ԵՐՐՈՐԴ ԲԱԺԱՆՄՈՒՆՔ

ՄԻՆԱՍՅԱՆԸ ԵՎ ՍԵՄԵՐՋՅԱՆՆ ԸՆԴԴԵՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

(Գանգատ թիվ 27651/05)

Վ Ճ Ի Ռ

(արդարացի փոխհատուցում)

ՍՏՐԱՍԲՈՒՐԳ

7 հունիսի 2011թ.

ՎԵՐՋՆԱԿԱՆ

07/09/2011

Սույն վճիռը վերջնական է դարձել Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն: Այն կարող է ենթարկվել խմբագրական փոփոխությունների:

Մինասյանը և Սեմերջյանն ընդդեմ Հայաստանի գործով,

Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը (Երրորդ բաժանմունք), հանդես գալով Պալատի հետևյալ կազմով՝

Ժոզեփ Քասադևալ [Josep Casadevall]` Նախագահ,

Կորնելիու Բիրսան [Corneliu Bîrsan],

Ալվինա Գյուլումյան [Alvina Gyulumyan],

Էխբերտ Մայեր [Egbert Myjer],

Ինետա Զիմելե [Ineta Ziemele],

Լուիս Լոպես Գեռա [Luis López Guerra],

Միհայ Պուալելունջ [Mihai Poalelungi]` դատավորներ,

և Սանտյագո Կեսադա [Santiago Quesada]` Քարտուղար,

2011 թվականի մայիսի 17-ին անցկացնելով դռնփակ խորհրդակցություն, կայացրեց հետևյալ վճիռը, որն ընդունվեց նույն օրը.

ԸՆԹԱՑԱԿԱՐԳԸ

1. Սույն գործը հարուցվել է «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» կոնվենցիայի (Կոնվենցիա) 34-րդ հոդվածի համաձայն Հայաստանի Հանրապետության երկու քաղաքացիներ տկն Նելլի Մինասյանի (առաջին դիմումատու) և տկն Ելենա Սեմերջյանի (երկրորդ դիմումատու) կողմից ընդդեմ Հայաստանի Հանրապետության՝ 2005 թվականի hուլիսի 1-ին Դատարան ներկայացված գանգատի (թիվ 27651/05) հիման վրա:

2. 2009 թվականի հունիսի 23-ին կայացրած վճռում (հիմնական վճիռ) Դատարանը գտել է, որ երկու դիմումատուներին սեփականությունից զրկելը չի համապատասխանել օրինականության սկզբունքին, հետևաբար տեղի է ունեցել Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում (տե'ս հիմնական վճռի 69-77-րդ պարբերությունները):

3. Առաջին դիմումատուն՝ որպես բնակարանի սեփականատեր, Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի համաձայն, պահանջել է Դատարանի վճռի կայացման օրվա դրությամբ բնակարանի արժեքին և բաց թողնված օգուտին համարժեք փոխհատուցում՝ [համապատասխանաբար] 133 467 եվրո և 16 683 եվրո գումարի չափով: Երկրորդ դիմումատուն, ով օգտվում էր բնակարանի նկատմամբ օգտագործման իրավունքից, պահանջել է 6 930 եվրո՝ որպես նյութական վնասի հատուցում: Նրանք նաև պահանջել են 25 000 եվրո՝ որպես ոչ նյութական վնասի հատուցում, ինչպես նաև [պահանջել են հատուցում] ծախսերի և ծախքերի համար:

4. Քանի որ Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառման հարցը պատրաստ չէր դրա վերաբերյալ որոշում կայացնելու համար, Դատարանը հետաձգել է այն և Կառավարությանն ու դիմումատուներին առաջարկել է վճիռը Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան վերջնական դառնալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում այդ հարցի վերաբերյալ ներկայացնել իրենց գրավոր դիտարկումները և մասնավորապես Դատարանին ծանուցել իրենց կողմից ձեռք բերված ցանկացած համաձայնության մասին (տե'ս հիմնական վճռի 91-րդ պարբերությունը և եզրափակիչ մասի 4-րդ կետի «ա» և «բ» ենթակետերը):

5. Ե՛վ դիմումատուները, ե՛ւ Կառավարությունը ներկայացրել են դիտարկումներ:

ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ

6. Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածը սահմանում է.

«Եթե Դատարանը գտնում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի կամ դրան կից արձանագրությունների խախտում, իսկ համապատասխան Բարձր պայմանավորվող կողմի ներպետական իրավունքն ընձեռում է միայն մասնակի հատուցման հնարավորություն, ապա Դատարանը որոշում է, անհրաժեշտության դեպքում, տուժած կողմին արդարացի փոխհատուցում տրամադրել»:

Ա. Վնասը

1. Նյութական վնաս

ա) Դիմումատուների փաստարկները

7. Առաջին դիմումատուն պահպանել է 133 467 եվրոյի իր պահանջը: Նա պնդել է, որ փոխհատուցման գնահատումը պետք է հիմնված լիներ Դատարանի կողմից Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում հայտնաբերելու պահի՝ 2009 թվականի հունիսի 23-ի դրությամբ իր բնակարանի արժեքի վրա, և հայտնել, որ այդ ժամանակահատվածում տվյալ տարածքի շենքերի 1 քառակուսի մետրի շուկայական արժեքը տատանվում էր 4 000 ԱՄՆ դոլարից մինչև 7 000 ԱՄՆ դոլարի միջև (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 2 880 եվրո և 5 040 եվրո): Ի հիմնավորումն այս պահանջի՝ առաջին դիմումատուն վկայակոչել է հետևյալ փաստաթղթերը՝

ա) մասնավոր անշարժ գույքի գործակալության 2007 թվականի նոյեմբերի 19-ի գրությունը, համաձայն որի տվյալ տարածքի նորակառույց շենքերում ստորին հարկի՝ այսպես կոչված առևտրային տարածքի 1 քառակուսի մետրի արժեքը կազմում էր 7 000-10 000 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 4 770 եվրո և 6 820 եվրո), իսկ առաջին և բարձր հարկերի՝ այսպես կոչված գրասենյակային տարածքներինը՝ 3 000-5 000 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 2 045 եվրո և 3 410 եվրո).

բ) մեկ այլ մասնավոր անշարժ գույքի գործակալության կողմից 2008 թվականի օգոստոսի 28-ին տրամադրված գնահատման զեկույցը, որը վերաբերում էր հարակից փողոցում գտնվող 159.8 քառակուսի մետր մակերեսով ներքնահարկ ունեցող ստորին հարկում գտնվող 185.2 քառակուսի մետր մակերեսով բնակարանի գնահատմանը, համաձայն որի 2008 թվականի փետրվարի 28-ի դրությամբ ստորին հարկի մակերեսի 1 քառակուսի մետրի արժեքը կազմում էր 1 830 375 ՀՀ դրամ (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 3 960 եվրո): Այդ զեկույցի համաձայն՝ հիմք ընդունելով թերթերի գովազդները և գործակալության սեփական տվյալների բազան՝ մոտակա փողոցների նմանատիպ անշարժ գույքի 1 քառակուսի մետրի արժեքը կազմում էր 2 000 000-2 500 000 ՀՀ դրամ (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 4 325 եվրո և 5 405 եվրո).

գ) մոտակա փողոցում գտնվող 26.8 քառակուսի մետր մակերեսով բնակարանի վերաբերյալ 2007 թվականի հունիսի 8-ին երրորդ կողմ հանդիսացող երկու անձանց միջև կնքված անշարժ գույքի առուվաճառքի պայմանագիրը, որի համաձայն տվյալ անշարժ գույքի 1 քառակուսի մետրի արժեքը կազմել է 1 634 890 ՀՀ դրամ (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 3 500 եվրո), ինչպես նաև

դ) մեկ այլ մասնավոր անշարժ գույքի գործակալության 2010 թվականի ապրիլի 20-ի գրությունը, համաձայն որի տվյալ տարածքի նորակառույց շենքերում ստորին հարկի 1 քառակուսի մետրի արժեքը տատանվում էր 710 000 ՀՀ դրամից մինչև 2 200 000 ՀՀ դրամի միջև (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 1 340 եվրո և 4 145 եվրո):

8. Առաջին դիմումատուն պնդել է, որ քանի որ իր բնակարանը գտնվում էր ստորին հարկում, հեշտությամբ կարող էր վերափոխվել գրասենյակային տարածքի և ընդլայնվել ներքնահարկի հաշվին, որն էականորեն կբարձրացներ դրա շուկայական արժեքը: Նա նաև պնդել է, որ հնարավորություն չի ունեցել ներկայացնելու օտարման պահի դրությամբ իր գույքի շուկայական արժեքի որևէ գնահատում, քանի որ գնահատող կազմակերպությունները հրաժարվել են գնահատել քանդված և այլևս գոյություն չունեցող գույքը:

9. Առաջին դիմումատուն պահանջել է նաև 26 683 եվրո՝ բաց թողնված օգուտի համար՝ պնդելով, որ եթե բնակարանն օտարված չլիներ, նա կարող էր 2005 թվականի մայիսից այն հանձնել վարձակալության այդ գումարով:

10. Երկրորդ դիմումատուն պահանջել է 13 000 եվրո: Գումարի այս չափը հաշվարկվել է Քաղաքացիական օրենսգրքի՝ փոփոխված 225-րդ հոդվածով սահմանված բանաձևով, որով սույն գործի հանգամանքներից հետո սահմանվեց օգտագործման իրավունքի դադարեցման դեպքում փոխհատուցման չափի հաշվարկման նոր մեթոդ (տե՛ս հիմնական վճռի 40-րդ պարբերությունը):

բ) Կառավարության փաստարկները

11. Կառավարությունը, հիմնվելով ներպետական դատարանների կողմից տրամադրված փոխհատուցման չափը հաշվարկելու համար հիմք հանդիսացած գնահատման զեկույցի վրա (տե՛ս հիմնական վճռի 13-րդ պարբերությունը), պնդել է, որ 2004 թվականի նոյեմբերի 27-ի դրությամբ, այսինքն՝ այն ժամանակ, երբ դիմումատուներին առաջարկ է արվել, օտարման ենթակա բնակարանի 1 քառակուսի մետրի շուկայական արժեքը կազմել է 269.2 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 200 եվրո): Հիմք ընդունելով այդ գնահատումը՝ առաջին դիմումատուին որպես փոխհատուցում առաջարկվել է ընդհանուր 7 000 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 5 265 եվրո)՝ գումարած 6 720 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 5 055 եվրո)՝ որպես ֆինանսական խրախուսում, եթե նա համաձայներ լքել բնակարանը հաջորդող մի քանի օրվա ընթացքում:

12. Կառավարությունը նաև պնդել է, որ 2010 թվականի ապրիլի 21-ի դրությամբ օտարված բնակարանի չափերի, գտնվելու վայրի և որակի այլ բնակարանների 1 քառակուսի մետրի միջին շուկայական արժեքը կազմել է 320 000 ՀՀ դրամ կամ 820 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 600 եվրո): Ի հավաստումն այս պնդման՝ Կառավարությունը հիմք է ընդունել ենթադրաբար մասնավոր անշարժ գույքի գործակալության կողմից 2010 թվականի ապրիլի 21-ին ներկայացված գրությունը, որում վերոնշյալ արժեքները մատնանշվել էին որպես Բուզանդ փողոցի 26 քառակուսի մետր մակերեսով բնակարանի 1 քառակուսի մետրի հավանական գին:

13. Կառավարությունը, հղում կատարելով վերոնշյալ գնահատման զեկույցին, տրամադրել է նաև օտարված բնակարանի նկարագրությունը, համաձայն որի բնակարանը գտնվել է 1905 թվականին կառուցված բնակելի շենքում: Այն ունեցել է զուգարան, բայց չի ունեցել լոգասենյակ: Հարկերը բաժանող միջնորմերը պատրաստված են եղել փայտից և լցված են եղել հողով: Շենքը պաշտոնապես ներառված է եղել երրորդ աստիճանի վնասվածություն ունեցող շենքերի ցանկում, ինչը նշանակում է, որ դրա հետագա շահագործումը հնարավոր դարձնելու համար պահանջվում էր հիմնարար վերանորոգում:

14. Կառավարությունը նաև նշել է, որ 2004 թվականի նոյեմբերի 27-ի դրությամբ երկու անձանց միջև բաշխված օտարված բնակարանի օգտագործման իրավունքի շուկայական արժեքը 1 քառակուսի մետրի համար կազմել է 1.5 ԱՄՆ դոլար, մինչդեռ 2010 թվականի ապրիլին այն կազմել է 60 000 ՀՀ դրամ (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 115 եվրո):

15. Վերջում Կառավարությունը նշել է, որ դիմումատուներին առաջարկ ներկայացնելու պահից մինչև 2010 թվականի ապրիլն ընկած ժամանակահատվածում, կախված գույքի գտնվելու վայրից, չափերից և որակից, անշարժ գույքի գներն աճել են երեքից վեց և ավելի անգամ: Կոնկրետ այս դեպքում գնաճը կազմել է մոտ 300 տոկոս՝ 269.2 ԱՄՆ դոլարից [հասնելով] մինչև 820 ԱՄՆ դոլար[ի]:

գ) Դատարանի գնահատականը

16. Դատարանը մի շարք գործերով վճռել է, որ խախտման փաստն արձանագրող վճռով պատասխանող Պետության վրա դրվում է խախտումը դադարեցնելու և հնարավորության սահմաններում մինչև խախտումը եղած իրավիճակը վերականգնելու միջոցով հետևանքները վերացնելու իրավական պարտավորություն (տե՛ս Իատրիդիսն ընդդեմ Հունաստանի (արդարացի փոխհատուցում) [ՄՊ] [latridis v. Greece (just satisfaction) [GC]], թիվ 31107/96, § 32, ՄԻԵԴ 2000-XI): Գործի կողմեր հանդիսացող Պայմանավորվող պետություններն ըստ էության ազատ են Դատարանի կողմից խախտումն արձանագրած վճռի կատարման միջոցի ընտրության հարցում: Վճռի կատարման միջոցի ընտրության ազատությունն արտացոլում է Պայմանավորվող պետությունների՝ Կոնվենցիայով սահմանված իրավունքների և ազատությունների ապահովման հիմնական պարտավորությանն ամրակայված ընտրության ազատության սկզբունքը (հոդված 1): Այն դեպքում, երբ խախտման բնույթը restitutio in integrum-ի ( մինչև իրավունքի խախտումը գոյություն ունեցած վիճակի վերականգնման) հնարավորություն է տալիս, դրա իրականացման ապահովման պարտականությունը կրում է պատասխանատվություն կրող Պետությունը, քանի որ Դատարանն այն իրականացնելու համար չունի ոչ լիազորություն, և ոչ էլ գործնական հնարավորություններ: Այնուամենայնիվ, եթե ներպետական օրենսդրությունը չի նախատեսում կամ նախատեսում է միայն խախտման հետևանքների մասնակի վերականգնման հնարավորություն, 41-րդ հոդվածը Դատարանին իրավունք է վերապահում անհրաժեշտության դեպքում տուժած կողմին տրամադրել համարժեք փոխհատուցում (տե'ս Բրումարեսկուն ընդդեմ Ռումինիայի (արդարացի փոխհատուցում) [ՄՊ] [Brumărescu v. Romania (just satisfaction) [GC]], թիվ 28342/95, § 20, ՄԻԵԴ 2001-I):

17. Սույն գործում առաջին դիմումատուի կապակցությամբ Թիվ 1 արձանագրության 1-ին հոդվածի խախտում է հայտնաբերվել այն հիմքով, որ օտարման ողջ, ներառյալ՝ փոխհատուցման չափի որոշման գործընթացը եղել է օրենքին հակասող (տե'ս հիմնական վճռի 69-72-րդ պարբերությունները): Դատարանը նշում է, որ հնարավոր չէ իրականացնել restitution in integrum՝ բնակարանի քանդված լինելու պատճառով: Ավելին, առաջին դիմումատուի վնասը հնարավոր չի եղել փոխհատուցել նմանատիպ բնակարան տրամադրելու միջոցով: Հետևաբար Դատարանը գտնում է, որ դիմումատուին պետք է տրամադրել նյութական վնասի փոխհատուցում:

18. Այս կապակցությամբ Դատարանը նշում է, որ սա այն եզակի դեպքերից է, երբ սեփականության իրավունքից ապօրինի կերպով զրկելու ժամանակ, ի տարբերություն սեփականության իրավունքից ապօրինի կերպով զրկելու այլ դեպքերի, առաջին դիմումատուին 2004 թվականի դեկտեմբերին նրա բնակարանը վերցնելու համար որպես փոխհատուցում գումար է առաջարկվել: Այդ գումարը կազմել է տվյալ ժամանակահատվածում բնակարանի ենթադրյալ շուկայական գինը՝ 7 000 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 5 265 եվրո) և 6 720 ԱՄՆ դոլար (տվյալ ժամանակահատվածում մոտ 5 055 եվրո)՝ որպես ֆինանսական խրախուսում, որը կվճարվեր, եթե առաջին դիմումատուն համաձայնվեր հանձնել իր գույքն առաջարկին հաջորդող հինգ օրերի ընթացքում: Դիմումատուն, ով մերժել էր առաջարկը, ի վերջո 2005 թվականի մայիսին ստացավ 7 000 ԱՄՆ դոլարի փոխհատուցում:

19. Դատարանն իր տրամադրության տակ չունի բավարար նյութեր, որոնք իրեն հնարավորություն կտային եզրակացնելու, որ առաջին դիմումատուին հատկացրած գումարը եղել է համարժեք և արտացոլել է նրա բնակարանի շուկայական արժեքը: Ըստ առաջին դիմումատուի պնդման՝ դա այդպես չի եղել: Հաշվի առնելով, որ այդ գումարի չափը որոշվել է մի գործընթացի արդյունքում, որը ճանաչվել է օրենքին հակասող՝ Դատարանը չի կարող բացառել այն հնարավորությունը, որ այն կարող է հանգեցրած լինել ոչ համարժեք փոխհատուցման: Ամեն դեպքում Դատարանը նշում է, որ քանի որ օտարված բնակարանն այլևս գոյություն չունի, անհնար է ստույգ հաշվարկել նյութական վնասի չափը: Հետևաբար ցանկացած նման վնասի գնահատումը կիրականացվի արդարության սկզբունքի հիման վրա:

20. Հաշվի առնելով իր նախադեպային իրավունքում հաստատված համապատասխան սկզբունքները՝ Դատարանը համարում է, որ գործի առանձնահատուկ հանգամանքների պայմաններում առավել համարժեք և արդարացի լուծում է տվյալ ժամանակահատվածում բնակարանի հավանական արժեքի վճարումը՝ փոխարկված ներկայիս համարժեք գնով՝ գնաճի հետևանքները հատուցելու համար՝ դրանից հանելով ներպետական մակարդակում արդեն վճարված գումարը: Իր տրամադրության տակ եղած բոլոր նյութերի վրա հիմնվելով այդպիսի գնահատում կատարելով՝ Դատարանը նյութական վնասի փոխհատուցման չափ է նշանակում 8 000 եվրո: Դատարանը նաև համարում է, որ հատուցման գումարի այս չափը պետք է տրվի երկու դիմումատուներին միասին, քանի որ տվյալ ժամանակահատվածում գործող Քաղաքացիական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի համաձայն երկրորդ դիմումատուի օգտագործման իրավունքը համարժեք է եղել առաջին դիմումատուի բնակարանում ունեցած համապատասխան մասին: Հետևաբար Դատարանը, հիմնվելով փոփոխված 225-րդ հոդվածում ամրագրված բանաձևի վրա, որոշում է մերժել երկրորդ դիմումատուի պահանջը:

21. Վերջում Դատարանը նշում է, որ առաջին դիմումատուն նաև պահանջել է այնպիսի բաց թողնված օգուտի փոխհատուցում, ինչպիսին է հնարավոր բաց թողնված վարձավճարը: Այնուամենայնիվ, Դատարանը գտնում է, որ այս հատուկ պահանջն ունի ենթադրական բնույթ և պետք է մերժվի:

2. Ոչ նյութական վնաս

22. Որպես ոչ նյութական վնասի հատուցում առաջին դիմումատուն պահանջել է 40 000 եվրո, իսկ երկրորդ դիմումատուն՝ 20 000 եվրո:

23. Կառավարությունն այս պահանջների առնչությամբ մեկնաբանություններ չի ներկայացրել:

24. Դատարանը համարում է, որ գույքից ապօրինաբար զրկվելու արդյունքում առաջացած անօգնականության և անհանգստության զգացումները դիմումատուներին պատճառել են ոչ նյութական վնաս, որը պետք է համարժեք կերպով փոխհատուցվի: Առաջնորդվելով Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածով ամրագրված արդարության սկզբունքով' Դատարանը որոշում է այս մասով դիմումատուներից յուրաքանչյուրին տրամադրել 2 000 եվրո կամ ընդհանուր՝ 4 000 եվրո:

Բ. Ծախսերը և ծախքերը

25. Դիմումատուները պահանջել են 2 800 եվրո՝ որպես ծախսերի և ծախքերի հատուցում, որից 2 500 եվրո՝ փաստաբանական ծառայության վճարի և 300 եվրո՝ փոստային վճարների համար: Ի հիմնավորումն այս պահանջի՝ նրանք ներկայացրել են իրենց իրավաբանի հետ կնքված իրավաբանական ծառայությունների մատուցման պայմանագիրը և մանրամասն ժամանակացույցը:

26. Կառավարությունն այս պահանջի առնչությամբ մեկնաբանություն չի ներկայացրել:

27. Դատարանը կրկին նշում է, որ դատական ծախսերը հատուցելի են միայն այնքանով, որքանով դրանք առնչվում են հայտնաբերված խախտմանը (տե՛ս Բեյելերն ընդդեմ Իտալիայի [ՄՊ] [Beyeler v. Italy [GC]], թիվ 33202/96, § 27, ՄԻԵԴ 2000-I): Այն նշում է, որ սույն գործով գանգատը վերաբերել է նաև անընդունելի հայտարարված բողոքներին (տե՛ս հիմնական վճռի 78-82-րդ պարբերությունները): Հետևաբար պահանջը չի կարող ամբողջությամբ բավարարվել, և անհրաժեշտ է կիրառել փոքր նվազեցում: Առաջնորդվելով արդարության սկզբունքով՝ Դատարանը դիմումատուներին տրամադրում է 2 500 եվրո հատուցում՝ կրած բոլոր ծախսերի և ծախքերի համար:

Գ. Չկատարման դեպքում հաշվարկվող տոկոսադրույքը

28. Դատարանը գտնում է, որ չկատարման դեպքում հաշվարկվող տոկոսադրույքը պետք է հիմնված լինի Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած՝ լոմբարդային ռեպոյի տոկոսադրույքի վրա, որին պետք է գումարվի երեք տոկոսային կետ։

ԱՅՍ ՀԻՄՆԱՎՈՐՄԱՄԲ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՄԻԱՁԱՅՆ՝

1. Վճռում է, որ՝

ա) պատասխանող պետությունը վճիռը Կոնվենցիայի 44–րդ հոդվածի 2–րդ կետին համապատասխան վերջնական դառնալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում պետք է դիմումատուներին միասին վճարի հետևյալ գումարները, որոնք պետք է փոխարկվեն ՀՀ դրամի՝ վճարման օրվա դրությամբ գործող փոխարժեքով.

(i) նյութական վնասի դիմաց՝ 8 000 եվրո (ութ հազար եվրո)՝ գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ,

(ii) ոչ նյութական վնասի դիմաց՝ 4 000 եվրո (չորս հազար եվրո)՝ գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ,

(iii) ծախսերի և ծախքերի դիմաց՝ 2 500 եվրո (երկու հազար հինգ հարյուր եվրո)՝ գումարած դիմումատուներից գանձման ենթակա ցանկացած հարկ.

բ) վերը նշված եռամսյա ժամկետի ավարտից հետո՝ մինչև վճարման օրը, պետք է հաշվարկվի վերոնշյալ գումարների նկատմամբ պարզ տոկոսադրույք՝ չկատարման ժամանակահատվածում Եվրոպական կենտրոնական բանկի սահմանած՝ լոմբարդային ռեպոյի տոկոսադրույքի չափով՝ գումարած երեք տոկոսային կետ.

2. Մերժում է դիմումատուների՝ արդարացի փոխհատուցման պահանջի մնացած մասը:

Կատարված է անգլերենով և գրավոր ծանուցվել է 2011 թվականի հունիսի 7-ին' համաձայն Դատարանի կանոնակարգի 77-րդ կանոնի 2-րդ և 3-րդ կետերի:

Սանտիագո Կեսադա Քարտուղար

Ժոզեփ Քասադևալ Նախագահ