Գլխավոր տեղեկություն
Տիպ
Վճիռ
Ակտի տիպ
Ինկորպորացիա (19.04.2010-մինչ օրս)
Կարգավիճակ
Գործում է
Սկզբնաղբյուր
Չի հրապարակվել պաշտոնական պարբերականում
Ընդունող մարմին
Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան
Ընդունման ամսաթիվ
19.01.2010
Ստորագրող մարմին
Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի նախագահ
Ստորագրման ամսաթիվ
19.01.2010
Ուժի մեջ մտնելու ամսաթիվ
19.04.2010

Ներմուծեք նկարագրությունը_15382

ԵՐԿՐՈՐԴ ԲԱԺԱՆՄՈՒՆՔ

 

Զ.Ն.Ս.-Ն ԸՆԴԴԵՄ ԹՈՒՐՔԻԱՅԻ ԳՈՐԾՈՎ

 

Վ Ճ Ի Ռ

 

ՍՏՐԱՍԲՈՒՐԳ

 

19 հունվարի 2010թ.

 

Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի Պալատը (Երկրորդ Բաժին), որպես Պալատ հետևյալ կազմով`

 

Ֆրանչեսկո Թուլքենս՝ նախագահ,

Իրենու Քաբրալ Բարրետո,

Վլադիմիրո Զագրեբելսկի,

Դանութե Ջոսինի,

Անդրաս Սոջո,

Նոնա Ցոցորիա,

Իսիլ Կարակաս,դատավորներ,

և Սալլի Դոլլե, բաժանմունքի քարտուղար,

 

2009թ. դեկտեմբերի 15-ին դռնփակ նիստի ընթացքում կայացրել են հետևյալ վճիռը, որն ընդունվել է նույն օրը:

Դռնփակ խորհրդակցելով 2009 թվականի դեկտեմբերի 15-ին՝ կայացրեց հետևյալ վճիռը, որն ընդունվեց այդ նույն օրը:

 

ԸՆԹԱՑԱԿԱՐԳԸ

1. Գործի համար առիթ է հանդիսացել ազգությամբ իրանցի պարոն Զ.Ն.Ս.-ի (,դիմող) կողմից 2008 թվականի մայիսի 8-ին Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին Կոնվենցիայի (,Կոնվենցիա) 34-րդ հոդվածի համաձայն ընդդեմ Թուրքիայի Հանրապետության գանգատը (Թիվ 21896/08): Պալատի նախագահը բավարարել է դիմողի խնդրանքը` չբացահայտելու իր անունը (Դատարանի կանոնների թիվ 47 կանոնի 3-րդ կետ):

2. Դիմողների շահերը ներկայացրել է Անկարայից պրն Ս. Էֆեն: Թուրքական կառավարությունը (,Կառավարություն) ներկայացրել է իր գործակալը:

3. 2008 թվականի մայիսի 9-ին 4-րդ բաժնի նախագահը, ելնելով կողմերի շահերից և Դատարանում պատշաճ գործի քննություն իրականացնելու նպատակով, որոշել է Թուրքիայի կառավարությանը Դատարանի կանոնների թիվ 39 կանոնի ներքո ցուցում տալ, որպեսզի դիմողը չարտաքսվի Իրան մինչև 2008 թվականի մայիսի 27-ը: 2008 թվականի մայիսի 26-ին Երկրորդ բաժնի նախագահը որոշել է մինչև հետագա ցուցումը երկարաձգել միջանկյալ միջոցը՝ Դատարանի կանոնների թիվ 39 կանոնի ներքո:

4. 2008 թվականի սեպտեմբերի 24-ին Երկրորդ բաժնի նախագահը որոշել է ներկայացնել գանգատը Կառավարությանը: Նա նաև որոշել է, որ գանգատի ընդունելիության հարցը և հանգամանքները կքննվեն միասին (29-րդ հոդվածի 3-րդ կետ), և որ գործին կտրվի նախապատվություն (41-րդ կանոն):

5. Դիմողը և Կառավարությունը ներկայացրել են գրավոր դիրքորոշումներ գանգատի ընդունելիության և հանգամանքների վերաբերյալ:

 

ՓԱՍՏԵՐ

 

I. ԳՈՐԾԻ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔՆԵՐԸ

 

6. Դիմողը ծնվել է 1967 թվականին և ներկայումս ապրում է Քրքլարելիի Օտարերկրացիների ընդունման և բնակեցման կենտրոնում՝ Թուրքիայում:

A. Արտաքսման վարույթը և դիմողին՝ Քիրքլարելիի Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում տեղավորելը

7. Դիմողն առաջին անգամ Թուրքիա է մուտք գործել 2002 թվականի սեպտեմբերի 24-ին՝ օգտագործելով կեղծ անձնագիր: Նա սկսել է ապրել և աշխատել Ստամբուլում` առանց տեղյակ պահելու թուրքական իշխանություններին կամ Միացյալ ազգերի կազմակերպության փախստականների գերագույն հանձնակատարի գրասենյակին (ՄԱԿ ՓԳՀ-ն):

8. 2003 թվականի հոկտեմբերի 22-ին դիմողը դիմել է ՄԱԿ ՓԳՀ-ին և խնդրել իրեն ճանաչել փախստական: 2004 թվականին չկոնկրետացված օրը նա կալանավորվել է թուրքական մարմինների կողմից և արտաքսվել Իրան, որտեղ, ըստ նրա բողոքների, իրեն բանտարկել են 9 ամսով և ենթարկել վատ վերաբերմունքի:

9. Իրանում ազատ արձակվելուց հետո դիմողը կրկին 2005 թվականի փետրվարի 3-ին ապօրինի մուտք է գործել Թուրքիա: Նրան ասել են, որ իր գործը ՄԱԿ ՓԳՀ-ում ավարտվել է իր բացակայությամբ:

10. 2006 թվականի հունիսին դիմողի մոտ ախտորոշվել է արգանդի միոմատոզ, և 2006 թվականի հունիսի 5-ին նա վիրահատվել է մասնավոր հիվանդանոցում: Բժշկական փաստաթղթերում հիմնականում նշված են պաթոլոգիայի արդյունքները` համաձայն որոնց չեն եղել քաղցկեղային բջիջներ:

11. Այդ ընթացքում նա սկսում է հետաքրքրվել Քրիստոնեությամբ և սկսում է մասնակցել Աստվածաշնչյան դասընթացների: Չկոնկրետացված օրը դիմողի որդին, ով հաճախում էր Ստամբուլի իրանյան հյուպատոսական դպրոց, «դպրոցի հավատքի նկատմամբ դրսևորված վարքագծի համար» հեռացվել է դպրոցից: Այդ դեպքից հետո մեկ տարի շարունակ դիմողը դիմել է Իրանական հյուպատոսարան՝ անձնագիր ստանալու համար: Այնտեղ նրանից պահանջել են լրացնել ձևաթուղթ՝ նշելով որ ինքը Քրիստոնյա է:

12. 2007 թվականին` չկոնկրետացված օրը, դիմողը դիմել է ՄԱԿ ՓԳՀ-ին և խնդրել, որպեսզի իր գործը վերանայվի:

13. 2008 թվականի մայիսի 3-ին դիմողը դիմել է Ստամբուլում Ֆաթիհի ոստիկանական բաժանմունքին՝ երրորդ անձի կողմից կատարված հանցագործության վերաբերյալ որպես վկա հայտարարություն ներկայացնելու համար: Քանի որ տեսել են, որ նա ունի տարբեր անուններով անձը հաստատող փաստաթղթեր, գործ է հարուցվել այդ հանգամանքի առիթով և դիմողը ձերբակալվել է: Չկոնկրետացված օրը նա ազատ է արձակվել:

14. 2008 թվականի մայիսի 9-ին դիմողը կրկին ձերբակալվել է վիզա ստանալու պահանջները խախտելու և պաշտոնական փաստաթղթեր կեղծելու կասկածանքով: Օտարերկրացիների, սահմանների և ապաստան տրամադրելու հարցերով պատասխանատու բաժանմունքին Ստամբուլի ոստիկանության կողմից ուղղված նամակի համաձայն, որը նաև նույն օրն ուղղվել է Ընդհանուր ոստիկանության բաժիններին` դիմողը հայտարարել է, որ չի կամեցել ապրել Իրանում, և որ ինքը ստիպված է եղել գալ Թուրքիա ՄԱԿ ՓԳՀ-ին դիմելու համար: Նույն նամակում նշվել է, որ դիմողը տեղավորվել է Ստամբուլի ոստիկանության՝ Օտարերկրացիների հարցերով բաժանմունքում՝ նրան Թուրքիայից արտաքսելու նպատակով:

15. 2008 թվականի մայիսի 13-ին Գլխավոր ոստիկանության՝ օտարերկրացիների, սահմանների և փախստականների հարցերով բաժանմունքի ղեկավարը խնդրել է Ստամբուլի ոստիկանության բաժնին դիմողից ցուցմունքներ վերցնել՝ կապված մի շարք հարցերի հետ, ներառյալ՝ թուրքական իշխանություններին չդիմելը ՄԱԿ ՓԳՀ-ին դիմելու ժամանակ: Նա պետք է նաև բացատրեր, թե ինչու է ապօրինի մնում Թուրքիայում: Ղեկավարը նաև խնդրել է պարզել, թե ինչպիսի հնարավոր ռիսկեր դիմողը կարող է ներկայացնել Թուրքիայի անվտանգությանը:

16. 2008 թվականի մայիսի 16-ին դիմողն ուղարկել է մեկ այլ նամակ Ներքին գործերի նախարարությանը: Հիմնվելով իր առողջական վիճակի վրա՝ նա խնդրել է իրեն հրատապ բուժում տրամադրել և ազատ արձակել, ինչպես նաև տրամադրել ժամանակավոր բնակության իրավունք ՄԱԿ ՓԳՀ-ում և դատարանում առկա վարույթների ընթացքում:

17. Միևնույն օրը դիմողը ոստիկանության աշխատակցի կողմից հարցաքննվել է Ստամբուլի ոստիկանության բաժանմունքում: Նա նշել է, inter alia, որ սկզբում նա մտել է Թուրքիա կեղծ անձնագրով, և որ իրեն արտաքսել են Իրան, որտեղ նա 9 ամիս գտնվել է բանտում: Նա հայտնել է, որ երբ կրկին մտել է Թուրքիա 2005 թվականի փետրվարի 3-ին, անմիջապես կրկին դիմել է ՄԱԿ ՓԳՀ-ին: Նա նշել է, որ ինքը դեմ է Իրանի ներկայիս կառավարությանը, և որ Իրանում ապրելու ընթացքում իր ընտանիքի անդամները ենթարկվել են ճնշումների: Դիմողը նշել է, որ ինքը մեկնել է և ապա վերադարձել թուրքական տարածք, քանի որ դա միակ ճանապարհն է ստանալ նոր վիզա: Ապա նա հայտարարել է, որ ավելի վաղ չի դիմել թուրքական իշխանություններին, քանի որ իր գործը փակվել էր ՄԱԿ ՓԳՀ-ի կողմից:

18. 2008 թվականի մայիսի 20-ին դիմողի ցուցմունքներն ուղարկվել են Ստամբուլի ոստիկանության գլխավոր բաժանմունք:

19. 2008 թվականի մայիսի 6-ին և 16-ին, ինչպես նաև հունիսի 2-ին դիմողի ներկայացուցիչը միջնորդություն է ներկայացրել Ստամբուլի ոստիկանության բաժանմունքին և խնդրել է, որպեսզի իր հաճախորդն ազատ արձակվի և ստանա բնակության իրավունք` մինչև ՄԱԿ ՓԳՀ-ի կողմից իր դիմումի քննության ավարտը:

20. 2008 թվականի հունիսի 10-ին Ստամբուլի ոստիկանության ղեկավարը տեղեկացրել է Քիրքրլարելիի ոստիկանությանը, որ դիմողը չի կամենում վերադառնալ հայրենիք, այլ ցանկանում է դիմել ապաստան ստանալու համար և դիմել է դատարան: Ղեկավարը կրկնել է, որ նրան արտաքսելու նպատակով պահել են Ստամբուլի ոստիկանությունում: Ապա նա նշել է, որ դիմողը պետք է պահվի Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում` մինչև դատարանի կողմից գործի վարույթի ավարտը: Նույն օրը դիմողը տեղափոխվել է այդ հաստատություն:

21. 2008 թվականի հուլիսի 18-ին Ներքին գործերի նախարարությունը տեղեկացրել է դիմողին, որ թուրքական իշխանությունների մոտ գտնվող նրա գործի քննությունը կասեցվել է մինչև դատարանի կողմից գործի քննության ավարտը:

22. 2008 թվականի դեկտեմբերի 29-ին դիմողը և նրա որդին կրոնական հիմքերով ՄԱԿ ՓԳՀ-ի մանդատի ներքո ճանաչվել են փախստական:

23. 2009 թվականի ապրիլի 14-ին դիմողի ներկայացուցիչը դիմել է Անկարայի վարչական դատարան: Նա խնդրել է դատարանին վերացնել Նախարարության որոշումն իր հաճախորդին ազատ չարձակելու մասին և կասեցնել այդ որոշման կատարումը մինչև քննության ավարտը:

24. 2009 թվականի մայիսի 28-ին Անկարայի վարչական դատարանը որոշման կատարման կասեցման վերաբերյալ դիմողի միջնորդությունը մերժել է:

25. Դիմողի ներկայացուցիչն այդ որոշումը բողոքարկել է: 2009 թվականի հունիսի 24-ին Անկարայի շրջանային վարչական դատարանն այդ բողոքը մերժել է:

B. Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում առկա պայմանները, դիմողի նկատմամբ բժշկական օգնության բացակայությունը և նրա կողմից վկայակոչվող վատ վերաբերմունքը

1. Դիմողի դիրքորոշումը

26. 2008 թվականի մայիսի 16-ին Դատարան ներկայացված իր դիրքորոշման մեջ դիմողի ներկայացուցիչը նշել է, որ չնայած դիմողը տառապել է 2006 թվականին կրած վիրահատության լուրջ հետևանքներից, Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում նա չի ունեցել բժշկի դիմելու հնարավորություն: 2008 թվականի հունիսի 18-ին նա տեղեկացրել է Դատարանին, որ դիմողը զննվել է բժշկի կողմից, ով որոշել է կատարել հետագա բժշկական քննություն: Չնայած դրան՝ Ներքին գործերի նախարարությունը թույլ չի տվել հետագա բժշկական քննության իրականացումը, որի հետևանքով դիմողի առողջական վիճակը վատթարացել է:

27. 2008 թվականի օգոստոսի 27-ին դիմողը 4 այլ անձանց հետ միասին սկսել է հացադուլ՝առարկելու իրենց Կենտրոնում տեղավորելու և առկա պայմանների դեմ:

28. Դատարանում դիմողը նշել է, որ Քիրքլարելիի կենտրոնում պայմանները չեն համապատասխանել Տանջանքների կանխման եվրոպական հանձնաժողովի ("CPT") կողմից սահմանված նվազագույն չափանիշներին: Որպես իր դիրքորոշման հիմնավորում՝ դիմողը ներկայացրել է մի շարք լուսանկարներ, որտեղ պատկերված են եղել Կենտրոնի մի շարք հատվածներ: Սենյակներից մեկում եղել են երկու մահճակալներ` բարձերով և վերմակներով: Մահճակալներին չկային անկողնային պարագաներ: Մեկ այլ սենյակում պատկերված էին երկու մահճակալներ անկողնային պարագաներով, բարձերով և վերմակներով: Խոհանոցում առկա լվացարանների և բուխարիների պատկերներից երևում էր, որ դրանք չեն գործում: Մեկ այլ լուսանկար էլ ցույց էր տալիս, որ լողասենյակում կա չորս լվացարան: Ներսում զուգարանները մասամբ ծածկված էին ինչ-որ մուգ պարունակությամբ: Մաքրող միջոցների վրա առկա ռուսերեն տառերով պիտակները ցույց էին տալիս, որ դրանց ժամկետներն ավարտվել են 9 կամ 10 տարի առաջ:

29. Վերջում դիմողը բողոքել է, որ Քիրքլարելիի կենտրոնում աշխատող անձնակազմը այնտեղ բնակվողներին լավ չի վերաբերվել: Մասնավորապես, ոստիկանության աշխատակիցը վիրավորել է դիմողին և վախեցրել:

2. Կառավարության դիրքորոշումը

30. Կառավարությունը պատասխանել է, որ դիմողը 2008 թվականի հուլիսին ենթարկվել է մի շարք բժշկական հետազոտությունների Քիրքլարելիի պետական հիվանդանոցում: Համաձայն ներկայացված փաստաթղթերի՝ արյան անալիզներ, արգանդի ուլտրաձայնային հետազոտության արդյունքներ և որովայնի տոմոգրաֆիա են իրականացվել դիմողի նկատմամբ: Բժիշկները որևէ պաթոլոգիայի նշաններ չեն հայտնաբերել այդ հետազոտությունների արդյունքում:

31. Կառավարությունը հերքել է դիմողի բողոքն առ այն, թե Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում ֆիզիկական պայմանները չեն համապատասխանել CPT կողմից սահմանված նվազագույն չափանիշների: Ապա նրանք ներկայացրել են իսլամական տոնակատարության նկարներ (զոհաբերության տոնակատարությունը), որը կազմակերպվել էր Կենտրոնի այգում:

 

II. ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆ ՕՐԵՆՍԴՐՈՒԹՅՈՒՆՆ ՈՒ ՊՐԱԿՏԻԿԱՆ

 

A. Ներպետական օրենսդրությունն ու պրակտիկան

33. Համապատասխան ներպետական օրենսդրության և պրակտիկայի նկարագրությունը կարելի է տեսնել Abdolkhani and Karimnia v. Turkey[2](թիվ 30471/08, կետեր 29-44, 2009թ. սեպտեմբերի 22) գործով:

B. Միջազգային և ներպետական նյութեր

34. Տանջանքի և անմարդկային կամ նվաստացնող վերաբերմունքի կամ պատժի կանխման եվրոպական հանձնաժողովի չափանիշները, կապված օտարերկրացիների կալանքի պայմանների հետ (տե՛ս the CPTstandards, document թիվ CPT/Inf/E (2002) 1- Rev. 2006, page 41), նախատեսում են հետևյալը.

«...CPT... կարծիքով, երբ անհրաժեշտ է դառնում անձի ազատազրկումը որոշակի ժամկետով օտարերկրացիների վերաբերյալ օրենսդրության համաձայն` նրանք պետք է տեղավորվեն կենտրոններում, որոնք նախատեսված են այդ հենց դրա համար...

Ակնհայտ է, որ նման կենտրոնները պետք է նախատեսեն հարմարություններ, այսինքն՝ կլինեն բավականաչափ կահավորված, մաքուր և նորմալ վերանորոգված, ինչպես նաև կունենան բավարար բնակտարածություն այնտեղ գտնվող անձանց համար: Ապա ուշադրություն պետք է դարձվի հաստատությունների ներքին հարդարմանն ու պլանավորմանը՝ հնարավորինս խուսափելու համար բանտի տեսքի տպավորությունից: Ինչ վերաբերում է առկա զբաղմունքներին, դրանք պետք է ներառեն զբոսանք, հանգստի սենյակից օգտվելու իրավունք, ռադիոյից, հեռուստացույցից և թերթերից ու ամսագրերից, ինչպես նաև հանգստի այլ միջոցներից օգտվելու հնարավորություն (սեղանի խաղեր, սեղանի թենիս): Որքան երկար են անձինք կալանավորված այնտեղ, այնքան հասանելի պետք է լինեն զբաղմունքները, որոնք նրանց առաջարկվում են...

35. 2008 թվականի հունիսին Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպությունն այցելել է Թուրքիայում գտնվող թվով երեք նման կենտրոններ, ներառյալ՝ Քիրքլարելիի կենտրոնը: Զեկույցի մասում, որը կոչվել է «Մնացածները պտտվող դռների արանքում» և հրատարակվել է Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության կողմից 2008 թվականի նոյեմբերի 6-ին, գրված էր հետևյալը.

«...Քիրքլարելիի Գազիոսմանպասա փախստականների կենտրոնը (այսուհետ՝ Քիրքլարելի), որպես փախստականների ճամբար, ուներ երկար պատմություն: 1989 թվականին այն ապահով երկինք էր էթնիկ թուրքերի համար, ովքեր փախել էին Բուլղարիայից. 1992 թվականին՝ ապաստան էր Բոսնիայից եկած փախստականների համար, իսկ 1999 թվականին՝ վայր Ալբանիայից եկած կոսովացի փախստականների համար: Սակայն այն այլևս ճշմարտացիորեն չի կարող անվանվել ճամբար: Այն ավելի շուտ կալանավայր է ներգաղթյալների համար, որոնցից ոմանք կարող են իրոք լինել փախստականներ, սակայն ոչ փախստականներ, ովքեր պաշտպանվում են հետապնդումից, այլ փախստականներ, որոնց Թուրքիան ուզում է վտարել:

Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության այցի ժամանակ Քիրքլարելիում կար 174 կալանավորված, ներառյալ՝ 4 կին և կանանցից մեկի 4-ամյա երեխան:

Չնայած տղամարդիկ փակված էին ավելի հեռու գտնվող բարաքում՝ Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության այցի ժամանակ նրանք հանգիստ քայլում էին ներքևի հարկերում: Նրանք, թվում էր, թե թույլտվություն ունեին դուրս գալու բարակներից կեսօրից հետո: Հաստատությունը շրջապատված է սուր ծայրեր ունեցող պարիսպներով: Դրա` որպես փախստականների ճամբարի պատմության նշանները շատ են և ունեն չօգտագործված հին ապաստանի տեսք ՄԱԿ ՓԳՀ-ի մաշված կարգախոսներով. կա նաև անմշակ թողնված ֆուտբոլի դաշտ, որը չի օգտագործվել մի քանի տարի` չնայած որ Քիրքլարելիի վարչակազմը զավեշտալի փորձ է արել Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության համար կազմակերպել այց՝ նպատակ ունենալով ցույց տալ, որ հին դասասենյակները, ժամանցային հաստատությունները դեռևս օգտագործվում են կալանավորների կողմից:

Կանայք և երեխան բնակվում էին առանձին շենքում: Ինչպես պատմել են այդ կանայք, նրանց վերջերս խնդրել են մաքրել այդ շենքը մեկ այլ պատվիրակության այցի ժամանակ: Ղեկավարը կանանց առանձնասենյակում ցույց է տվել Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպությանը լայնէկրան մի հեռուստացույց, սակայն չի ասել, որ հեռուստացույցը չէր աշխատում: Չնայած որ տղամարդկանց թույլ էր տրվում դուրս գալ իրենց բարաքներից միջօրերից հետո, հսկողները թույլ չէին տալիս կանանց դուրս գալ իրենց շենքից: «Դուռը բաց է, ինչի շնորհիվ երեխան կարող էր մտնել և դուրս գալ, սակայն չէր կարող զբոսնել դրսում»,- ասել է մի 25-ամյա իրանցի կին:

Քիրքլարելիում գտնվող թե՛ տղամարդիկ և՛ թե կանայք բողոքել են: Բիրմացի մի տղամարդ ասել է, որ «ուտելիքը վատն է: Այն հարմար չէ մարդկանց համար, ինչպես նաև բավարար չէ: Ոչինչ չի փոխվում, երբ մենք բողոքում ենք: Պահակներն ասում են, որ եթե չենք հավանում ուտելիքը, լավ է ինքներս գնանք խանութ և գնենք մեր ուզածը:»:

Այնուամենայնիվ, ամենակարևոր բողոքը կայանում էր նրանում, որ կալանավորվածները տեղեկացված չեն, թե որքան ժամանակ իրենք պետք է մնան կալանքի տակ: Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպությունն առանձին խոսել է մի տղամարդու հետ, ով «բիրմացիների» ոչ պաշտոնական ղեկավարն էր: Նա ասել է, որ բիրմացիների թիվն ընդհանուր 174-ից կազմում էր 160 և ավելի, ներառյալ՝ իրեն: Նշել է, որ իրենք բոլորն էլ այնտեղ են գտնվել արդեն 9 ամիս և գաղափար չունեն, թե որքան էլ դեռևս պետք է մնան: «Պարզապես ասեք մեզ, թե ինչ անենք»,- ասել է նա: «Առաջարկեք մեզ որևէ բան: Եթե նրանք թողնեն մեզ ապրել, մենք կաշխատենք և կկերակրենք մեր ընտանիքները: Կամ թողեք մեզ ապրել կամ՝ սպանեք»:

Չնայած որ Քիրքլարելիում առկա պայմանները այնչափ վատթար չէին, ինչպես Էդիրնում, կալանավորվածների և պահակների միջև ճնշումը շատ բարձր էր: Ճամբարի ղեկավարը Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպությանը հայտնել է, որ պայմաններից բացի, նրանց հանդեպ թշնամանք կա:

Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության այցի օրվան հաջորդող գիշերը Քիրքլարելիում տեղի է ունեցել ընդվզում: Դրա պատճառները և անվտանգության աշխատակիցների պատասխանը սկսվել են քննվել, երբ Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության պատվիրակությունը լքել է երկիրը: Խախտումները վերացնելու ընթացքում Թուրքիայի անվտանգության մարմինները կրակել և սպանել են կալանավորվածներից մեկին՝ մի չպարզված ազգությամբ երիտասարդի, ով ամենաշատն էր զրուցել Մարդու իրավունքների դիտորդական կազմակերպության ներկայացուցիչների հետ...»:

36. 2008 թվականի հունիսի 11-ին` կեսգիշերին մոտ, Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում սկսվել են ընդվզումներ: Դրանց ընթացքում մահացել է ապաստան հայցողներից մեկը, իսկ մեկ այլ ապաստան հայցող և երկու ոստիկաններ վիրավորվել են: Դրանից հետո Մարդու իրավունքների և ճնշումների ենթարկված մարդկանց համախմբման կազմակերպությունը (Մազլում-Դեր)՝ Թուրքիայում գործող Մարդու իրավունքների կազմակերպությունը, այցելել է Կենտրոն` իրավիճակը գնահատելու համար: Այդ այցի ընթացքում Մազլում-Դերը զրուցել է Կենտրոնում գտնվող անձանց, Քիրքլարելիի քաղաքապետի, Կենտրոնի ղեկավարի և վիրավորված ոստիկաններից մեկի հետ: Քաղաքապետն ասել է, inter alia, որ իշխանություններն ամեն ինչ անում էին, որպեսզի բավարարվեին Կենտրոնում գտնվող անձանց կարիքները: Ղեկավարը նաև ասել է, որ իրենք ապրելու համար ապահովել էին լավ պայմաններ:

37. Կենտրոնում 5 անձանց կողմից կազմակերպված հացադուլից հետո, որին մասնակցել էր նաև դիմողը, 2008 թվականի սեպտեմբերի 3-ին Մազլում-Դերը եկել է երկրորդ այցով՝ զրուցելու հացադուլ կազմակերպած անձանց հետ և ստուգելու Կենտրոնում առկա պայմանները:Մազլում-Դերի կողմից հրատարակված զեկույցի համաձայն՝ նրանց թույլ չի տրվել մտնել Կենտրոն, որտեղ պահվել են օտարերկրացիները: Այնուամենայնիվ, նրանք կարողացել են խոսել դիմողի և մյուս 4 անձանց հետ, ովքեր նշել են, որ սննդի որակի, Կենտրոնի հիգիենայի, բժշկական օգնության դիմելու և ընդհանուր ապրելու տարածքի հետ կապված եղել են խնդիրներ:

 

ԻՐԱՎՈՒՆՔԻ ՀԱՐՑԵՐ

 

I. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 2-ՐԴ ԵՎ 3-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾՆԵՐԻ ՎԻՃԵԼԻ ԽԱԽՏՈՒՄ՝ ԱՐՏԱՔՍՄԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹԻ ՀԵՏ ԿԱՊՎԱԾ

 

38. Դիմողը բողոքել է Կոնվենցիայի 2-րդ և 3-րդ հոդվածների ներքո առ այն, որ իր արտաքսումն Իրան կառաջացներ իր համար սպանվելու կամ վատ վերաբերմունքի ենթարկվելու ռիսկ:

39. Դատարանը գտնում է, որ առավել ճիշտ կլինի քննել դիմողի բողոքը միայն Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի տեսանկյունից (տե՛ս՝վերոնշյալ Abdolkhani and Karimnia, կետ 62; N.A. v. the United Kingdom, թիվ 25904/07, կետ 95, 2008թ. հուլիսի 17 և Said v. the Netherlands, թիվ 2345/02, կետ 37, ՄԻԵԴ 2005‑VI):

A. Ընդունելիություն

40. Կառավարությունը հայտարարել է, որ արտաքսման որևէ որոշում չի կայացվել դիմողի առիթով: Ապա նշել է, որ դիմողը խախտել է վիզա ստանալու և անձնագրի հետ կապված պահանջները, և որ համաձայն ներպետական օրենսդրության` նա պետք է արտաքսվեր Թուրքիայից: Դա պարտադիր չէր նշանակում, թե դիմողը կուղարկվեր Իրան: Վիզա ստանալուց հետո նա կարող էր գնալ երրորդ երկիր: Ապա Կառավարությունը նշել է, որ դիմողը չի սպառել ներպետական միջոցները, որոնք իրեն հասու են եղել՝Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին կետի իմաստով: Նրանք նշել են, որ դիմողը իրավասու մարմիններին չի ներկայացրել ժամանակավոր ապաստանի դիմում: Նրանք նշել են, որ դիմողը կարող էր դիմել վարչական դատարաններ, եթե իշխանությունները մերժեին նրա դիմումը: Ի հիմնավորումն իր հայտարարությունների՝ Կառավարությունը ներկայացրել է վարչական դատարանների մի շարք վճիռներ, որոնցով այդ դատարանները վերացրել են արտաքսման մասին որոշումները:

41. Դիմողը հայտարարել է, որ, համաձայն պաշտոնական փաստաթղթերի, ինքը տեղավորվել է Ստամբուլի ոստիկանության կետ՝ Օտարերկրացիների գործերով բաժնում 2008 թվականի մայիսի 16-ին, որ ինքը եղել է առկա իրանական կառավարությանը դեմ, և որ ինքը չի կամեցել վերադառնալ հայրենիք: Նա, այնուամենայնիվ, չի տեղեկացրել ոստիկանությանը, որ ներգրավված է եղել Իրանում հակառեժիմական շարժման մեջ՝ վախենալով որ կարող է արտաքսվել Թուրքիայի և Իրանի միջև առկա համաձայնագրի հիման վրա՝ կապված «ահաբեկիչների փոխանակման հետ»:

42. Դատարանը նկատում է, որ համաձայն 2008 թվականի մայիսի 9-ին և 2008 թվականի հունիսի 10-ին ներկայացված փաստաթղթերի՝ դիմողն արտաքսվելու նպատակով տեղավորվել է Ստամբուլի ոստիկանության բաժնում: Այդ պատճառով չի կարելի ընդունել Կառավարության փաստարկն առ այն, թե նրա գործով չի կայացվել արտաքսման մասին որոշում: Ապա Դատարանը նկատում է, որ դիմողն ակնհայտորեն բացատրել է իր վերաբերմունքը vis-Ո-vis իրանական կառավարության նկատմամբ իր՝ 2008 թվականի մայիսի 16-ի ցուցմունքում: Այնուամենայնիվ, Ներքին գործերի նախարարությունը տեղեկացրել է դիմողի ներկայացուցչին, որ դիմողի նկատմամբ իրականացվող գործընթացը կասեցվել է մինչև Դատարանի կողմից գործի վարույթի ավարտը: Ավելին, պատասխանող կառավարությունը իմացել է կրոնական հիմքով ՄԱԿ ՓԳՀ-ի մանդատի ներքո դիմողի փախստականի կարգավիճակի մասին, երբ դիմողի կողմից Դատարան ներկայացված ՄԱԿ ՓԳՀ-ի կողմից տրված փախստականի վկայագիրն իրենց է ուղարկվել 2009 թվականի մարտի 27-ին: Այս հանգամանքներում և դիմողի բողոքների հետ կապված ներպետական իշխանությունների կողմից որևէ պատասխանի բացակայության պարագայում Դատարանն այն կարծիքին է, որ դիմողն արել է ամեն բան, որ պետք է աներ:

43. Ինչ վերաբերում է Կառավարության փաստարկին առ այն, որ դիմողը կարող էր դիմել վարչական դատարաններ, Դատարանը կրկնում է, որ թուրքական օրենսդրության ներքո արտաքսման որոշման վերացումը չունի ինքնին կասեցնող ազդեցություն և այդ պատճառով ներպետական միջոցները սպառելու նպատակով դիմողից չէր կարելի ակնկալել Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին կետի իմաստով վարչական դատարաններին դիմելը (տե՛ս վերոնշյալ Abdolkhani and Karimnia, կետ 59): Հետևաբար Դատարանը մերժում է Կառավարության առարկությունները:

44. Դատարանը նկատում է, որ գանգատի այս հատվածը հիմնականում անհիմն չէ Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ կետի իմաստով: Ապա նկատում է, որ այն անընդունելի չէ նաև որևէ այլ հիմքով: Այդ պատճառով այն պետք է ճանաչել ընդունելի:

B. Հանգամանքները

45. Կառավարությունը նշել է, որ դիմողը չի հիմնավորել Իրանում հետապնդումների և վատ վերաբերմունքի ենթարկվելու իր մտավախությունը: Ապա նշել է, որ ո՛չ դիմողը, ո՛չ էլ նրա ներկայացուցիչն ապաստան ստանալու խնդրանքով իշխանություններին չեն դիմել:

46. Դիմողը հայտարարել է, որ իրեն արդեն մեկ անգամ արտաքսել են Իրան`առանց հնարավորություն տալու վիճարկել այդ արտաքսումը: Ապա նա նշել է, որ վախեցել է կրկին արտաքսվելու հեռանկարից, և որ դա էր պատճառը, որ նա ոստիկանությանը չի պատմել իր Իրանում ունեցած քաղաքական գործունեության մասին: Դիմողը նշել է, որ Իրան արտաքսվելու դեպքում նա կկրեր մահապատժի կամ վատ վերաբերմունքի ենթարկվելու ռիսկ, քանի որ Թուրքիա գալուց առաջ Իրանում ներգրավված էր հակառեժիմային շարժման մեջ, և որ ինքը դարձել էր քրիստոնյա, իսկ դա փաստ է, որի մասին տեղյակ էին Իրանի իշխանությունները: Այս իմաստով նա ընդգծել է, որ ՄԱԿ ՓԳՀ-ի կողմից ճանաչվել է փախստական:

47. Դատարանը սկզբում նկատում է, որ դիմողը ձերբակալվել է 2008 թվականի մայիսի 16-ին. նա նշել է, որ չի կամեցել վերադառնալ Իրան և որ եկել է Թուրքիա՝ ՄԱԿ ՓԳՀ-ին դիմելու նպատակով: Այնուամենայնիվ, համաձայն 2008 թվականի մայիսի 9-ին և հունիսի 10-ին ներկայացված փաստաթղթերի, ներպետական իշխանությունները ծրագրել են նրա արտաքսումը` առանց նրա բողոքներն ու հայտարարություններն ուսումնասիրելու: Ավելին, նրա գործի քննությունը թուրքական իշխանությունների կողմից կասեցվել է մինչև Դատարանի կողմից գործի քննության ավարտը (տե՛ս վերը՝ կետեր 21 և 42): Այս հանգամանքներում Դատարանը համոզված չէ, որ ներպետական իշխանությունները տվել են էական գնահատական դիմողի բողոքին: ՄԱԿ ՓԳՀ-ի մասնաճյուղն է քննել դիմողին, երբ նա գտնվել է Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում՝ պարզելու համար նրա ապաստանի հետ կապված խնդրանքի հիմքերը, ինչպես նաև՝ գնահատելու ռիսկը, որին նա կարող էր ենթարկվել իր կրոնական կողմնորոշման հիմքով:

48. Դատարանն իր կողմից պետք է գնահատի ՄԱԿ ՓԳՀ-ի եզրակացությունը` կապված դիմողի կողմից վկայակոչվող ռիսկերի հետ (տե՛ս Jabari v. Turkey գործը, թիվ 40035/98, կետ 41, ՄԻԵԴ 2000‑VIII; վերոնշյալ N.A. v. The United Kingdom գործը, կետ 122 և վերոնշյալ Abdolkhani and Karimnia գործը, կետ 82): Դատարանն այս իմաստով նկատում է, որ երբ ՄԱԿ ՓԳՀ-ն քննել է դիմողին, հնարավորություն է ունեցել գնահատել նրա վախերի հավանականությունը և իր հայրենիքում առկա հանգամանքների առիթով նրա դիրքորոշման ճշմարտացիությունը: Այս քննության արդյունքում այն գտել է, որ դիմողը կրել է հայրենիքում հետապնդումների ենթարկվելու ռիսկ:

49. ՄԱԿ ՓԳՀ-ի գնահատականի լույսի ներքո Դատարանը գտնում է, որ կան էական հիմքեր ընդունելու, որ դիմողը կրել է 3-րդ հոդվածի ներքո իր իրավունքի խախտման ռիսկ՝ կրոնի հիման վրա Իրան վերադառնալու դեպքում:

50. Հետևաբար Դատարանը եզրակացնում է, որ տեղի կունենար Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի խախտում, եթե դիմողը վերադառնար Իրան:

 

II. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 5-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ 1-ԻՆ, 3-ՐԴ և 4-ՐԴ ԿԵՏԵՐԻ, ԻՆՉՊԵՍ ՆԱԵՎ 6-ՐԴ և 13-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾՆԵՐԻ ՎԻՃԵԼԻ ԽԱԽՏՈՒՄ

 

51. Հիմնվելով Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին, 3-րդ և 4-րդ կետերի, ինչպես նաև 6-րդ և 13-րդ հոդվածների վրա՝ դիմողը բողոքել է, որ իրեն ապօրինի են կալանավորել` առանց իր կալանքի օրինականությունը վիճարկելու հնարավորություն տալու:

52. Դատարանը գտնում է, որ առավել նպատակահարմար է քննել այդ բողոքները Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին և 4-րդ կետերի տեսանկյունից:

A. Ընդունելիություն

53. Դատարանը նկատում է, որ գանգատը հիմնականում անհիմն չէ Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ կետի իմաստով: Ապա նշում է, որ այն անհիմն չէ նա որևէ այլ հիմքով: Այդ պատճառով այն հայտարարվում է ընդունելի:

B. Հանգամանքները

1. Ազատությունից զրկելու հանգամանքի առկայությունը և համապատասխանությունը 5-րդ հոդվածի 1-ին կետին

54. Կառավարությունը նշել է, որ դիմողը չի կալանավորվել, այլ բնակեցվել է Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում: Այս կենտրոնում դիմողին տեղավորելու պատճառը, որը չի կարող դիտվել որպես կալանք կամ բանտարկություն, իշխանությունների կարիքն էր` հետևելու օտարերկրացիներին արտաքսման գործընթացի ընթացքում: Կառավարությունը հայտարարել է, որ այս պրակտիկան հիմնված է եղել թիվ 5683 օրենքի 23-րդ բաժնի և թիվ 5682 օրենքի 4-րդ բաժնի վրա:

55. Դիմողը հայտարարել է, որ իրեն կալանավորել են, և որ իր կալանքը չի ունեցել բավարար իրավական հիմքեր ներպետական օրենսդրության մեջ: Ոչ էլ դրա մասին որոշում է կայացվել դատարանի կողմից:

56. Դատարանը կրկնում է, որ արդեն քննել է նույնանման բողոք Abdolkhani and Karimnia (վերը նշված կետեր 125-135) գործով: Այն գտնում է, որ Քիրքլարելիի՝ Օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոնում դիմողներին տեղավորելն այդ գործով հանգեցրել է ազատությունից զրկելուն և եզրակացրել է, որ հստակ իրավական դրույթների բացակայության պայմաններում, որոնցով հաստատվում է արտաքսման մասին որոշում կայացնելու և այն կասեցնելու գործընթացը, ինչպես նաև սահմանվում են նման կալանքի համար ժամկետներ, ազատությունից զրկումը, որին ենթարկվել է դիմողը, Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի իմաստով չի եղել «օրինական»:

57. Դատարանը քննել է այս գործը և գտնում է, որ չկան հատուկ հանգամանքներ, որոնք կստիպեին իրեն նահանջել Abdolkhani and Karimnia գործով իր վճռում արված հետևություններից: Այդ պատճառով տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտում:

2. Համապատասխանությունը 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետին

58. Կառավարությունը հայտարարել է, որ վարչական դատարաններին ուղղված բողոքներն անձանց տեղավորելու օտարերկրացիների ընդունման և տեղավորման կենտրոններում, արդյունավետ միջոց էր՝ Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի իմաստով:

59. Դիմողը նշել է, նախևառաջ, որ ինքը չի կարողացել դիմել վարչական դատարաններին, քանի որ որևէ գործող անձը հաստատող փաստաթղթի բացակայության պայմաններում չի կարողացել ունենալ փաստաբան: Իր՝ 2009 թվականի ապրիլի 16-ին ներկայացված հայտարարություններում նա նշել է, որ ՄԱԿ ՓԳՀ-ի մանդատի ներքո փախստական ճանաչվելուց հետո ինքն այժմ իր անունից հանդես գալու համար կարողացել է ունենալ նոտարական կարգով վավերացված լիազորություններ ունեցող փաստաբան: Արդյունքում նրա փաստաբանը դիմել է Անկարայի վարչական դատարան և պահանջել նրան ազատ արձակել: Իր՝ 2009 թվականի մայիսին և հունիսին արված հայտարարություններում դիմողը նշել է, որ գործի քննությունը չի եղել բավարար չափով արագ:

60. Դատարանը կրկնում է, որ 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի նպատակն է երաշխավորել, որպեսզի անձինք, ովքեր ձերբակալվում են և կալանավորվում, իրավունք ունենան վիճարկելու այդ միջոցի օրինականությունը դատարանում (տե՛ս mutatis mutandis, De Wilde, Ooms and Versyp v. Belgium գործը, 1971թ. հունիսի 18, կետ 76, Սերիա A, թիվ 12): Միջոցը պետք է լինի հասանելի անձի կալանքի ընթացքում, որպեսզի թույլ տա այդ անձին հասնելու դրա օրինականության արագ դատական վերանայման: Այդ վերանայումը պետք է հնարավորության դեպքում կարողանա հանգեցնել ազատ արձակման: 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի ներքո պահանջվող միջոցի առկայությունը պետք է լինի բավականաչափ հստակ ոչ միայն տեսականորեն, այլ նաև պրակտիկայում, որի բացակայությունը կհանգեցնի այդ դրույթի ներքո պահանջվող հասանելիության և արդյունավետության բացակայության (տե՛ս, mutatis mutandis, Stoichkov v. Bulgaria գործը, թիվ 9808/02, կետ 66 in fine, 2005թ. մարտի 24, և Vachev v. Bulgaria գործը, թիվ 42987/98, կետ 71, ՄԻԵԴ 2004‑VIII):

61. Նախևառաջ, Դատարանը նկատում է, որ դիմողի ներկայացուցիչը 2009 թվականի ապրիլի 14-ին դիմել է Անկարայի վարչական դատարան՝ պահանջելով վերացնել Նախարարության որոշումն իր հաճախորդին ազատ չարձակելու վերաբերյալ և կայացնել որոշում՝ գործի վարույթը կասեցնելու մասին: Պահանջը մերժվել է, 2009 թվականի հունիսի 24-ին մերժվել է նաև դրան հետևող բողոքը: Ավելին, համաձայն գործի նյութերում առկա տեղեկության, գործի քննությունը դեռևս շարունակվում է այդ դատարանում: Վարչական դատարանների կողմից նախնական վերանայումը այդպիսով տևել է երկու ամիս և 10 օր:

62. Դատարանը հիմնվում է Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին կետի ներքո արված իր հետևությունների վրա՝ կապված իրավական դրույթների բացակայության հետ, որոնք կնախատեսեին Թուրքիայում մինչև արտաքսումը կալանքի գործընթացը: Քննվող վարույթը չի առաջացնում բարդ խնդիր: Դատարանը գտնում է, որ Անկարայի վարչական դատարանն առավել հստակ, քան Դատարանը, կարող էր տեսնել դիմողի կալանքի համար բավարար իրավական հիմքերի բացակայությունը: Դատարանը, այդ պատճառով, գտնում է, որ տվյալ գործով դատական վերանայումը չի կարող համարվել «արագ» պատասխան դիմողի բողոքներին (տե՛ս Khudyakova v. Russia գործը, թիվ 13476/04, կետ 99, 2009թ. հունվարի 8, և Kadem v. Malta գործը, թիվ 55263/00, կետեր 43‑45, 2003թ. հունվարի 9, որտեղ Դատարանը որոշել է, որ համապատասխանաբար 54 և 17 օրվա ժամկետներն արտաքսումից առաջ կալանքը վերանայելու համար եղել է չափազանց երկար):

63. Հետևաբար Դատարանը եզրակացնում է, որ թուրքական իրավական համակարգը դիմողին չի տրամադրել միջոց, որով նա կկարողանար հասնել իր կալանքի օրինականության դատական վերանայմանը՝ Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի իմաստով (տե՛ս S.D. v. Greece գործը, թիվ 53541/07, կետ 76, 2009թ. հունիսի 11 և վերոնշյալ Karimnia-ի գործը, կետ 142):

Այդ պատճառով տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 4-րդ կետի խախտում:

 

III. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 3-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ՎԻՃԵԼԻ ԽԱԽՏՈՒՄ՝ ԴԻՄՈՂԻ ԿԱԼԱՆՔԻ ՀԱՄԱՏԵՔՍՏՈՒՄ

 

64. Հիմնվելով Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի վրա՝ դիմողը բողոքել է Կենտրոնում առկա պայմաններից և բժշկական օգնություն իրեն չտրամադրելուց: Նրա՝ 2009 թվականի հունիսի 22-ի հայտարարություններում նա նաև բողոքել է միևնույն կետի ներքո, որ Կենտրոնի ոստիկաններից մեկը՝ Ա.Ա.-ն իրեն վիրավորել է և վախեցրել:

 

1. Ա.Ա.-ի կողմից դիմողի նկատմամբ վիճելի վատ վերաբերմունքը

65. Կառավարությունը նշել է, որ դիմողի նկատմամբ վատ վերաբերմունքի բողոքի առիթով կատարվել է քննություն, որը դեռևս ընթացքի մեջ է:

66. Դիմողն այս առումով հետագա դիրքորոշում չի հայտնել:

67. Դատարանը կրկնում է, որ շարունակվող քննությունն ըստ էության արդյունավետ միջոց է վատ վերաբերմունքի մասին հայտարարությունների առիթով: Հաշվի առնելով փաստը, որ ոստիկանության աշխատակցի գործողությունների քննությունը, ով իբրև թե վիրավորել է դիմողին, դեռևս շարունակվում է. Դատարանը գտնում է, որ գանգատի այս հատվածը պետք է մերժվի Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին և 4-րդ կետերի ներքո՝ ներպետական միջոցները սպառված չլինելու համար:

 

2. Բժշկական օգնությունը

68. Կառավարությունը հայտարարել է, որ դիմողը ներպետական իշխանություններին չի բողոքել բժշկական օգնություն իրեն չտրամադրելու հարցով: Նրանք նշել են, որ դիմողը չի սպառել ներպետական միջոցներն այս իմաստով:

69. Դիմողը կրկնել է և պնդել իր հայտարարությունը:

70. Դատարանն անհրաժեշտ չի համարում որոշել` արդյոք դիմողը սպառել է ներպետական միջոցները, քանի որ գանգատի այս հատվածը հիմնականում անհիմն է հետևյալ պատճառաբանությամբ:

71. Դատարանը կրկնում է, որ 3-րդ հոդվածը պահանջում է, որպեսզի կալանավորված անձանց առողջական վիճակը, այլ հանգամանքների շարքում, պատշաճ կերպով կապահովվի պահանջվող բժշկական օգնական տրամադրելով (տե՛ս mutatis mutandis,. Poland [GC] գործը, թիվ 30210/96, կետ 94, ՄԻԵԴ 2000‑XI): Տվյալ գործով դատարանը նկատում է, որ 2008 թվականի մայիսին դիմողի ներկայացուցիչն իշխանություններին խնդրել է թույլ տալ, որպեսզի դիմողն անցնի բժշկական հետազոտություն, նշելով, որ նա տառապում է լուրջ հիվանդությունով: Համապատասխանաբար, 2008 թվականի հունիսին և հուլիսին դիմողն անցնել է մի շարք բժշկական հետազոտություններ, բժիշկը զննել է` արդյոք դիմողը տառապել է որևէ հիվանդությունով: Քանի որ իշխանությունները թույլ են տվել, որ դիմողն անցնի բավականին մանրակրկիտ բժշկական հետազոտություններ և դիմողի ներկայացուցչի դիմումից անմիջապես հետո կազմվել է բժշկական փաստաթուղթ, Դատարանը եզրակացնում է, որ դիմողն ունեցել է պատշաճ բժշկական օգնություն ստանալու հնարավորություն: Այդ պատճառով նա եզրակացնում է, որ գանգատի այս հատվածը հիմնականում անհիմն է և այդ պատճառով պետք է մերժվի Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 3-րդ և 4-րդ կետերին համապատասխան:

 

3. Նյութական պայմանները

 

A. Ընդունելիություն

72. Կառավարությունը հայտարարել է, որ գանգատի այս հատվածը պետք է մերժվի, քանի որ չեն սպառվել ներպետական միջոցները՝ ի խախտումն Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին կետի, քանի որ դիմողը չի ներկայացրել բողոքներ ներպետական մարմիններին:

73. Դիմողը պատասխանել է, որ ինքը չի կարողացել ներկայացնել բողոքներ կալանքի պայմանների առնչությամբ, քանի որ վախեցել է իր բողոքի բացասական հետևանքներից:

74. Դատարանը կրկնում է, որ Կոնվենցիայի 35-րդ հոդվածի 1-ին կետը հնարավորություն է տալիս պայմանավորվող պետություններին կանխելու կամ վերացնելու վկայակոչվող խախտումները մինչև դրանք Դատարան ներկայացվելը: Հետևաբար, պետություններն ազատվում են իրենց գործողությունների համար միջազգային մարմնի առաջ պատասխան տալուց և ունեն հնարավորություն ուղղել իրավիճակն իրենց սեփական իրավական համակարգի միջոցով: Այնուամենայնիվ, 35-րդ հոդվածի 1-ին կետի ներքո քննարկվող միակ միջոցները նրանք են, որոնք կապված են վիճելի խախտումների հետ և որոնք միևնույն ժամանակ հասանելի են և արդյունավետ: Նման միջոցների առկայությունը պետք է լինի բավականաչափ հստակ ոչ միայն տեսականորեն, այլ նաև պրակտիկայում, որի բացակայությունը հանգեցնում է պահանջվող հասանելիության և արդյունավետության պահանջների բավարարման մերժմանը (տե՛ս ի թիվս այլ աղբյուրների, Kalashnikov v. Russia (dec.), թիվ. 47095/99, 2001թ. սեպտեմբերի 18):

75. Ավելին, Դատարանը կրկնում է, որ ներպետական միջոցների սպառման ոլորտում Դատարանում Կառավարությունն է կրում ապացուցման պարտականությունը, որ միջոցը եղել է արդյունավետ, տվյալ ժամանակահատվածում տեսականորեն և պրակտիկորեն հասանելի, այսինքն՝ այն հասանելի է, այնպիսին է, որ կարող է բավարարել դիմողի պահանջները և ունի հաջողության հասնելու հեռանկար: Եթե այս պարտականությունը կատարված է, դիմողը պետք է ցույց տա, որ Կառավարության կողմից վկայակոչվող միջոցն իրականում սպառվել է կամ որոշ պատճառներով եղել է ոչ պատշաճ և ոչ արդյունավետ գործի կոնկրետ հանգամանքներում կամ, որ առկա են եղել հատուկ հանգամանքներ, որոնք ազատում են իրեն այդ պահանջներից (տե՛ս վերոնշյալ Kalashnikov-ի գործը):

76. Տվյալ գործով Դատարանը նախևառաջ նկատում է, որ դիմողը մի քանի անգամ խնդրել է վարչական մարմիններին իրեն ազատ արձակել: Նա դրա համար դիմել է Անկարայի վարչական դատարան` չնայած որ պայմանների առիթով նա հստակ հարց չի բարձրացրել: Ավելին, դիմողը դիմել է հացադուլի՝ իր կալանքի և կենտրոնի վատթար պայմանների դեմ:

77. Այնուհետև Դատարանը նկատում է, որ Մազլում-Դերը հրապարակել է զեկույց, որտեղ ներկայացված են մի շարք անձանց, այդ թվում՝ դիմողի կողմից Կենտրոնի պայմանները: Համաձայն այդ զեկույցի՝ թե՛ Կենտրոնի ղեկավարը, և՛ թե քաղաքապետը տեղյակ են եղել կալանքի պայմանների հետ կապված բողոքների մասին: Այդ պատճառով Դատարանը գտնում է, որ վարչական մարմինները հնարավորություն են ունեցել պարզելու դիմողի կալանքի պայմանները, իսկ անհրաժեշտության դեպքում՝ բարելավելու դրանք:

78. Ավելին, չնայած ճիշտ է, որ դիմողը բողոք չի ներկայացրել ներպետական մարմիններին, Կառավարությունը ցույց չի տվել, թե որևէ կերպ այդ հարցը լուծում էր ստանում: Ոչ էլ կային գործերի օրինակներ, երբ այդ պայմանները ներպետական դատարաններ դիմելուց հետո երբևէ բարելավված լինեին: Դատարանը, այդ պատճառով, գալիս է այն եզրակացության, որ տվյալ գործի հանգամանքներում բավարար չափով չի հաստատվել, որ առկա են եղել ներպետական միջոցներ, որոնք կկարողանային բավարարել դիմողի պահանջները՝ կապված կենտրոնի պայմանների հետ: Հետևաբար, Դատարանը մերժում է Կառավարության առարկությունները:

B. Հանգամանքները

79. Կառավարությունը հայտարարել է, որ դիմողի՝ Կենտրոնի պայմանների հետ կապված բողոքներն անհիմն են եղել: Նրանք նշել են, որ Կենտրոնում սենյակները երբևէ փակված չեն եղել: Անձինք, ովքեր պահվել են այնտեղ, օգտվել են ընդհանուր տարածքներից, որտեղ նայել են հեռուստացույց և ճաշել են: Կառավարությունը նշել է, որ նրանց նույնիսկ թույլ են տվել առիթներ նշել:

80. Դիմողը հայտարարել է,որ Կենտրոնում կալանավորվածներին տրվող սնունդը և համապատասխան հիգիենան եղել են վատթար, և որ այդ պատճառով կալանավորվածները ստիպված էին գնել ուտելիք ճաշարանից, որը թանկ էր: Նա նշել է, որ խմելու ջուրը շատ կեղտոտ էր: Ապա նա նշել է, որ կալանավորվածներին օրվա ընթացքում թույլատրվում էր դուրս գալ շենքից միայն մի քանի ժամով: Նա նաև նշել է, որ իրեն մաքուր օդի դուրս գալ թույլ են տվել միայն ժամը մեկ անգամ, երբ նա դիմել էր հացադուլի:

81. Դատարանը կրկնում է Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի ներքո, որ պետությունը պետք է ապահովի, որպեսզի կալանավորված անձի համար առկա լինեն այնպիսի պայմաններ, որոնք համատեղելի կլինեն մարդու արժանապատվության հետ, որ միջոցի գործադրման ձևը և մեթոդը չեն հանգեցնի տառապանքի, և որ անձի առողջությունը և բարօրությունը պատշաճ կերպով ապահովված կլինեն: Կալանքի պայմանները գնահատելիս պետք է հաշվի առնվեն այդ պայմանների բոլոր հետևանքները, և կալանքի տևողությունը (տե՛ս Dougoz v.Greece գործը, թիվ 40907/98, կետ 46, ՄԻԵԴ 2001‑II և Kalashnikov v. Russia գործը, թիվ 47095/99, կետ 102, ՄԻԵԴ 2002‑VI):

82. Տվյալ գործով Դատարանը նախևառաջ նկատում է, որ դիմողի և մյուս կալանավորվածների համար հասանելի սնունդը տրամադրվում էր Կենտրոնի ղեկավարության կողմից (տե՛ս վերը՝ կետ 37): Այդ պատճառով Դատարանը գտնում է, որ խոհանոցը, որի լուսանկարները ներկայացվել են Դատարանին, չի օգտագործվել դիմողի և մյուս կալանավորվածների կողմից: Այդպիսով, Դատարանի կարծիքով Կենտրոնի տարածքներից օգտվելու հնարավորությունը, ինչպիսին է՝ խոհանոցը, սահմանափակ էր: Ապա Դատարանը գտնում է, որ չնայած դիմողը բողոքել է սննդի և խմելու ջրի որակից, նա ցույց չի տվել, թե որքանով է դա ազդել նրա առողջության վրա, և սննդի ու ջրի վերաբերյալ բողոքները չի ապացուցել բավարար փաստարկներով և ապացույցներով:

83. Ինչ վերաբերում է դիմողի հայտարարություններին առ այն, որ իրեն թույլ չեն տվել դուրս գալ մաքուր օդի օրեկան 4 ժամից ավել (և մեկ ժամ, երբ նա գտնվում էր հացադուլի մեջ), և որ նա չի ունեցել ֆիզիկական վարժություններ կատարելու հնարավորություն, Դատարանը հիմնվում է Տանջանքների կանխման Եվրոպական հանձնաժողովի (CPT) կողմից սահմանված չափանիշի վրա առ այն, որ միգրացիայի համատեքստում կալանավորված օտարերկրացիները պետք է օրեկան կարողանան դուրս գալ մաքուր օդի: Քանի որ դիմողը չի բողոքել, թե մշտապես գտնվել է փակի տակ, Դատարանը չի գտնում, որ տվյալ գործի հանգամանքներից ելնելով հարց է առաջանում Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի ներքո:

84. Ապա Դատարանը նկատում է, որ Կենտրոնի սենյակների և միջանցքի լուսանկարները ցույց են տալիս, որ սենյակներում կա բնական լուսավորություն, մեծ պատուհաններ, որոնք մաքուր օդի հնարավորություն են տալիս: Չնայած, ճիշտ է, որ որոշ մահճակալներ չեն ունեցել անկողնային պարագաներ, իսկ մյուսների վրա եղել են մաքուր պարագաներ, Դատարանը չի կարող գալ եզրակացության, որ Կենտրոնի ղեկավարությունը չի տրամադրել դիմողին անկողնային պարագաներ:

85. Դատարանը նկատում է, որ դիմողի կողմից ներկայացված լուսանկարների հիման վրա երևում են երկու թերություններ՝ կապված Կենտրոնի հիգիենայի հետ: Առաջինը զուգարանների վիճակն է (տե՛ս վերը՝ կետ 28), որը պետք է վերացվի, իսկ երկրորդը՝ Կենտրոնում այնպիսի մաքրող նյութերի առկայությունը, որոնց վրա ռուսական տառերով պիտակ է առկա, համաձայն որի՝ դրանց վաղեմության ժամկետն արդեն 10 տարի է անցել է՝չնայած որ չի կարելի պարզել, թե արդյոք դրանք իրոք օգտագործվում էին կալանավորների կողմից:

86. Դատարանը նաև մտաբերում է այն հանգամանքը, որ դիմողը Կենտրոնում պահվել է ավելի, քան 16 ամիս, և որ նման կալանքի համար ներպետական օրենքում ժամկետների բացակայության պատճառով նրա կալանքը կարող էր շարունակվել անորոշ ժամկետով, մի փաստ, որը թույլ է տալիս Դատարանին հետևություն անել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտման մասին (տե՛ս վերը՝ կետ 56): Դատարանն ընդունում է, որ այս անորոշությունը կարող է առաջացնել անհանգստության զգացում: Դատարանը տեղյակ է, որ Կառավարությունը չի ներկայացրել մանրամասն դիրքորոշում Կենտրոնում առկա պայմանների վերաբերյալ կամ կալանավորվածների մնացած տարածքների լուսանկարներ կամ տեսագրություններ: Այնուամենայնիվ, Դատարանի կարծիքով չի հաստատվել, որ Կենտրոնում պայմանները եղել են այնքան վատթար, որ կարող էին խնդիր առաջացնել Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի ներքո՝ չնայած 85-րդ կետում ներկայացված հետևանքներին և հնարավոր անհանգստությանը, որը կարող էր առաջացնել դիմողի անորոշ ժամկետով ձգվող կալանքը:

87. Համապատասխանաբար, տեղի չի ունեցել 3-րդ հոդվածի խախտում՝ Կենտրոնում առկա պայմանների առնչությամբ:

 

IV. ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅԻ 41-ՐԴ ՀՈԴՎԱԾԻ ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

 

88. Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի համաձայն.

«Եթե Դատարանը գտնում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի կամ դրան կից Արձանագրությունների խախտում, իսկ համապատասխան Բարձր պայմանավորվող կողմի ներպետական իրավունքն ընձեռնում է միայն մասնակի հատուցման հնարավորություն, ապա Դատարանը որոշում է, անհրաժեշտության դեպքում, տուժած կողմին արդարացի փոխհատուցում տրամադրել»:

 

Վնասը

89. Դիմողը պահանջել է 20000 եվրո՝ որպես իր՝ Կոնվենցիայով նախատեսված իրավունքների խախտման արդյունքում կրած ոչ նյութական վնասի փոխհատուցում: Ապա նա պահանջել է 4000 եվրո՝ նյութական վնասի դիմաց, նշելով որ ինքը ամսական կծախսեր 400 եվրո, եթե չլիներ կալանավորված:

90. Կառավարությունն առարկել է այս պահանջների դեմ:

91. Դատարանը չի տեսնում որևէ պատճառական կապ հայտնաբերված խախտումների և վիճարկվող նյութական վնասի միջև, այդ պատճառով մերժում է այս պահանջը: Այնուամենայնիվ, գտնում է, որ դիմողը պետք է կրեր ոչ նյութական վնաս, որը չի կարող փոխհատուցվել բացառապես խախտումների հայտնաբերմամբ: Հաշվի առնելով խախտումների լրջությունը և դրսևորելով անկողմնակալություն` Դատարանը լիովին բավարարում է դիմողի պահանջը:

B. Ծախսերը և ծախքերը

92. Դիմողը նաև պահանջել է 3100 եվրո ծախսերի և ծախքերի դիմաց, որոնք առաջացել են Դատարանում քննության ընթացքում: Հիմնվելով Ստամբուլի Փաստաբանների միության կողմից ներկայացված հոնորարների սանդղակի վրա՝ նա իր ներկայացուցչության համար պահանջել է 3000 եվրո: Ապա նա պահանջել է 100 եվրո թարգմանության, հեռախոսային և ֆաքսային ծախսերի դիմաց: Նա նաև հայտարարել է, որ իր ներկայացուցիչն իրականացրել է 35 ժամվա աշխատանք:

93. Կառավարությունն առարկել է այս պահանջի դեմ՝ նշելով որ միայն իրականում առաջացած ծախսերը կարող են փոխհատուցվել:

94. Համաձայն Դատարանի նախադեպային որոշումների՝ դիմողն ունի ծախսերի և ծախքերի փոխհատուցման իրավունք, միայն եթե կարող է ցույց տալ, որ դրանք իրականում և անհրաժեշտաբար առաջացել են և ենթական են վճարման: Տվյալ գործով դիմողը չի հիմնավորել, որ նա իրականում կրել է այդ ծախսերը: Հետևաբար, Դատարանն այս կետի ներքո չի տրամադրում փոխհատուցում:

D. Տոկոսները

95. Դատարանը նպատակահարմար է գտնում, որպեսզի տուգանային տոկոսը գանձվի Եվրոպական կենտրոնական բանկի կողմից սահմանած փոխառության միջին տոկոսադրույքի վրա՝ հավելած երեք տոկոս:

 

ՎԵՐՈԳՐՅԱԼԻ ՀԻՄԱՆ ՎՐԱ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՄԻԱՁԱՅՆ

Հայտարարում է բողոքներն ընդունելի Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի ներքո (կապված դիմողի հնարավոր արտաքսման հետ Իրան և նրա կալանքի նյութական պայմանների հետ) և բողոքները՝ Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի ներքո:

Հայտարարում է գանգատի մնացած մասն անընդունելի:

Վճռում է, որ դիմողի արտաքսումն Իրան կլինի ի խախտումն Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի:

Վճռում է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 1-ին և 4-րդ կետերի խախտում:

Վճռում է, որ տեղի չի ունեցել Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի խախտում՝ Քրքլարելիի օտարերկրացիների ընդունման և բնակեցման կենտրոնում նյութական պայմանների առնչությամբ:

Վճռում է, որ պատասխանող պետությունը տվյալ վճիռն օրինական ուժ ստանալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում դիմողներին պետք է վճարի 20000 (քսան հազար) եվրո գումար` թուրքական լիրաներով` վճռի կայացման օրը կիրառելի տոկոսադրույքով՝ Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան, որ վերը նշված երեք ամսվա ժամկետը լրանալիս և մինչև կատարումը տոկոսները պետք է վճարվեն Եվրոպական կենտրոնական բանկի կողմից սահմանած փոխառության միջին տոկոսադրույքի հիման վրա՝ հավելած երեք տոկոս:

 

Մերժում է դիմողի՝ արդարացի փոխհատուցման պահանջի մնացած մասը:

Կատարված է անգլերենով և գրավոր, հրապարակվել է 2010 թվականի հունվարի 19-ին՝ Դատարանի կանոնների 77-րդ կանոնի 2-րդ և 3-րդ կետերին համաձայն:

 

 Սալլի Դոլլե
Քարտուղար

Ֆրանչեսկո Թուլքենս
Նախագահ

__________________________

1 Z.N.S. v. Turkey

2 Վճիռը դեռ վերջնական չէ.

Փոփոխման պատմություն
Փոփոխող ակտ Համապատասխան ինկորպորացիան
Փոփոխված ակտ
Փոփոխող ակտ Համապատասխան ինկորպորացիան