2019 թվականի սեպտեմբերի 18-ին

ք. Երևանում

դռնբաց դատական նիստում, քննության առնելով ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանի` 2019 թվականի մարտի 27-ի որոշման դեմ ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ Հ.Ասլանյանի վճռաբեկ բողոքը,

 Պ Ա Ր Զ Ե Ց

Գործի դատավարական նախապատմությունը.

1. 2018 թվականի օգոստոսի 7-ին ՀՀ հատուկ քննչական ծառայությունում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 179-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով հարուցվել է թիվ 62225318 քրեական գործը:

Նախաքննական մարմնի` 2019 թվականի հունվարի 24-ի որոշմամբ Արթուր Արամի Եգանյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 179-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով և 179-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 2-րդ և 3-րդ կետերով:

2. Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի (այսուհետ նաև` Առաջին ատյանի դատարան)` 2019 թվականի հունվարի 26-ի որոշմամբ Ա.Եգանյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց է կիրառվել կալանավորումը` 2 (երկու) ամիս ժամկետով: Նույն որոշմամբ բավարարվել է Ա.Եգանյանի նկատմամբ կալանքն այլընտրանքային խափանման միջոց գրավով փոխարինելու մասին մեղադրյալ Ա.Եգանյանի և նրա պաշտպան Հ.Սարգսյանի միջնորդությունը:

3. Վերոնշյալ որոշման դեմ ՀՀ գլխավոր դատախազության հատկապես կարևոր գործերով քննության նկատմամբ հսկողության վարչության ավագ դատախազ Վ.Դոլմազյանի վերաքննիչ բողոքի քննության արդյունքում, ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը (այսուհետ նաև` Վերաքննիչ դատարան) 2019 թվականի մարտի 27-ի որոշմամբ բողոքը մերժել է` Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի` 2019 թվականի հունվարի 26-ի որոշումը թողնելով օրինական ուժի մեջ:

4. Վերաքննիչ դատարանի որոշման դեմ վճռաբեկ բողոք է բերել ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ Հ.Ասլանյանը, որը Վճռաբեկ դատարանի` 2019 թվականի հուլիսի 18-ի որոշմամբ ընդունվել է վարույթ:

5. Դատավարության մասնակիցների կողմից վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեցող փաստական հանգամանքները.

6. Արթուր Եգանյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 179-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով և 179-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 2-րդ և 3-րդ կետերով մեղադրանք է առաջադրվել այն արարքների կատարման համար, որ «(…) [Ն]ա 2014 թվականի մարտի 26-ից ՀՀ ոստիկանության պետի N 940-Ա հրամանով զբաղեցնելով ՀՀ ոստիկանության պետական պահպանության գլխավոր վարչության Քանաքեռ-Զեյթունի պահպանության բաժնի պետի պաշտոնը և հանդիսանալով մշտապես իշխանության ներկայացուցչի գործառույթներով օժտված պետական ծառայություն իրականացնող պաշտոնատար անձ, 2015 թվականի հունվար ամսից մինչև 2018 թվականի հուլիս ամիսն ընկած ժամանակահատվածում, մի խումբ անձանց կազմում նախնական համաձայնությամբ, պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով, յուրացնելու եղանակով հափշտակել է իրեն վստահված առանձնապես խոշոր չափերով ուրիշի գույքը, իսկ վատնման եղանակով՝ իրեն վստահված խոշոր չափերով ուրիշի գույքը:

 Այսպես.

Արթուր Եգանյանն ունենալով բաժնի ղեկավարման, բաժնին սպասարկող ՀՀ ֆինանսների նախարարության գանձապետական ստորաբաժանումում բաժնի անունով բացված բյուջետային և արտաբյուջետային հաշվարկների դրամական միջոցների տնօրինման լիազորություն, օգտագործելով իր այդ լիազորությունն ու պաշտոնեական դիրքը, 2015 թվականի սկզբին բաժնի հաշվապահ Անահիտ Գասպարյանի հետ ձեռք է բերել նախնական համաձայնություն՝ իրեն վստահված բաժնի ֆինանսական միջոցներից ինչպես իրենց, այնպես էլ բաժնի մի շարք աշխատակիցներին որպես աշխատավարձ և դրան հավասարեցված վճարներ առանց օրինական հիմքերի ավել գումարներ փոխանցելու, կանխիկացնելու և յուրացնելու շուրջ՝ այդ գումարներից Անահիտ Գասպարյանին մասնաբաժին հատկացնելու պայմանով: Ի կատարումն ձեռք բերված պայմանավորվածության՝ 2015 թվականի հունվար ամսից մինչև 2018 թվականի հուլիս ամիսն ընկած ժամանակահատվածում Անահիտ Գասպարյանը բաժնի ֆինանսական միջոցներից իր, Արթուր Եգանյանի և բաժնի մի շարք աշխատակիցների բանկային քարտերի հաշիվներին առանց օրինական հիմքերի որպես աշխատավարձ և դրան հավասարեցված վճարներ ընդհանուր՝ 135.574.388 ՀՀ դրամի չափով ավել գումար է փոխանցել, որից հետո աշխատակիցներին հայտնելով, որ ավել գումարների փոխանցումը թյուրիմացության և տեխնիկական սխալմունքի արդյունք է, խնդրել է կանխիկացնել հիշյալ գումարները և վերադարձնել իրեն:

Հետագայում, ավել գումար ստացած բաժնի աշխատակիցների մի մասը Անահիտ Գասպարյանին առձեռն վերադարձրել են յուրաքանչյուր անգամ ավել ստացած ամբողջ գումարը, իսկ աշխատակիցների մի մասն էլ Անահիտ Գասպարյանի խնդրանքով նրան են տրամադրել իրենց բանկային քարտերը, որոնց միջոցով վերջինս կանխիկացրել և ստացել է իր կողմից նրանց ավել փոխանցված ամբողջ գումարը: Անահիտ Գասպարյանն ընդհանուր 135.574.388 ՀՀ դրամ գումարը չի մուտքագրել բաժնի դրամարկղային հաշվին, այլ մաս-մաս առձեռն հանձնել է Արթուր Եգանյանին, իսկ վերջինս էլ որպես մասնաբաժին նրան հատկացրել է յուրաքանչյուր աշխատակցին ավել փոխանցված գումարից 5.000-15.000 ՀՀ դրամ՝ տիրանալով մնացած գումարին:

 Ի կատարումն Արթուր Եգանյանի հետ ունեցած նախնական համաձայնության՝ Անահիտ Գասպարյանը 2015 թվականի հունվար ամսից մինչև 2018 թվականի հուլիս ամիսն ընկած ժամանակահատվածում բաժնի ֆինանսական միջոցներից բաժնի աշխատակից չհանդիսացող Մարգարիտա Պապինյանի, Մուշեղ Գևորգյանի, Անահիտ Հովհաննիսյանի և Մարո Ղուկասյանի բանկային քարտերի հաշիվներին առանց օրինական հիմքերի փոխանցել է ընդհանուր՝ 7.194.705 ՀՀ դրամի չափով գումար՝ վերջիններիս չհայտնելով այդ մասին:

Հետագայում, Անահիտ Գասպարյանն իր մոտ գտնվող նշված անձանց բանկային քարտերի միջոցով կանխիկացրել և ստացել է իր կողմից նրանց փոխանցված 7.194.705 ՀՀ դրամ գումարը, որը չի մուտքագրել բաժնի դրամարկղային հաշվին, այլ մաս-մաս առձեռն հանձնել է Արթուր Եգանյանին, իսկ վերջինս էլ որպես մասնաբաժին նրան է հատկացրել յուրաքանչյուր անձին անօրինական փոխանցված գումարից 5.000-15.000 ՀՀ դրամ՝ տիրանալով մնացած գումարին:

Բացի այդ, Արթուր Եգանյանը նախնական համաձայնության գալով Անահիտ Գասպարյանի հետ, օգտագործելով իր պաշտոնեական դիրքը, 2015 թվականի հունվար ամսից մինչև 2018 թվականի հուլիս ամիսն ընկած ժամանակահատվածում բաժնի աշխատակիցների միջոցով բաժնի կողմից պահպանվող մի շարք տնտեսվարող սուբյեկտներից կանխիկ եղանակով հավաքագրել է պահպանության ծառայության դիմաց վճարված ընդհանուր՝ 28.164.786 ՀՀ դրամ գումարը, որը չի մուտքագրել բաժնի արտաբյուջետային գանձապետական հաշվեհամարին՝ տիրանալով այդ գումարին:

Արդյունքում՝ նշված ժամանակահատվածում Արթուր Եգանյանը պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով, նախնական համաձայնությամբ խմբի կազմում յուրացման եղանակով հափշտակել է առանձնապես խոշոր չափերով` ընդհանուր` 170.933.879 ՀՀ դրամ գումար:

 Բացի այդ, Արթուր Եգանյանն օգտագործելով իր պաշտոնեական դիրքը, նախնական համաձայնության գալով Անահիտ Գասպարյանի հետ, 2015-2017թթ. ընթացքում բաժնի արտաբյուջետային հաստիքներ զբաղեցնող և սոցիալական փաթեթի շահառու չհանդիսացող 5 աշխատակիցների, մասնավորապես, իր, Անահիտ Գասպարյանի, Արտյոմ Ալեքսանյանի, Վահան Սիմոնյանի և Լյուդվիգ Սահակյանի համապատասխան հաշվեհամարներին Անահիտ Գասպարյանի միջոցով անհիմն փոխանցել է պետական բյուջեից որպես սոցիալական փաթեթի գումար պահանջված, բաժնի հաշվին փոխանցված և իրեն վստահված ընդհանուր՝ 740.000 ՀՀ դրամ, այսինքն՝ վատնման եղանակով հափշտակել է խոշոր չափերով նշված գումարը»]:

 6.1 Անահիտ Գասպարյանը, 2018 թվականի օգոստոսի 25-ին որպես վկա հարցաքննվելիս, ցուցմունք է տվել այն մասին, որ. «(…) 2018 թվականի հուլիսին, երբ ՀՀ ոստիկանության ներքին աուդիտի վարչության աշխատակիցները եկան մեր բաժին՝ ֆինանսատնտեսական գործունեությունը ստուգելու համար, (…) ինչից էլ մտահոգված և վախեցած գնացի բաժնի պետ Արթուր Եգանյանի աշխատասենյակ և այդ հարցով դիմեցի նրան, սակայն նա ինձ հանգստացնելով հավաստիացրեց, որ որևէ խնդիր չկա, ամեն ինչ նորմալ է (…) անհանգստանալու ոչինչ չկա, թող ձևական ստուգեն, բոլոր հարցերը լուծել է, «կջրեն կգնա»։ (…) [Տ]եսնելով, որ գտնվում եմ անելանելի վիճակում, ինձ առաջարկեց մոտ 10-15 օրով բոլորից թաքնվել, մինչև ինքը ստուգման հետ կապված հարցերը կարգավորի: Թաքնվելու հարցում նա ինձ առաջարկում էր իր օգնությունը, ասում էր, որ ճիշտ կլինի Հայաստանից մեկնեմ ՌԴ` Սոչի քաղաք` իր ընկերների մոտ, որպեսզի ինձ այնտեղ պահեն, մինչև ինքը կասի, թե երբ վերադառնամ, ասում, որ գնալ գալու հետ կապված բոլոր ծախսերը ինքը կհոգա։ Ես չհամաձայնվեցի Արթուր Եգանյանի առաջարկին և հրաժարվեցի մեկնել Հայաստանից, ինչի համար Արթուր Եգանյանն ինձ առաջարկեց երկրորդ տարբերակը, այն է` թաքնվել Սևանա լճի ափին գտնվող իրենց դաչայում, որին նույնպես չհամաձայնվեցի։ (…) Դրանից հետո Արթուր Եգանյանը սկսեց արդեն ինձ համոզել, որ թաքնվեմ (…): Բացի այդ, խորհուրդ տվեց, որ եթե հանկարծ խնդիրներ առաջանան, ապա՝ որևէ դեպքում անուններ չտամ»2:

7. Առաջին ատյանի դատարանի որոշման համաձայն՝ «(...) Անդրադառնալով կալանավորման հիմքերին` դատարանը փաստում է, որ գործի նյութերը բավարար հնարավորություն են տալիս գալու եզրահանգման, որ Արթուր Եգանյանն ազատության մեջ մնալով կարող է թաքնվել քրեական վարույթն իրականացնող մարմնից:

Ինչ վերաբերում է մինչդատական վարույթում` քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու ճանապարհով գործի քննությանը խոչընդոտելու հիմքին, դատարանը գտնում է, որ նախաքննական մարմնի կողմից այդ մասով դատարանին բավարար փաստական տվյալներ և հիմնավորումներ չներկայացվեց:

(...) Դատարանը փաստում է, որ մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց կիրառվում է քրեական վարույթն իրականացնող մարմնից թաքնվելու հիմքով, և տվյալ դեպքում գրավը՝ որպես կալանավորման այլընտրանք, կարող է գործուն երաշխիք հանդիսանալ տվյալ հիմքի չեզոքացման համար:

(...)

Այսպիսով, դատարանը, նկատի ունենալով, որ մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի անձը հայտնի է, նա Հայաստանի Հանրապետությունում ունի մշտական բնակության վայր, երիտասարդ է, նախկինում արատավորված չի եղել, հարևանների կողմից բնութագրվում է դրականորեն, ամուսնացած է, ընտանիքի միակ կերակրողն է, խնամքին են գտնվում վատառողջ կինը (տառապում է կրծքագեղձի երկու կողմից դիֆուզ ֆիբրոզ-կիստոզ մասթոպատիա հիվանդությամբ) և 2 անչափահաս վատառողջ երեխաները, որոնք հաշվառված են Ս.Մալայանի անվան ակնաբուժական կենտրոնում, ուստի դատարանի համոզմամբ Արթուր Եգանյանն ազատության մեջ մնալով չի թաքնվի վարույթն իրականացնող մարմնից, հետևաբար դատարանը գտնում է, որ Արթուր Եգանյանի միջնորդությունը պետք է բավարարել՝ մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի նկատմամբ գրավի կիրառումը ճանաչել թույլատրելի և նրան կալանավորումից ազատելու համար սահմանել գրավ՝ 4.000.000 ՀՀ դրամ: Դատարանը գտնում է, որ 4.000.000 ՀՀ դրամի չափով վճարումն ի զորու է գործուն երաշխիք հանդիսանալ կանխելու վերջինիս ոչ իրավաչափ վարքագիծը նրան ազատ արձակելու դեպքում` վարույթն իրականացնող մարմնի տրամադրության տակ նրա գտնվելն ապահովելու համար»3:

8. Վերաքննիչ դատարանի որոշման համաձայն՝ «(…) Վերաքննիչ դատարանի համար ընդունելի է առաջին ատյանի դատարանի այն եզրահանգումը, համաձայն որի` մնալով ազատության մեջ Արթուր Եգանյանը կարող է թաքնվել վարույթն իրականացնող մարմնից:

(…)

Վերաքննիչ դատարանի համար ընդունելի է նաև առաջին ատյանի դատարանի այն եզրահանգումը, համաձայն որի` նախաքննական մարմնի կողմից բավարար փաստական տվյալներ և հիմնավորումներ չեն ներկայացվել` մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի կողմից քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու հավանականության մասին:

Ինչ վերաբերում է դատախազի կողմից մատնանշված՝ վկա Անահիտ Գասպարյանի ցուցմունքին` որպես մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի կողմից քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու մտադրության առկայություն, ապա Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ վկա Անահիտ Գասպարյանը նշված ցուցմունքը տվել է դեռևս 2018 թվականի օգոստոսի 25-ին, իսկ մեղադրյալի նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց ընտրելու մասին միջնորդությունը քննիչն առաջին ատյանի դատարան ներկայացրել է 2019 թվականի հունվարի 24-ին, այսինքն` շուրջ հինգ ամիս անց:

Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ ներկայացված նյութերում առկա չէ որևէ փաստական տվյալ, որը թույլ կտար փաստել, որ վերը նշված հինգ ամիսների ընթացքում մեղադրյալը որևէ կերպ անօրինական ազդեցություն է գործադրել կամ փորձել է գործադրել դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա:

 (…)

Վերաքննիչ դատարանն արձանագրում է, որ գործում չկան այնպիսի տեղեկություններ, փաստական տվյալներ, որոնք կարող են վկայել այն մասին, որ այլընտրանքային երաշխիքն ի զորու չէ տվյալ պահին կանխել մեղադրյալի հավանական ոչ իրավաչափ վարքագիծը նրան ազատ արձակելու դեպքում»4:

9. 2019 թվականի հուլիսի 31-ին Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանում ստացվել է Ա.Եգանյանի վերաբերյալ քրեական գործը՝ ըստ էության քննության համար5:

Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը.

Վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում՝ ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

10. Բողոքի հեղինակի կարծիքով՝ Վերաքննիչ դատարանի որոշումն անօրինական է, անհիմն, և դրանով թույլ է տրվել դատական սխալ` քրեադատավարական օրենքի էական խախ­­տումներ, որոնք ազդել են գործի ելքի վրա: Ըստ բողոքաբերի՝ Վերաքննիչ դատարանը խախտել է ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 7-րդ և 358-րդ հոդվածների պահանջները:

Ի հիմնավորումն իր վերոշարադրյալ փաստարկի՝ բողոք բերած անձը նշել է, որ մեղադրյալի նկատմամբ որպես խափանման միջոց կալանավորում կիրառելու միջնորդություն հարուցելու մասին որոշման մեջ բավարար չափով ներկայացվել ու պատճառաբանվել է նրա կողմից քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու, ինչպես նաև գործի համար նշանակություն ունեցող նյութերը թաքցնելու կամ կեղծելու ճանապարհով մինչդատական վարույթում գործի քննությանը խոչընդոտելու ռիսկը: Մինչդեռ ստորադաս դատարանները, ըստ բողոքաբերի, առանց պատճառաբանության մերժելով հիշյալ հիմքի առկայությունը և հաշվի չառնելով քննարկվող հարցի վերաբերյալ ՀՀ վճռաբեկ դատարանի իրավական դիրքորոշումները, Ա.Եգանյանի նկատմամբ գրավի կիրառման հարցի կապակցությամբ եկել են սխալ եզրահանգման:

Ամփոփելով ասվածը՝ բողոքի հեղինակը գտել է, որ Առաջին ատյանի և Վերաքննիչ դատարանների հետևությունները չեն բխում ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի դրույթներից, և մեղադրյալ Ա.Եգանյանի նկատմամբ կիրառված այլընտրանքային խափանման միջոց գրավը, անկախ դրա չափից, չի կարող պատշաճ ու բավարար երաշխիք լինել վերջինիս ոչ իրավաչափ վարքագիծը կանխելու համար:

11. Վերոշարադրյալի հիման վրա բողոքաբերը խնդրել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի՝ 2019 թվականի մարտի 27-ի որոշումը և կայացնել նոր դատական ակտ. մեղադրյալ Արթուր Եգանյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց կիրառել կալանավորումը՝ միաժամանակ առկա գնահատելով մեղադրյալի՝ վարույթն իրականացնող մարմնից թաքնվելու և նրա կողմից գործի քննությանը խոչընդոտելու հավանականությունը, իսկ գրավի կիրառումը ճանաչել անթույլատրելի:

Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը.

12. Սույն գործով Վճռաբեկ դատարանի առջև բարձրացված առաջին իրավական հարցը հետևյալն է. հիմնավո՞ր են արդյոք Ա.Եգանյանի՝ քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու հավանականության բացակայության մասին ստորադաս դատարանների հետևությունները։

13. ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 135-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` «Դատարանը (…) խափանման միջոց կարող [է] կիրառել միայն այն դեպքում, երբ քրեական գործով ձեռք բերված նյութերը բավարար են հիմք տալիս ենթադրելու, որ կասկածյալը կամ մեղադրյալը կարող է`

1) թաքնվել քրեական վարույթն իրականացնող մարմնից.

2) խոչընդոտել մինչդատական վարույթում կամ դատարանում գործի քննությանը` քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու, գործի համար նշանակություն ունեցող նյութերը թաքցնելու կամ կեղծելու, քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի կանչով առանց հարգելի պատճառների չներկայանալու կամ այլ ճանապարհով.

3) կատարել քրեական օրենքով չթույլատրված արարք.

4) խուսափել քրեական պատասխանատվությունից և նշանակված պատիժը կրելուց.

5) խոչընդոտել դատարանի դատավճռի կատարմանը»:

14. Վերոշարադրյալ դրույթների կապակցությամբ Վճռաբեկ դատարանն իրավական դիրքորոշում է ձևավորել Արամ Ճուղուրյանի գործով որոշմամբ՝ արձանագրելով, որ «(…) ՀՀ քրեական դատավարության օրենսդրությունը սահմանել է կալանավորման կիրառման օրինականությունն ու հիմնավորվածությունն ապահովող մի շարք երաշխիքներ, որոնց մեջ առաջին հերթին կարևորվում ու առանձնանում են կալանավորման հիմքերը։ Դրանք օրենքով նախատեսված այն հանգամանքներն են, որոնք հաստատվում են ապացույցների որոշակի ամբողջությամբ և հնարավորություն են տալիս հիմնավորված ենթադրություններ անել այն մասին, որ անձը, կալանքի տակ չգտնվելով, կարող է դրսևորել ոչ պատշաճ վարքագիծ և խոչընդոտել քրեական դատավարության խնդիրների իրականացմանը։

(…) [Կ]ալանավորման կիրառման հիմքերն ունեն կանխատեսական, մոտավոր բնույթ, քանի որ ենթադրում են ապագային վերաբերող իրադարձություններ։ Ընդ որում, այդ կանխատեսող գործողություններն անհրաժեշտ է հիմնավորել քրեական գործով ձեռք բերված որոշակի նյութերով, որով էլ վերջին հաշվով որոշվում է կալանավորման կիրառման հիմնավորվածությունը։

ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 135-րդ հոդվածում թվարկված` մեղադրյալի հավանական գործողությունների մասին հետևությունները պետք է հիմնված լինեն գործի նյութերից բխող ողջամիտ կասկածների կամ ենթադրությունների վրա։ Դա նշանակում է, որ կալանավորման կիրառման հիմքում բոլոր դեպքերում պետք է դրվեն որոշ փաստական տվյալներ»6։

15․ Սույն գործի նյութերի ուսումնասիրությունից երևում է, որ՝

- Ա.Եգանյանը որպես մեղադրյալ է ներգրավվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 179-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով, 179-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 2-րդ և 3-րդ կետերով այն բանի համար, որ նա, զբաղեցնելով ՀՀ ոստիկանության պետական պահպանության գլխավոր վարչության Քանաքեռ-Զեյթունի պահպանության բաժնի պետի պաշտոնը և հանդիսանալով մշտապես իշխանության ներկայացուցչի գործառույթներով օժտված պետական ծառայություն իրականացնող պաշտոնատար անձ, 2015 թվականի հունվար ամսից մինչև 2018 թվականի հուլիս ամիսն ընկած ժամանակահատվածում, մի խումբ անձանց կազմում նախնական համաձայնությամբ, պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով, յուրացնելու եղանակով հափշտակել է իրեն վստահված՝ առանձնապես խոշոր չափերով՝ 170.933.879 ՀՀ դրամ գումարը, իսկ վատնման եղանակով՝ իրեն վստահված՝ խոշոր չափերով՝ 740.000 ՀՀ դրամ գումարը7,

- Առաջին ատյանի դատարանը գտել է, որ նախաքննական մարմնի կողմից մինչդատական վարույթում քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու ճանապարհով գործի քննությանը խոչընդոտելու վերաբերյալ դատարանին բավարար փաստական տվյալներ և հիմնավորումներ չեն ներկայացվել8,

- Վերաքննիչ դատարանն իր հերթին հանգել է այն հետևության, որ նախաքննական մարմնի կողմից բավարար փաստական տվյալներ և հիմնավորումներ չեն ներկայացվել` մեղադրյալ Ա.Եգանյանի կողմից քրեական դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա անօրինական ազդեցություն գործադրելու հավանականության վերաբերյալ: Անդրադառնալով վկա Ա.Գասպարյանի ցուցմունքին` Վերաքննիչ դատարանը փաստել է, որ վկայակոչված ցուցմունքը տրվել է դեռևս 2018 թվականի օգոստոսի 25-ին, իսկ մեղադրյալի նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց ընտրելու մասին միջնորդությունը քննիչն առաջին ատյանի դատարան ներկայացրել է 2019 թվականի հունվարի 24-ին, այսինքն` շուրջ հինգ ամիս անց: Վերաքննիչ դատարանն արձանագրել է, որ ներկայացված նյութերում առկա չէ որևէ փաստական տվյալ, որը թույլ կտար փաստել, որ վերը նշված հինգ ամիսների ընթացքում մեղադրյալը որևէ կերպ անօրինական ազդեցություն է գործադրել կամ փորձել է գործադրել դատավարությանը մասնակցող անձանց վրա9: