ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ
Ո Ր Ո Շ ՈՒ Մ Ը
1970 ԹՎԱԿԱՆԻ ՀՈՒՆԻՍԻ 24-ԻՆ ԺՆԵՎՈՒՄ ՍՏՈՐԱԳՐՎԱԾ` ՎՃԱՐՈՎԻ ԱՐՁԱԿՈՒՐԴՆԵՐԻ ՄԱՍԻՆ ՎԵՐԱՆԱՅՎԱԾ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՅՈՒՄ (ԿԻՑ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅԱՄԲ) ԱՄՐԱԳՐՎԱԾ ՊԱՐՏԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ` ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆԸ ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐՑԸ ՈՐՈՇԵԼՈՒ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ ԳՈՐԾՈՎ
| Քաղ. Երևան |
7 հունիսի 2005 թ. |
Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը` կազմով. սահմանադրական դատարանի նախագահ Գ. Հարությունյանի, սահմանադրական դատարանի նախագահի տեղակալ Վ. Հովհաննիսյանի, սահմանադրական դատարանի անդամներ Կ. Բալայանի, Ֆ. Թոխյանի, Զ. Ղուկասյանի (զեկուցող), Հ. Նազարյանի, Ռ. Պապայանի, Վ. Պողոսյանի,
մասնակցությամբ` Հանրապետության Նախագահի պաշտոնական ներկայացուցիչ` Հայաստանի Հանրապետության աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Ա. Վարդանյանի,
համաձայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետի, 101 հոդվածի 1 կետի, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետի, 25 հոդվածի 1 կետի և 56 հոդվածի,
դռնբաց նիստում քննեց «1970 թվականի հունիսի 24-ին Ժնևում ստորագրված` Վճարովի արձակուրդների մասին վերանայված կոնվենցիայում (կից հայտարարությամբ) ամրագրված պարտավորությունների` Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:
Գործի քննության առիթ է հանդիսացել Հանրապետության Նախագահի դիմումը սահմանադրական դատարան:
Լսելով սույն գործով զեկուցողի հաղորդումը, Հանրապետության Նախագահի ներկայացուցչի բացատրությունները, հետազոտելով կոնվենցիան և գործում առկա մյուս փաստաթղթերը, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՊԱՐԶԵՑ.
1. Քննության առարկա կոնվենցիան Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության Գլխավոր խորհրդաժողովի կողմից ընդունվել է 1970 թ. հունիսի 24-ին` աշխատողների համար վճարովի արձակուրդ երաշխավորելու նպատակով:
Կոնվենցիան կիրառվում է բոլոր աշխատողների նկատմամբ` բացառությամբ նավաստիների: Կոնվենցիան Պայմանավորվող կողմերին թույլատրում է անհրաժեշտության դեպքում կոնվենցիայի կիրառման ոլորտից բացառել այն աշխատողների սահմանափակ կատեգորիաները, որոնց աշխատանքի կապակցությամբ կարող են ծագել օրենսդրական կամ սահմանադրական հարցերին առնչվող էական խնդիրներ: Նման բացառում կիրառող մասնակից պետությունը դրա պատճառների մասին պետք է նշի կոնվենցիայի կիրառման մասին առաջին զեկույցում:
2. Կոնվենցիայի մասնակից պետությունները յուրաքանչյուրի համար, ում նկատմամբ կոնվենցիան կիրառելի է, երաշխավորում են ամենամյա վճարովի արձակուրդի իրավունք` սահմանված նվազագույն տևողությամբ: Ամենամյա վճարովի արձակուրդը չպետք է պակաս լինի աշխատանքային երեք շաբաթից: Ամենամյա վճարովի արձակուրդի իրավունքի իրացման համար կարող է պահանջվել աշխատանքի նվազագույն ժամանակաշրջան, որը սահմանում է մասնակից պետության շահագրգիռ մարմինը: Աշխատողից անկախ պատճառներով աշխատանքից բացակայությունը, ինչպիսիք են հիվանդությունը, խեղումը կամ մայրությունը, պետք է հաշվարկվի որպես աշխատանքային ժամանակահատվածի մաս:
Կոնվենցիայի մասնակից պետություններն արձակուրդի ամբողջ ժամանակաշրջանի համար երաշխավորում են տվյալ աշխատողի առնվազն հիմնական կամ միջին վարձատրությունը:
Մասնակից պետությունները պարտավորվում են ձեռնարկել արդյունավետ միջոցներ վճարովի արձակուրդի վերաբերյալ դրույթների պատշաճ կատարումն ապահովելու համար:
Կոնվենցիան արգելում է վճարովի արձակուրդի իրավունքից հրաժարվելու կամ արձակուրդը չօգտագործելու վերաբերյալ համաձայնությունը:
3. Հայաստանի Հանրապետությունը, կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածին համապատասխան, հայտարարում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունում ամենամյա վճարովի արձակուրդի նվազագույն տևողությունը 28 օր է:
4. Կոնվենցիայով ստանձնված պարտավորություններն ստեղծում են միջազգային իրավական երաշխիք` ՀՀ Սահմանադրության 30 հոդվածում ամրագրված հանգստի իրավունքի իրացման համար:
Ելնելով գործի քննության արդյունքներից և ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետով, 102 հոդվածի առաջին և երրորդ մասերով, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետով, 67 և 68 հոդվածներով, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՈՐՈՇԵՑ.
1. 1970 թ. հունիսի 24-ին Ժնևում ստորագրված` Վճարովի արձակուրդների մասին վերանայված կոնվենցիայում (կից հայտարարությամբ) ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը:
2. Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 102 հոդվածի երկրորդ մասի համաձայն սույն որոշումը վերջնական է, վերանայման ենթակա չէ, ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից:
|
Նախագահող |
Գ. Հարությունյան |
|
|
| Փոփոխող ակտ | Համապատասխան ինկորպորացիան |
|---|
| Փոփոխող ակտ | Համապատասխան ինկորպորացիան |
|---|