ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ

ՀՀ Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի վճիռ Քաղաքացիական գործ թիվ 2-2492

Քաղաքացիական գործ թիվ 3-1422(Ա) 2007 թ.

Նախագահող դատավոր՝

Մ. Հարությունյան

Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ

ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան),

	նախագահությամբ`	Ա. Մկրտումյանի
	մասնակցությամբ դատավորներ`	Ս. Անտոնյանի
		Ս. Գյուրջյանի
		Է. Հայրիյանի
		Ս. Սարգսյանի

2007 թվականի նոյեմբերի 9-ին

դռնբաց դատական նիստում, քննելով Վանաձորի քաղաքապետարանի վճռաբեկ բողոքը Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի (այսուհետ՝ դատարան) 24.11.2004 թվականի թիվ 2-2492 քաղաքացիական գործով կայացված վճռի դեմ՝ ըստ Ադիկ Արդարյանի դիմումի՝ ինքնակամ կառույցի նկատմամբ սեփականության իրավունքը ճանաչելու և հողամասի ձեռքբերման վաղեմության իրավունք տրամադրելու պահանջի մասին,

Պ Ա Ր Զ Ե Ց

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը.

Դիմելով դատարան՝ Ադիկ Արդարյանը պահանջել է ճանաչել սեփականության իրավունքը Վանաձորի Զ.Անդրանիկի փողոցի 8բ հասցեում գտնվող մարզադպրոցին կից հողատարածքում գտնվող ինքնակամ կառույցի և դրա տակ գտնվող հողամասի նկատմամբ:

Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի 24.11.2004 թվականի վճռով դիմումը բավարարվել է մասնակիորեն՝ ինքնակամ կառույցի մասով:

Սույն վճռաբեկ բողոքը ներկայացրել է Վանաձորի քաղաքապետարանը:

Վճռաբեկ բողոքին պատասխան է ներկայացրել Ադիկ Արդարյանը:

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, փաստարկները և պահանջը.

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

դատարանը թույլ է տվել ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 3-րդ կետով նախատեսված դատավարական իրավունքի խախտում:

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

ՀՀ կառավարությանն առընթեր անշարժ գույքի կադաստրի պետական կոմիտեի Վանաձորի տարածքային ստորաբաժանման 14.06.2007 թվականի թիվ 49-4135 գրության համաձայն վիճելի կառույցը, որպես մարզահամալիրի բաղկացուցիչ մաս, հողի հետ միասին համարվում է Վանաձորի համայնքի սեփականությունը և դիմողի անվամբ երբևէ հաշվառված չի եղել: Ավելին, ամբողջ մարզահամալիրը 2402,7 քմ շինությամբ և 127,0 քմ հողամասով ՀՀ կառավարության 14.03.1997 թվականի թիվ 51 որոշմամբ հանձնվել է Վանաձոր համայնքի սեփականությանը: Փաստորեն, պետական միջոցներով կառուցված և 1997 թվականից Վանաձոր համայնքին սեփականության իրավունքով պատկանող կառույցի մի մասը վճռով համարվել է դիմողի կողմից ինքնակամ կառուցված և ճանաչվել է որպես սեփականություն: Արդյունքում, ի խախտումն ՀՀ Սահմանադրության 31-րդ հոդվածի, Վանաձորի քաղաքապետարանը զրկվել է սեփականությունից: Նշված հանգամանքները ներկայացնելու հնարավորությունից Վանաձորի քաղաքապետարանը զրկված է եղել՝ գործի քննությանը մասնակից չդարձվելու պատճառով:

Ըստ էության դատական ակտը վերաբերում է գործին մասնակից չդարձած Վանաձորի քաղաքապետարանի իրավունքներին, այսինքն՝ դատարանը թույլ է տվել ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 3-րդ կետով նախատեսված դատավարական իրավունքի խախտում:

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել ՀՀ Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի 24.11.2004 թվականի վճիռը և դիմումը մերժել:

2.1. Վճռաբեկ բողոքի պատասխանի հիմքերը և փաստարկները.

Վճռաբեկ բողոքում առկա չէ ապացույց այն մասին, որ Վանաձորի քաղաքապետարանը վճռի մասին իմացել է միայն 2007 թվականին` Ա.Արդարյանի հակընդդեմ հայցից հետո:

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունի այն փաստը, որ Վանաձորի քաղաքապետարանը սույն գործի քննությանը մասնակից չի դարձվել:

4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները.

Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքերի սահմաններում՝ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ

բողոքը հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.

Սույն գործով դիմողի կողմից ինքնակամ կառուցված շինությունը գտնվում է Վանաձոր քաղաքի Զորավար Անդրանիկ փողոցի թիվ 8բ հասցեում գտնվող մարզաբազայի տարածքում, որպիսի հողատարածքը ՀՀ կառավարության 14.03.1997 թվականի թիվ 51 որոշմամբ սեփականության իրավունքով հատկացվել է Վանաձոր համայնքին: Վիճելի շինությունը մարզաբազայի տարածքում գտնվելու հանգամանքն ընդունվել է նաև դիմողի կողմից:

Փաստորեն, ինքնակամ շինության նկատմամբ դիմողի սեփականության իրավունքի ճանաչելով՝ դատարանը վճիռ է կայացրել գործին մասնակից չդարձած անձի իրավունքների վերաբերյալ:

Վերոգրյալի հիման վրա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ բողոք բերած անձը զրկված է եղել դատարանում իր դատավարական իրավունքներից օգտվելու հնարավորությունից: Արդյունքում խախտվել է անձի՝ Սահմանադրության 19-րդ հոդվածով և «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածով երաշխավորված՝ հավաuարության պայմաններում, արդարության բոլոր պահանջների պահպանմամբ, անկախ և անկողմնակալ դատարանի կողմից ողջամիտ ժամկետում իր գործի հրապարակային քննության իրավունքը (արդար դատաքննության իրավունք):

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 3-րդ կետի համաձայն՝ վճիռը բոլոր դեպքերում ենթակա է բեկանման, եթե դատարանը վճիռ է կայացրել գործին մասնակից չդարձած անձանց իրավունքների և պարտականությունների վերաբերյալ:

Այսպիսով՝ ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 3-րդ կետի պահանջների խախտումը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար հիմք ՀՀ Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի 24.11.2004 թվականի վճիռը բեկանելու համար:

Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 236-239-րդ հոդվածներով՝ Վճռաբեկ դատարանը

Ո Ր Ո Շ Ե Ց

1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել մասնակիորեն: Բեկանել ՀՀ Լոռու մարզի առաջին ատյանի դատարանի 24.11.2004 թվականի վճիռը և գործն ուղարկել ՀՀ քաղաքացիական վերաքննիչ դատարան՝ նոր քննության:

2. Սույն որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից և ենթակա չէ բողոքարկման:

Նախագահող`	Ա. Մկրտումյան
Դատավորներ`	Ս. Անտոնյան
	Ս. Գյուրջյան
	Է. Հայրիյան
	Ս. Սարգսյան