Ապացուցված է նաև ամբաստանյալ Դավիթ Հարությունյանի կողմից, նրա մեղավորությամբ, երկրորդ դրվագով՝ այլ բռնի գործողություններ տուժող Վլադիմիր Հարությունյանի նկատմամբ կատարելը, որը չի առաջացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 117-րդ հոդվածով նախատեսված հետևանքներ, նրա այդ արարքը նույնպես ճիշտ է որակված և համապատասխանում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով նախատեսված հանցագործության հատկանիշներին (...)»3։

10. Վերաքննիչ դատարանն իր որոշմամբ արձանագրել է հետևյալը. «(...) Վերաքննիչ դատարանը հիմնավորված է համարում, որ Դավիթ Հարությունյանը ՝ 2020 թվականի հունիսի 14-ին, ժամը 21:00-ի սահմաններում, (...) հերթական անգամ գնացել է իր ծնողներ Մագդա Սահակյանի և Վլադիմիր Հարությունյանի բնակության վայր հանդիսացող և Մագդա Սահակյանին փաստացի պատկանող՝ Երևան քաղաքի Դավթաշեն 3-րդ թաղամասի թիվ 73 տուն։ Օգտվելով բնակարանի մուտքի դռան բաց լինելու հանգամանքից, Մագդա Սահակյանի կողմից տուն մտնելու արգելքն անտեսելով, վերջինիս կամքին հակառակ՝ Դավիթ Հարությունյանը խախտելով Մագդա Սահակյանի բնակարանի անձեռնմխելիության իրավունքը՝ ապօրինի մուտք է գործել նրա բնակարան, որից հետո Մագդա Սահակյանի՝ բնակարանից դուրս գալու օրինական պահանջն անտեսելով՝ հրաժարվել է լքել այդ բնակարանը։ Նույն բնակարանի խոհանոցում շարունակելով չենթարկվել Մագդա Սահակյանի՝ բնակարանից դուրս գալու պահանջներին՝ Դավիթ Հարությունյանը ձեռքերով բազմաթիվ հարվածներ է հասցրել վերջինիս մարմնի տարբեր մասերին՝ պատճառելով ձախ արմկահոդի շրջանի քերծվածքների ձևով, առողջության թեթև վնասի հատկանիշներ չպարունակող մարմնական վնասվածքներ:

Այդ վիճաբանությանը միջամտել է Դավիթ Հարությունյանի հայր՝ Վլադիմիր Հարությունյանը և փորձել է դուրս հրավիրել Դավիթ Հարությունյանին, որի ընթացքում Դավիթ Հարությունյանը բռունցքով հարվածել է Վլադիմիր Հարությունյանի դեմքին, այնուհետև մետաղյա տապակով հարվածել է վերջինիս ձախ նախաբազկին՝ պատճառելով ստորին շրթունքի լորձաթաղանթի վնասման, արյունազեղման, քերծվածքի ձևով և ձախ նախաբազկի շրջանի քերծվածքի ձևով, առողջության թեթև վնասի հատկանիշներ չպարունակող մարմնական վնասվածքներ:

Ինչ վերաբերում է ամբաստանյալ Դավիթ Հարությունյանի դատաքննական ցուցմունքին, ապա Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Դավիթ Հարությունյանը նման ցուցմունք տալով, նպատակ է հետապնդում խուսափելու քրեական պատասխանատվությունից:

Առաջին ատյանի դատարանի հետևությունները հիմնավորված ու պատճառաբանված են, իսկ քրեական գործի փաստական հանգամանքների մասին Առաջին ատյանի դատարանի հետևությունները հետազոտված ապացույցներին չհամապատասխանելու և ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով (երկու դրվագով) և ՀՀ քրեական օրենսգրքի 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով ամբաստանյալ Դավիթ Հարությունյանին առաջադրված մեղադրանքը հիմնավորված չլինելու վերաբերյալ վերջինի փաստարկները քրեական գործի նյութերում իրենց հաստատումը չեն գտնում (...)»4:

Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը.

11. Սույն գործով Վճռաբեկ դատարանի առջև բարձրացված առաջին իրավական հարցը հետևյալն է. հիմնավորված և պատճառաբանված են արդյո՞ք ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով՝ երկու դրվագով և 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված արարքները կատարելու մեջ ամբաստանյալ Դավիթ Հարությունյանի մեղավորության վերաբերյալ ստորադաս դատարանների հետևությունները։

12. Բողոքի հիմքերի և հիմնավորումների սահմաններում ստուգման ենթարկելով քրեական գործի փաստական հանգամանքների բացահայտման և քրեական օրենքի կիրառման ճշտությունը, գործը քննելիս և լուծելիս քրեադատավարական օրենքի պահանջների պահպանումը, ինչպես նաև ուսումնասիրության և գնահատման ենթարկելով քրեական գործում առկա նյութերը, Վճռաբեկ դատարանը հանգում է այն հետևության, որ ստորադաս դատարանները մեղսագրված հոդվածներով նախատեսված արարքներում ամբաստանյալ Դ․Հարությունյանի մեղավորության վերաբերյալ հանգել են ճիշտ հետևության։

13. Մասնավորապես, Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ Դ․Հարությունյանի մեղավորությունը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով՝ երկու դրվագով և 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով, նախատեսված արարքներում, հաստատվում է տուժողներ Մագդա Սահակյանի, Վլադիմիր Հարությունյանի, վկա Աննա Հարությունյանի, անչափահաս վկա Միլենա Հարությունյանի ցուցմունքներով, դատաբժշկական փորձաքննությունների՝ թիվ 0804 և 0805 եզրակացություններով։ Ուստի, ամբաստանյալի արարքներում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով՝ երկու դրվագով, և 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված հանցակազմերի առկայության վերաբերյալ ստորադաս դատարանների հետևությունները կառուցվել են գործի փաստական հանգամանքներից բխող հստակ, որոշակի և համոզիչ վերլուծությունների հիման վրա5:

14. Վերոգրյալից ելնելով` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ ամբաստանյալ Դ․Հարությունյանին մեղսագրված արարքները կատարելու մեջ վերջինիս մեղավորության վերաբերյալ ստորադաս դատարանների հետևությունները հիմնավորված և պատճառաբանված են:

15. Սույն գործով Վճռաբեկ դատարանի առջև բարձրացված երկրորդ իրավական հարցը հետևյալն է. արդյո՞ք ամբաստանյալ Դ․Հարությունյանի նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածով՝ երկու դրվագով, և 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով քրեական հետապնդումը ենթակա է դադարեցման` քրեական պատասխանատվության ենթարկելու վաղեմության ժամկետներն անցած լինելու հիմքով:

16. 1998 թվականի հուլիսի 1-ին ընդունված ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի (այսուհետ՝ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգիրք) 35-րդ հոդվածի համաձայն` «1. Քրեական գործ չի կարող հարուցվել և քրեական հետապնդում չի կարող իրականացվել, իսկ հարուցված քրեական գործի վարույթը ենթակա է կարճման, եթե`

(...) 

6) անցել են վաղեմության ժամկետները (...)»: 

Նույն օրենսգրքի 35-րդ հոդվածի 5-րդ մասի համաձայն` «Դատարանը, հայտնաբերելով քրեական հետապնդումը բացառող հանգամանքներ, լուծում է ամբաստանյալի նկատմամբ քրեական հետապնդումը դադարեցնելու հարցը»:

Մեջբերված նորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ օրենսդիրը վաղեմության ժամկետն անցնելը դիտում է որպես քրեական գործի վարույթը և քրեական հետապնդումը բացառող հանգամանք` սահմանելով, որ քրեական գործ չի կարող հարուցվել և քրեական հետապնդում չի կարող իրականացվել, իսկ հարուցված քրեական գործի վարույթը ենթակա է կարճման, եթե անցել են վաղեմության ժամկետները6:

17. ՀՀ քրեական օրենսգրքի 19-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` «Ոչ մեծ ծանրության հանցագործություններ են համարվում դիտավորությամբ կատարված այն արարքները, որոնց համար սույն օրենսգրքով նախատեսված առավելագույն պատիժը չի գերազանցում երկու տարի ժամկետով ազատազրկումը, կամ որոնց համար նախատեսված է ազատազրկման հետ կապ չունեցող պատիժ (…)»:

ՀՀ քրեական օրենսգրքի 75-րդ հոդվածի համաձայն` «1. Անձն ազատվում է քրեական պատասխանատվությունից, եթե հանցանքն ավարտված համարելու օրվանից անցել են հետևյալ ժամկետները.

1) երկու տարի՝ ոչ մեծ ծանրության հանցանքն ավարտված համարելու օրվանից. (…)։

2. Վաղեմության ժամկետը հաշվարկվում է հանցանքն ավարտված համարելու օրվանից մինչև դատավճռի օրինական ուժի մեջ մտնելու պահը: (…)»:

ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածի համաձայն` «Ծեծելը կամ այլ բռնի գործողություններ կատարելը, որը չի առաջացրել սույն օրենսգրքի 117-րդ հոդվածով նախատեսված հետևանքներ՝ պատժվում է տուգանքով՝ նվազագույն աշխատավարձի առավելագույնը հարյուրապատիկի չափով, կամ կալանքով՝ առավելագույնը երկու ամիս ժամկետով:

ՀՀ քրեական օրենսգրքի 147-րդ հոդվածի համաձայն՝ «1. Մարդու կամքին հակառակ նրա բնակարան ապօրինի մուտք գործելը՝ պատժվում է տուգանքով՝ նվազագույն աշխատավարձի հիսնապատիկից հարյուրապատիկի չափով, կամ կալանքով՝ առավելագույնը երկու ամիս ժամկետով»։

18․ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118-րդ հոդվածի և 147-րդ հոդվածի 1-ին մասով նկարագրված արարքները դիտավորյալ հանցագործություններ են, իսկ դրանց համար նախատեսված է ազատազրկման հետ չկապված պատիժ, ուստի դրանք դասվում են ոչ մեծ ծանրության հանցագործությունների շարքին: Հետևաբար, նշված հոդվածներով սահմանված հանցավոր արարքները կատարած անձն ազատվում է քրեական պատասխանատվությունից, եթե հանցանքն ավարտված համարելու օրվանից մինչև դատավճռի օրինական ուժի մեջ մտնելու պահն անցել է երկու տարի: