն ՀՀ ֆինանսների նախարարության կողմից հաստատված ՀՀՀՀ ստանդարտներով նախատեսված դրույթների և ՀՀ կառավարության «Հիմնական միջոցների (այդ թվում վարձակալված) վրա կատարված ծախսերն ըստ ընթացիկ և կապիտալ բնույթի տարբերակելու հայտանիշները և չափերը սահմանելու մասին» 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման «ա» կետի միջև առկա են հակասություններ։

Տվյալ դեպքում Դատարանը ճիշտ է գնահատել այն հանգամանքը, որ փորձագետները դուրս են եկել իրենց իրավասությունների շրջանակներից և տվել են օրենքի մեկնաբանություն։ Հետևաբար, Դատարանի վճիռն օրինական է և հիմնավորված։

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը.

1) ՀՀ կառավարությանն առընթեր հարկային պետական ծառայության պետի 07.08.2008 թվականի թիվ 1032310 հանձնարարագրի հիման վրա Ընկերությունում կատարվել է բյուջեի հետ փոխհարաբերությունների և հարկային մարմնի կողմից վերահսկվող օրենսդրության առանձին պահանջների կատարման ճշտության ստուգում, որի արդյունքներով 08.09.2008 թվականին կազմված թիվ 1032310 ակտի 1-ին կետով Ընկերությանը շահութահարկի գծով առաջադրվել է 42.424.700 ՀՀ դրամ լրացուցիչ հարկային պարտավորություն, ներառյալ տույժերի և տուգանքների գումարը (1-ին հատոր, գ.թ. 29-34)։

2) ՀՀ գիտությունների ազգային ակադեմիայի «Փորձաքննությունների ազգային բյուրո» ՊՈԱԿ-ի 27.03.2009 թվականի Հմ` 08-1360 եզրակացության համաձայն` շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորության առաջադրումը, զուտ հաշվապահական և հարկային հաշվառման տեսանկյունից դիտվել է անհիմն։ Տվյալ եզրակացությամբ նաև նշվել է, որ Ընկերության շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորությունների առաջադրումը կատարվել է միայն ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման պահանջներից ելնելով, այն էլ ոչ լիարժեք ելակետային տվյալների կիրառմամբ (2-րդ հատոր, գ.թ. 31-53)։

3) «Հայաստանի Հանրապետության փորձագիտական կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի 20.05.2009 թվականի կրկնակի դատահաշվապահական փորձաքննության Հմ` 13270909 եզրակացության համաձայն` 08.09.2008 թվականի թիվ 1032310 ակտով Ընկերությանը շահութահարկի գծով լրացուցիչ պարտավորության առաջադրումը չի հիմնավորվել։ Տվյալ փորձաքննության արդյունքում համալիր հետազոտվել են Ընկերության վերաբերյալ նախապատրաստված նյութերը, այդ թվում՝ ՀՀ գիտությունների ազգային ակադեմիա «Փորձաքննությունների ազգային բյուրո» ՊՈԱԿ-ի 27.03.2009 թվականի թիվ 08-1360 փորձագետի եզրակացությունը, Ընկերության հարկային գործի, հաշվապահական հաշվառման փաստաթղթերը, առաջադրված հարցերին առնչվող և հետազոտվող ժամանակաշրջանում գործող հարկային օրենսդրությունը, ՀՀ հաշվապահական ստանդարտները, «Հաշվապահական հաշվառման մասին» ՀՀ օրենքը, ինչպես նաև ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշումը (2-րդ հատոր, գ.թ. 12-29)։

4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը

Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ՝

1) վճռաբեկ բողոքն առաջին հիմքով հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 22-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` դատարանը սույն օրենսգրքով սահմանված կարգով հավաքված ապացույցների հետազոտման և գնահատման միջոցով պարզում է գործի լուծման համար էական նշանակություն ունեցող բոլոր փաստերը։

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 24-րդ հոդվածի համաձայն` դատարանը, անմիջականորեն գնահատելով գործում եղած բոլոր ապացույցները, որոշում է փաստի հաստատված լինելու հարցը` բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ։ Դատարանը վճռի մեջ պետք է պատճառաբանի նման համոզմունքի ձևավորումը։

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 113-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ վարչական դատարանը գործն ըստ էության լուծող դատական ակտ կայացնելիս գնահատում է ապացույցները, որոշում է, թե գործի համար նշանակություն ունեցող որ հանգամանքներն են պարզվել, և որոնք չեն պարզվել, որոշում է տվյալ գործով կիրառման ենթակա օրենքները և այլ իրավական ակտերը, որոշում է հայցը լրիվ կամ մասնակի բավարարելու կամ այն մերժելու հարցը։

Նշված նորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ դատարանը գործի լուծման համար էական նշանակություն ունեցող բոլոր փաստերը պարզում է ապացույցների հետազոտման և գնահատման միջոցով։ Ընդ որում, փաստի հաստատված լինելու հարցը դատարանը պարզում է գործում եղած բոլոր ապացույցների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ հետազոտման վրա հիմնված ներքին համոզմամբ, ինչպես նաև պարզում է այս կամ այն ապացույցի վերաբերելիության հարցը, և միայն նշված պահանջների պահպանման արդյունքում որոշում հայցը լրիվ կամ մասնակի բավարարելու կամ մերժելու հարցը։

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 23-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ վերաբերելի է այն ապացույցը, որը ավելի կամ պակաս հավանական է դարձնում վեճը լուծելու համար էական նշանակություն ունեցող որևէ փաստի գոյությունը, քան այն կլիներ առանց այդ ապացույցի։ Ոչ վերաբերելի ապացույցն անթույլատրելի է։ Վերաբերելի ապացույցը թույլատրելի է, բացառությամբ օրենքով նախատեսված դեպքերի։

Նույն օրենսգրքի 35-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ եթե ապացույցը գնահատելու կամ փաստը հաստատելու համար դատարանին կօգնի գիտական, տեխնիկական կամ այլ հատուկ իմացությունը, ապա անձը, որն իր կրթության, ունակության, հմտության կամ փորձի շնորհիվ կարող է փորձագետ համարվել, կարող է դատարանին ցուցմունք տալ տվյալ ապացույցի կամ փաստի վերաբերյալ եզրակացության միջոցով։

Սույն գործով Դատարանը նշելով, որ փորձագիտական եզրակացությունների հիմքում դրվել է այն հանգամանքը, որ Տեսչությունը ստուգման ակտը կազմելիս պարտավոր էր ղեկավարվել ոչ միայն թիվ 161 որոշմամբ, այլ նաև հաշվապահական հաշվառման ստանդարտներով /ՀՀՀՀ 4, ՀՀՀՀ 16, ՀՀՀՀ 17/, գտել է, որ «Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 13-րդ հոդվածի 4-րդ կետը լուսաբանող հիմնական իրավական ակտը ՀՀ Կառավարության թիվ 161 որոշումն է։ Միաժամանակ, Դատարանը հանգել է այն հետևության, որ փորձագետները դուրս են եկել իրենց իրավասությունների շրջանակից և հաշվապահական փոձաքննությունների եզրակացություններով քննարկել են օրենքի նորմը իրավական տեսանկյունից, որի հետևանքով այդ եզրակացությունները սույն վեճով վերաբերելի ապացույցներ չեն։

Մինչդեռ, սույն գործում առկա ՀՀ գիտությունների ազգային ակադեմիայի «Փորձաքննությունների ազգային բյուրո» ՊՈԱԿ-ի 27.03.2009 թվականի Հմ` 08-1360 և «Հայաստանի Հանրապետության փորձագիտական կենտրոն» ՊՈԱԿ-ի 20.05.2009 թվականի Հմ` 13270909 եզրակացությանների համաձայն` 08.09.2008 թվականի թիվ 1032310 ակտով Ընկերությանը շահութահարկի գծով լրացուցիչ պարտավորության առաջադրումը չի հիմնավորվել։ Ավելին, 27.03.2009 թվականի եզրակացությամբ նշվել է, որ Ընկերության շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորությունների առաջադրումը կատարվել է միայն ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշման պահանջներից ելնելով, այն էլ ոչ լիարժեք ելակետային տվյալների կիրառմամբ, իսկ 20.05.2009 թվականի կրկնակի փորձաքննության արդյունքում համալիր հետազոտվել են Ընկերության վերաբերյալ նախապատրաստված նյութերը, այդ թվում՝ ՀՀ գիտությունների ազգային ակադեմիա «Փորձաքննությունների ազգային բյուրո» ՊՈԱԿ-ի 27.03.2009 թվականի թիվ 08-1360 փորձագետի եզրակացությունը, Ընկերության հարկային գործի, հաշվապահական հաշվառման փաստաթղթերը, առաջադրված հարցերին առնչվող և հետազոտվող ժամանակաշրջանում գործող հարկային օրենսդրությունը, ՀՀ հաշվապահական ստանդարտները, «Հաշվապահական հաշվառման մասին» ՀՀ օրենքը, ինչպես նաև ՀՀ կառավարության 11.04.2000 թվականի թիվ 161 որոշումը։

Հիմք ընդունելով վերը նշվածը` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ 27.03.2009 և 20.05.2009 թվականների փորձագիտական եզրակացություններում նշված փաստերը, պարունակելով մասնագիտական, տվյալ դեպքում հաշվապահական, տնտեսագիտական գիտելիքներ ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 23-րդ հոդվածի 1-ին մասի ուժով պակաս հավանական են դարձնում սույն վեճը լուծելու համար էական նշանակություն ունեցող փաստի՝ Ընկերության մոտ շահութահարկի գծով լրացուցիչ հարկային պարտավորության գոյությունը, քան այն կլիներ առանց այդ ապացույցների։

Հետևաբար, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այդ եզրակացությունները սույն գործով վերաբերելի ապացույցներ են։

Ինչ վերաբերում է բողոք բերած անձի այն փաստարկին, որ Դատարանը սխալ է իրականացրել ապացուցման բեռի բաշխումը` սահմանելով, որ կողմերից յուրաքանչյուրը պետք է ապացուցի իր պահանջների և առարկությունների հիմքում ընկած փաստերը, ապա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այն նույնպես հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ։

 ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 25-րդ հոդվածի համաձայն՝ կողմը պարտավոր է դատարանին ներկայացնել իր տիրապետման տակ կամ ազդեցության ոլորտում գտնվող այն բոլոր ապացույցները, որոնցով նա հիմնավորում է իր պահանջները կամ առարկությունները։ Վարչական մարմինը պարտավոր է նաև ներկայացնել իր տիրապետման տակ կամ ազդեցության ոլորտում գտնվող այն բոլոր ապացույցները, որոնք հիմնավորում են հակառակ կողմի պահանջները կամ առարկությունները։

 Նույն օրենսգրքի 26-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն՝ ապացուցման բեռը կրում է սույն օրենսգրքի 25-րդ հոդվածի 1-ին մասով ապացույցներ ներկայացնելու պարտականություն կրող կողմը, իսկ նույն հոդվածի 3-րդ մասի համաձայն` պետական կամ տեղական ինքնակառավարման մարմինը (պաշտոնատար անձը), որն ընդունել է վիճարկվող իրավական ակտը կամ կատարել է վիճարկվող գործողությունը կամ չի կատարել որևէ հայցվող գործողություն, սակայն հայցվորի պնդմամբ պարտավոր էր կատարել, կրում է իր որոշման, գործողության կամ անգործության համար հիմք ծառայած փաստական հանգամանքների ապացուցման բեռը։

Սույն գործի փաստերի համադրության արդյունքում Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Ընկերության մոտ ստուգման ակտով առաջադրված շահութահարկի գծով լրացուցիչ պարտավորության փաստի ապացուցման պարտականությունը ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 26-րդ հոդվածի 3-րդ մասի ուժով կրում է Տեսչությունը։

Ինչ վերաբերում է վճռաբեկ բողոքի երկրորդ հիմքում նշված նյութական իրավունքի նորմերի խախտման վերաբերյալ բողոք բերած անձի փաստարկներին, ապա Դատարանի կողմից փորձագիտական եզրակացությունները գործում առկա բոլոր ապացույցների համակցությամբ չվերլուծվելու և չգնահատվելու պայմաններում, Վճռաբեկ դատարանը դրանց չի անդրադառնում։

Վճռաբեկ բողոքի պատասխանում բերված փաստարկները մասնակիորեն հերքվում են վերոնշյալ պատճառաբանություններով։

Այսպիսով, սույն վճռաբեկ բողոքի առաջին հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար՝ ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 228-րդ հոդվածի ուժով Դատարանի վճիռը բեկանելու համար։

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-241²-րդ հոդվածներով, ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով՝ Վճռաբեկ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել մասնակիորեն։ Բեկանել ՀՀ վարչական դատարանի 14.12.2009 թվականի վճիռը և գործն ուղարկել նույն դատարան՝ նոր քննության։

2. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման։

Նախագահող`		Ս. Սարգսյան
Դատավորներ`		Տ. Պետրոսյան
		Վ. Աբելյան
		Ս. Անտոնյան
		Վ. Ավանեսյան
		Ե. Խունդկարյան
		Է. Հայրիյան
		Ե. Սողոմոնյան