«13» մայիսի 2022 թ.

ք. Երևան

Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան), 13․05․2022 թվականին գրավոր ընթացակարգով քննելով ՀՀ փաստաբանների պալատի վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 19․11.2020 թվականի որոշման դեմ` ըստ հայցի Լուսինե Սահակյանի ընդդեմ ՀՀ փաստաբանների պալատի` ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման եզրափակիչ մասի 1-ին և 2-րդ կետերն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին, նույն պալատի դատավորների ընդհանուր թվի մեծամասնությամբ որոշել է բեկանել ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի 19.11.2020 թվականի որոշումը և սույն գործի վարույթը կարճել:

Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի դատավորներ Հովսեփ Բեդևյանս, Մամիկոն Դրմեյանս, Գոռ Հակոբյանս և Ռուզաննա Հակոբյանս, համաձայն չլինելով վերը նշված որոշմամբ Վճռաբեկ դատարանի դատավորների մեծամասնության արտահայտած կարծիքի հետ և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 27-րդ հոդվածի 9-րդ, 10-րդ և 11-րդ մասերով, շարադրում ենք մեր հատուկ կարծիքը՝ որոշման պատճառաբանական և եզրափակիչ մասերի վերաբերյալ:

1. Գործի դատավարական նախապատմությունը.

Դիմելով դատարան՝ Լուսինե Սահակյանը պահանջել է անվավեր ճանաչել ՀՀ փաստաբանների պալատի՝ ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման եզրափակիչ մասի 1-ին և 2-րդ կետերը։

Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի (դատավոր՝ Լ. Գրիգորյան) (այսուհետ՝ Դատարան) 14.07.2020 թվականի վճռով հայցը բավարարվել է։

ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի (այսուհետ՝ Վերաքննիչ դատարան) 19.11.2020 թվականի որոշմամբ ՀՀ փաստաբանների պալատի վերաքննիչ բողոքը մերժվել է՝ Դատարանի 14.07.2020 թվականի վճիռը թողնվել անփոփոխ։

Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել ՀՀ փաստաբանների պալատը (ներկայացուցիչ Գևորգ Մկրտչյան)։

Վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել։

2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքը, հիմնավորումները ն պահանջը.

Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.

Վերաքննիչ դատարանը սխալ է մեկնաբանել «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 20–րդ հոդվածի 2-րդ մասի 4-րդ կետը, «Նորմատիվ իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 41-րդ հոդվածի 1-ին մասը և ՀՀ Փաստաբանների պալատի ընդհանուր ժողովի կողմից 11.02.2012 թվականի թիվ 1/4-Լ որոշմամբ հաստատված փաստաբանի վարքագծի կանոնագրքի 3.2.5 ենթակետը։

Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.

Վերաքննիչ դատարանը նախկին վստահորդի շահերի հակասության դեպքում, նոր վստահորդին իրավաբանական օգնություն տրամադրելու իրավաչափությունը պայմանավորել է յուրաքանչյուր գործի փաստական հանգամանքներով և մատուցված իրավական ծառայությունների բովանդակությամբ, որի արդյունքում եկել է սխալ եզրահանգման, որ փաստաբան Լուսինե Սահակյանի նախկին և ներկա վստահորդների գործերը, քանի որ միմյանց հետ կապ չունեն, ուստի շահերի հակասություն առկա չէ։

Փաստորեն, Վերաքննիչ դատարանը «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 20-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 4-րդ կետը մեկնաբանելիս հանգել է այն եզրակացության, որ փաստաբանի վստահորդի շահերը կարող են հակասել նախկին վստահորդի շահերին, եթե ստանձնած գործերի միջև առկա է կապ։

Մինչդեռ նման մեկնաբանությունը սխալ է, քանի որ այն չի բխում «Նորմատիվ իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 41-րդ հոդվածի 1-ին մասի պահանջներից։

«Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի պահանջը պարտադրում է նորմատիվ իրավական ակտը մեկնաբանել առնվազն տառացի նշանակությամբ, որպիսի մեկնաբանմամբ ակնհայտ է, որ փաստաբանն իրավունք չունի ներկայացնելու իր նախկին վստահորդի շահերին հակասող շահերով այլ անձի։

Վերաքննիչ դատարանը հաշվի չի առել, որ քննարկվող դրույթի նպատակն է հենց շահերի բախման պարագայում թույլ չտալ, որպեսզի խախտվեն նախկին վստահորդի՝ որպես իրավաբանական օգնության շահառու սուբյեկտի իրավունքները, երբ փաստաբանը հնարավորություն կստանա վերջինիս նախկին ներկայացուցիչը լինելու ուժով որևէ առավելություն ապահովել իր նոր վստահորդի համար։ Նման մոտեցումը բխում է նաև փաստաբանության սահմանադրական-իրավական կարգավիճակից։

Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի 19.11.2020 թվականի որոշումը և գործն ուղարկել նոր քննության։

3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստեր.

Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը՝

1) ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման համաձայն՝ փաստաբան Լուսինե Հովսեփի Սահակյանը (արտոնագիր՝ թիվ 999) ճանաչվել է մեղավոր փաստաբանի վարքագծի կանոնագրքի 3.2.5 կետի և «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 20-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 4-րդ կետի խախտման համար։

Որոշման 2-րդ կետով որոշվել է փաստաբան Լուսինե Հովսեփի Սահակյանի (արտոնագիր՝ թիվ 999) նկատմամբ կիրառել կարգապահական տույժ՝ խիստ նկատողություն և իր հաշվին 6 ամսվա ընթացքում լրացուցիչ վերապատրաստման դասընթացներին մասնակցություն «Դեոնթոլոգիա» թեմայով, 6 (վեց) ակադեմիական ժամ ժամաքանակով։

Որոշման 3-րդ կետով որոշվել է փաստաբան Լուսինե Հովսեփի Սահակյանի (արտոնագիր՝ թիվ 999) նկատմամբ հարուցված կարգապահական վարույթը Կանոնագրքի 3.2.8 ենթակետի մասով՝ կարճել (հատոր 1-ին, գ.թ 16-31)։

2) Կարգապահական վարույթ հարուցելու առիթը և հիմքն են հանդիսացել՝ 29.11.2018 թվականի ՀՀ փաստաբանների պալատ մուտքագրված Արսեն Բենիկի Չիչյանի դիմումը, որով վերջինս հայտնել է, որ իր նախկին փաստաբան Լուսինե Սահակյանը, ով 2013 թվականին իրականացրել է իր պաշտպանությունը թիվ ԼԴ/0006/01/13 քրեական գործով, ներկայումս իրականացնում է իր հակառակորդի շահերի պաշտպանությունը՝ առանց դիմողի համաձայնությունը ստանալու։ Լուսինե Սահակյանը թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործի շրջանակներում հանդես է գալիս պատասխանողի իրավահաջորդ Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի ներկայացուցչի կարգավիճակով՝ իրականացնելով կոնկրետ գործողություններ, որոնք ուղղված են իր շահերի դեմ։ Մասնավորապես, Լուսինե Սահակյանը դատարան է ներկայացրել մի միջնորդություն, որով խնդրել է վերսկսել իր օգտին ավարտված գործը, իսկ միջնորդության բովանդակությունը վերաբերում է նրան, որ դիմողի հայցն ըստ էության պետք է մերժվի։ Նույն գործով Լուսինե Սահակյանը՝ որպես Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի ներկայացուցիչ ՀՀ վերաքննիչ դատարան է ներկայացրել վերաքննիչ բողոք, որով խնդրել է բեկանել թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործով դիմողի օգտին Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի կողմից 14.09.2018 թվականին կայացված վճիռը՝ ներկայացնելով նաև միջնորդություն վճռի կատարումը կասեցնելու մասին։

Դիմողը նշել է, որ Լուսինե Սահակյանը թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործով, ներկայացնելով դիմողի հակառակորդ Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի անունից միջնորդություններ, վերաքննիչ բողոք, իրավաբանական օգնություն է ցույց տալիս իր նախկին վստահորդի՝ դիմողի շահերին հակառակ (հատոր 1-ին, գ.թ 64-65)

3) ՀՀ Լոռու մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի թիվ ԼԴ/0006/01/13 քրեական գործով 30.09.2013 թվականի դատավճռով Արսեն Չիչյանը դատապարտվել է: Նշված քրեական գործով ամբաստանյալ Արսեն Չիչյանի շահերի պաշտպանությունն իրականացրել են փաստաբաններ Երվանդ Վարոսյանը, Ռուբեն Հակոբյանը և Լուսինե Սահակյանը։

ՀՀ Լոռու մարզի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանի (դատավոր Ս. Բաղդասարյան) 30.09.2013 թվականի թիվ ԼԴ/0006/01/13 դատավճռի համաձայն՝

«Ամբաստանյալ Արսեն Բենիկի Չիչյանին մեղավոր ճանաչել Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքի 258-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով, 235-րդ հոդվածի 1-ին մասով և 147-րդ հոդվածով նախատեսված հանցագործությունների կատարման մեջ։ Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքի 258-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով նրան դատապարտել ազատազրկման 1/մեկ/ տարի 3 /երեք/ ամիս ժամկետով, 235-րդ հոդվածի 1-ին մասով դատապարտել ազատազրկման 6 /վեց/ ամիս ժամկետով, 147-րդ հոդվածով դատապարտել տուգանքի 80,000 /ութսուն հազար/ ՀՀ դրամի չափով։

Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքի 66-րդ հոդվածով սահմանված կարգով՝ հանցանքների համակցությամբ ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժները մասնակիորեն, իսկ տուգանքը լրիվ գումարելու միջոցով Արսեն Չիչյանի նկատմամբ պատիժ նշանակել ազատազրկում 1 /մեկ/ տարի 6 /վեց/ ամիս ժամկետով և տուգանք 80.000 /ութսուն հազար/ դրամի չափով» (հատոր 3-րդ, գ.թ. 16-29)։

4) Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանում քննվել է թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործն ըստ հայցի՝ Արսեն Չիչյանն ընդդեմ Սերոփ-Գորիոն Դեր-Բողոսսյանի իրավահաջորդ Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի (երրորդ անձինք «Արդշինբանկ» ՓԲԸ և «Արարատբանկ» ՓԲԸ)՝ նվիրատվության պայմանագիրը կնքված ճանաչելու և սեփականության իրավունքը ճանաչելու պահանջների մասին։ Նշված քաղաքացիական գործով պատասխանողի իրավահաջորդ Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի շահերի ներկայացուցչությունն իրականացրել են փաստաբաններ Լուսինե Սահակյանը և Դիանա Գրիգորյանը։ Ներկայացուցիչ Լուսինե Սահակյանի կողմից Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարան է ներկայացվել դիմում՝ թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործի նյութերին ծանոթանալու մասին, ապա միջնորդություն՝ գործի վարույթը վերսկսելու և պատասխանողի դատավարական իրավունքները վերականգնելու մասին։

5) Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանը (դատավոր Ռ. Ափինյան) թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործով 14.09.2018 թվականի վճռով հայցը բավարարել է: Վճռվել է Սերոփ-Գորիոն Դեր-Բողոսսյանի 13.11.2013թ. և Արսեն Բենիկի Չիչյանի միջև ՀՀ, ք. Երևան, Նալբանդյան 7, բնակարան 1 հասցեում գտնվող և ՀՀ, ք. Երևան, Նալբանդյան 7 շենք, 1ա հասցեում գտնվող, անշարժ գույքերի մասով նվիրատվության պայմանագիրը ճանաչել կնքված (հատոր 2-րդ, գ.թ. 94-105)։

6) Արսեն Չիչյանի ներկայացուցիչ Սիմոն Բաբայանի կողմից ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարան է ներկայացվել փաստաբան Լուսինե Սահակյանին որպես ներկայացուցիչ գործի վարույթից հեռացնելու մասին միջնորդություն՝ այն պատճառաբանությամբ, որ վերջինս մեկ այլ՝ թիվ ԼԴ/0006/01/13 քրեական գործով որպես պաշտպան ներկայացրել է մեղադրյալ Արսեն Չիչյանի շահերը։ Նշված միջնորդությունը դատարանի որոշմամբ մերժվել է։

7) ՀՀ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի թիվ ԵԿԴ/0479/02/14 քաղաքացիական գործով 20.12.2018 թվականի որոշմամբ (դատավորներ՝ Կ. Չիլինգարյան, Ա. Խառատյան, Ա. Մկրտչյան) Վանիս Կորյունի Դեր-Բողոսսյանի վերաքննիչ բողոքը մասնակի բավարարվել է, Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի 14.09.2018 թվականի վճիռը բեկանել է և այն փոփոխվել է՝ հայցը մերժվել է (հատոր 2-րդ գ.թ., հատոր 3-րդ, գ.թ.1-8)։

4. Հատուկ կարծիքի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները.

Սույն գործը հարուցվել է Լուսինե Սահակյանի հայցի հիման վրա, որով վերջինս պահանջել է անվավեր ճանաչել ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման եզրափակիչ մասի 1-ին և 2-րդ կետերը:

Դատարանը հայցը բավարարել է և անվավեր է ճանաչել ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման եզրափակիչ մասի 1-ին և 2-րդ կետերը:

Վերաքննիչ դատարանը մերժել է ՀՀ փաստաբանների պալատի վերաքննիչ բողոքը և անփոփոխ է թողել Դատարանի 14.07.2020 թվականի վճիռը:

Վճռաբեկ դատարանը որոշել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի 19.11.2020 թվականի որոշումը և սույն գործի վարույթը կարճել այն պատճառաբանությամբ, որ «(…) հանրային իրավունքին են պատկանում այն նորմերը, որոնք իրենց ցանկացած հնարավոր կիրառման դեպքում միակողմանիորեն լիազորում կամ պարտավորեցնում են բացառապես հանրային իշխանության կրողին՝ որպես այդպիսին, իսկ այն նորմերը, որոնք լիազորում կամ պարտավորեցնում են յուրաքանչյուրին, պատկանում են մասնավոր իրավունքին։ Տվյալ դեպքում փաստաբանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու առնչությամբ ծագող հարաբերությունները կարգավորող իրավական նորմերը պատկանում են հանրային իրավունքին, քանի որ դրանք փաստաբաններին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելը լիազորում են բացառապես Պալատին։ Ընդ որում, փաստաբաններին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու հարցերը կարգավորվում են «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքով, ինչպես նաև փաստաբանական պալատի խորհրդի կողմից ընդունված Փաստաբանի վարքագծի կանոնագրքով, որն իր հերթին միտված է սահմանելու թույլատրելի վարքագծի այն կանոնները, որոնցով պետք է առաջնորդվեն փաստաբանները իրենց փաստաբանական գործունեության ողջ ընթացքում։ Ինչպես բխում է վկայակոչված իրավական կարգավորումներից, խորհուրդը Պալատի ներքին կառուցվածքային համակարգում հանդիսանում է և՛ դրա գործադիր մարմինը, և՛ կարգապահական վարույթ իրականացնող մարմինը։ Բացի դրանից, յուրաքանչյուրի՝ սահմանադրորեն երաշխավորված որակյալ իրավաբանական օգնություն ստանալու իրավունքի ապահովումն ուղղված է հանրային շահի սպասարկմանը, ուստի նշված գործառույթի իրականացման առնչությամբ ծագող հարաբերությունները կարգավորող իրավական նորմերն ունեն հանրային բնույթ։ Հաջորդիվ անդրադառնալով իրավահարաբերության մասնակիցների միջև ենթակարգության-վերադասության առկայությանը՝ Վճռաբեկ դատարանն անհրաժեշտ է համարում նշել, որ Պալատ-փաստաբան հարաբերությունները բնորոշվում են նաև ցանկացած մասնավոր, այդ թվում՝ աշխատանքային հարաբերությունների ծագման հիմք հանդիսացող գործարքի (պայմանագրի) բացակայությամբ: Պալատի խորհրդի կողմից փաստաբանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու վերաբերյալ որոշումը կայացվում է Պալատի հանրային իշխանական լիազորությունների գործադրման արդյունքում և միակողմանի ազդեցություն է ունենում հասցեատեր հանդիսացող փաստաբանի համար։ Այսպիսով, վերոգրյալ իրավական վերլուծությունների արդյունքում անհրաժեշտ է լրացնել ՀՀ վճռաբեկ դատարանի նախկինում արտահայտած իրավական դիրքորոշումները՝ ընդգծելով, որ հանրային իրավահարաբերություններում որպես հանրային իշխանության կրող կարող են հանդես գալ ոչ միայն պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինները, այլև պետության կողմից օրենքով պատվիրակված հանրային գործառույթ իրականացնող մասնավոր անձինք։ Ավելին, պետության օրենսդրական քաղաքականությունն ընթանում է այն հունով, որ հանրային շահի առնչությամբ ծագող բոլոր իրավական վեճերի քննությունը վերապահվել է ՀՀ վարչական դատարանին։ Այսպես, ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքում լրացումներ կատարելու մասին 18.05.2015 թվականի օրենքի համաձայն՝ նշված օրենսգրքի 5-րդ բաժինը լրացվել է «Անձնական տվյալների պաշտպանության վերաբերյալ գործերի վարույթը» վերտառությամբ 29.2-րդ գլխով, որով սահմանվել են վարչական դատարանին ընդդատյա՝ անձնական տվյալների պաշտպանության վերաբերյալ գործերը (անձնական տվյալների պաշտպանության ոլորտում որպես ծագող հարաբերությունների կողմ են հանդիսանում ոչ միայն պետական կառավարման կամ տեղական ինքնակառավարման մարմինները, պետական կամ համայնքային հիմնարկները կամ կազմակերպությունները, այլև ֆիզիկական և իրավաբանական անձինք): Ինչ վերաբերում է նման գործերի քննության կարգին, ապա նշված լրացումով օրենսդիրը նախատեսել է, որ դրանց վրա տարածվում են ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքով նախատեսված վիճարկման կամ պարտավորեցման կամ գործողության կատարման կամ ճանաչման հայցի կանոնները։ Այսպիսով, փաստաբանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու որոշումը վիճարկելու հայցերի նկատմամբ ևս կիրառելի են ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքով նախատեսված՝ վիճարկման հայցերին վերաբերող իրավական նորմերը։ Սույն գործի փաստերի համաձայն՝ Պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի որոշման համաձայն՝ փաստաբան Լուսինե Սահակյանը ճանաչվել է մեղավոր Փաստաբանի վարքագծի կանոնագրքի 3.2.5 կետի և «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 20-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 4-րդ կետի խախտման համար։ Որոշման 2-րդ կետով որոշվել է նրա նկատմամբ կիրառել կարգապահական տույժ՝ խիստ նկատողություն և իր հաշվին 6 ամսվա ընթացքում լրացուցիչ վերապատրաստման դասընթացներին մասնակցություն՝ «Դեոնթոլոգիա» թեմայով, 6 (վեց) ակադեմիական ժամ ժամաքանակով։ Որոշման 3-րդ կետով որոշվել է Լուսինե Սահակյանի նկատմամբ հարուցված կարգապահական վարույթը Կանոնագրքի 3.2.8 ենթակետի մասով կարճել։ Հիմք ընդունելով վերոգրյալը՝ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Լուսինե Սահակյանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու մասին Պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման ընդունմամբ Լուսինե Սահակյանի և Պալատի միջև ծագել է վարչական իրավահարաբերություն, որի կապակցությամբ կողմերի միջև ծագած վեճը ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի 1-ին մասի ուժով ընդդատյա է ՀՀ վարչական դատարանին»:

Վճռաբեկ դատարանի դատավորներ Հովսեփ Բեդևյանս, Մամիկոն Դրմեյանս, Գոռ Հակոբյանս և Ռուզաննա Հակոբյանս, համաձայն չլինելով վճռաբեկ բողոքի վերաբերյալ Վճռաբեկ դատարանի դատավորների մեծամասնության կողմից վերը նշված որոշմամբ արտահայտած կարծիքի հետ, շարադրում ենք մեր հատուկ կարծիքը՝ որոշման պատճառաբանական և եզրափակիչ մասերի վերաբերյալ:

«Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» ՀՀ սահմանադրական օրենքի 20-րդ հոդվածի համաձայն՝ առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանը քննում է դատական կարգով քննության ենթակա բոլոր գործերը, բացառությամբ մասնագիտացված դատարանների ենթակայությանը վերապահված գործերի:

«Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» ՀՀ սահմանադրական օրենքի 24-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ վարչական դատարանին են ենթակա Հայաստանի Հանրապետության վարչական դատավարության օրենսգրքով նախատեսված գործերը:

ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` վարչական դատարանին ընդդատյա են հանրային իրավահարաբերություններից ծագող բոլոր գործերը (…):

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 18-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ քաղաքացիական գործերը ենթակա են քննության առաջին ատյանի դատարանում, բացառությամբ «Սնանկության մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքով նախատեսված դեպքերի:

Նույն հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն՝ քաղաքացիական են համարվում իրավունքի մասին վեճի հետ կապված բոլոր գործերը, բացառությամբ Հայաստանի Հանրապետության վարչական դատարանի (այսուհետ՝ վարչական դատարան) կամ Սահմանադրական դատարանի իրավասությանը վերապահված գործերի:

ՀՀ սահմանադրական դատարանը 03.02.2009 թվականի թիվ ՍԴՈ-787 որոշմամբ արտահայտել է այն իրավական դիրքորոշումը, որ դատական պաշտպանության իրավունքի բաղկացուցիչ տարրն է անձի՝ այն դատարանում իր գործի քննության իրավունքը, որի ընդդատությանն օրենքով հանձնված է տվյալ գործը: Ինչպես ՀՀ քաղաքացիական և քրեական դատավարության օրենսգրքերը, այնպես էլ ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգիրքը սահմանում են գործերի առարկայական ընդդատության իրենց կանոնները:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանը նախկինում կայացրած որոշմամբ անդրադարձել է անձի՝ վարչական դատարան դիմելու իրավունքին և հանրային իրավահարաբերությունների հասկացությանն ու արձանագրել, որ անձը ՀՀ վարչական դատարան դիմելու իրավունք է ձեռք բերում այն դեպքում, երբ համարում է, որ պետական կամ տեղական ինքնակառավարման մարմինների կամ դրանց պաշտոնատար անձանց վարչական ակտերով, գործողություններով կամ անգործությամբ խախտվել կամ անմիջականորեն կարող են խախտվել իր իրավունքները և ազատությունները, կամ երբ նրա վրա ոչ իրավաչափորեն դրվել է որևէ պարտականություն, կամ երբ նա վարչական կարգով ոչ իրավաչափորեն ենթարկվել է վարչական պատասխանատվության, սակայն պետական կամ տեղական ինքնակառավարման մարմինների կամ դրանց պաշտոնատար անձանց կողմից անձի իրավունքների և ազատությունների խախտման փաստը միայն դեռևս բավարար չէ ՀՀ վարչական դատարան դիմելու համար, քանի դեռ այդպիսի խախտման հետևանքով առաջացող դատական գործը չի ծագում հանրային իրավահարաբերությունից: ՀՀ վճռաբեկ դատարանն արձանագրել է նաև, որ հանրային իրավահարաբերություններն այն իրավահարաբերություններն են, որոնք ծագում են պետական մարմինների իրականացրած գործադիր-կարգադրիչ գործունեության ընթացքում: Այսինքն` այդպիսի իրավահարաբերությունները և դրանց արդյունքները պետք է ունենան հանրային` համընդհանուր բնույթ, ի տարբերություն մասնավոր` կոնկրետ անձին վերաբերող, իրավահարաբերության (տե´ս Արևիկ Արուչյանն ընդդեմ «ՀԷԳ-90» ՍՊԸ-ի և Դանիել Գրիգորյանի թիվ ԵԱՔԴ/0433/02/11 քաղաքացիական գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի 27.07.2011 թվականի որոշումը):

Հանրային և մասնավոր իրավահարաբերությունների տարանջատման հարցին մանրամասն անդրադարձ է կատարվել ՀՀ վճռաբեկ դատարանի՝ «Վեստ» ՍՊԸ-ն ընդդեմ ՀՀ էկոնոմիկայի նախարարության մտավոր սեփականության գործակալության թիվ ՎԴ/0830/05/14 վարչական գործով 22.04.2016 թվականի որոշմամբ։

Այդ որոշման շրջանակներում ՀՀ վճռաբեկ դատարանը փաստել է, որ ինչպես ցանկացած հարաբերություն, այնպես էլ իրավական նորմերի միջոցով կարգավորվող հասարակական հարաբերությունը` իրավահարաբերությունը, որոշակի փոխկապակցված տարրերի (սուբյեկտ, օբյեկտ և բովանդակություն) ամբողջություն (համակարգ) է, որոնց բովանդակային-որակական տարբերությունը հնարավորություն է տալիս իրավահարաբերությունները տարանջատելու միմյանցից: Մասնավորապես` հանրային իրավահարաբերությունը մասնավոր հարաբերությունից տարանջատվում է թե՛ սուբյեկտային կազմով, թե՛ բովանդակությամբ և թե՛ օբյեկտով: Այդ տարրերն առանձին-առանձին անհրաժեշտ են, իսկ իրենց համակցության մեջ բավարար են, որպեսզի փաստվի իրավահարաբերության հանրային լինելու հանգամանքը:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանը նշել է, որ իրավահարաբերությունը հանրային հատկանիշով բնութագրելու համար նախևառաջ անհրաժեշտ է, որ հարաբերության կողմ հանդես գա հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտը (վարչական մարմիններ, դրանց պաշտոնատար անձինք, այդ թվում` պետական և համայնքային ծառայողներ): Մինչդեռ հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտի` իրավահարաբերության կողմ լինելը դեռևս չի նշանակում, որ իրավահարաբերությունը հանրային բնույթի է, քանի որ հանրային բնույթը` որպես իրավահարաբերության բնութագրիչ, ծավալային առումով ներառում է իրավահարաբերության թե՛ սուբյեկտային կազմը, թե՛ օբյեկտը, թե՛ բովանդակությունը և ի հայտ է գալիս միայն վերոնշյալ երեք տարրերի համակցությամբ:

Իրավահարաբերության բովանդակությունը տվյալ հարաբերության սուբյեկտների փոխադարձ իրավունքների և պարտականությունների ամբողջությունն է, որը հանրային բնույթի իրավահարաբերության պարագայում հանգում է հետևյալին. այդ հարաբերության կողմ հանդիսացող հանրային իշխանության սուբյեկտն ունի օրենքով սահմանված իր իշխանական լիազորություններն իրականացնելու պարտականություն, ինչն էլ ֆիզիկական և իրավաբանական անձանց հանրային սուբյեկտիվ իրավունքների իրացման անհրաժեշտ և բավարար պայմանն է:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանը նաև արձանագրել է, որ հանրային իրավահարաբերության սուբյեկտ հանդիսացող իշխանության մարմինը հանրային իրավահարաբերության շրջանակներում կարող է օժտված լինել ոչ թե իրավունքներով, այլ մի քանի հնարավոր իրավաչափ լուծումներից որևէ մեկն ընտրելու, այսինքն` օրենքով սահմանված որոշակի դեպքերում և բավարար փաստական հիմքերի առկայության պայմաններում վարչական հայեցողություն դրսևորելու հնարավորությամբ: Միևնույն ժամանակ հանրային իրավահարաբերության` իշխանական լիազորություններով չօժտված կողմը, բացի իր հանրային սուբյեկտիվ իրավունքներից, կարող է կրել նաև այդ հարաբերության բովանդակության մեջ ներառված պարտականություններ, քանի որ ֆիզիկական և իրավաբանական անձինք իրենց հանրային սուբյեկտիվ իրավունքներն իրացնելիս պետք է պահպանեն նորմատիվ իրավական ակտերով սահմանված ընթացակարգային իրավական կարգավորումներն ու օրենսդրական բոլոր պահանջները:

Իրավահարաբերության օբյեկտն այն նյութական և (կամ) հոգևոր արժեքն է, ինչի կապակցությամբ որոշակի իրավաբանական փաստի (փաստական կազմի) հիման վրա կողմերի միջև ծագում է իրավահարաբերությունը: Հանրային իրավահարաբերությունները ծագում են հանրային շահը սպասարկող սուբյեկտների` պետության և համայնքի կողմից այն իրացնելու և կյանքի կոչելու, սոցիալական ոլորտում այն առարկայացնելու կապակցությամբ, քանի որ հանրային իրավունքով կարգավորվող հարաբերության շրջանակներում սուբյեկտը գործում է ոչ թե իր, այլ հանրային շահերի վերհանման և ապահովման նպատակով:

ՀՀ վճռաբեկ դատարանն անհրաժեշտ է համարել ընդգծել, որ իրավունքում «շահ» հասկացության դասակարգումը հանրայինի և մասնավորի խիստ պայմանական է, քանի որ հանրային և մասնավոր շահերը հանդես են գալիս փոխկապակցվածության մեջ և գրեթե միշտ փոխլրացնում են միմյանց: Այսպես, իրավական շահը դասակարգվում է հանրայինի և ոչ հանրայինի` դասակարգման հիմքում դնելով այդ շահը կրող սուբյեկտին. հանրային շահի կրողը հասարակությունն է` որպես մեկ միասնական, ամբողջական օրգանիզմ: Ընդ որում, շահը հանրային որակելու համար պարտադիր նախապայման չէ հասարակության բոլոր անդամների կողմից այդ շահի ընկալելի, ընդունելի լինելու հանգամանքը: Սակայն հանրային շահը տարբերվում է մասնավոր շահից ոչ միայն սուբյեկտային չափանիշով, այլ նաև իր առարկայով, քանի որ հանրային շահի առարկան համընդհանուր, համամարդկային որոշակի բարիքներն են, որոնց առարկայացումը հասարակական կյանքում անհրաժեշտ նախապայման է հասարակության գոյատևման և հետագա զարգացման համար:

Ամփոփելով վերոգրյալը՝ հստակ է, որ օրենսդիրն առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի քննությանն է հանձնել դատական կարգով քննության ենթակա այն բոլոր գործերը, որոնց քննությունը վերապահված չէ մասնագիտացված դատարաններին, այդ թվում՝ վարչական դատարանին։ Միևնույն ժամանակ օրենսդիրը սահմանել է վարչական դատարանի ընդդատության շրջանակը, որում ներառված են հանրային իրավահարաբերություններից բխող վեճերից ծագող գործերը։ Փաստորեն, որևէ դատական գործը վարչական կամ առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանում քննության ենթակա լինելու հարցը որոշվում է հիմք ընդունելով այն իրավահարաբերության բնույթը (մասնավոր կամ հանրային), որից բխող վեճը հանձնվում է դատարանի քննությանը։

Ակնհայտ է նաև, որ իրավահարաբերության հանրային լինելու և դրանից բխող վեճը վարչական դատարանին ընդդատյա լինելու հանգամանքը պարզելու նպատակով պետք է գնահատման առարկա դարձվեն հետևյալ հանգամանքները.

1. արդյո՞ք իրավահարաբերության կողմերից մեկը հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտ է, թե՝ ոչ,

2. արդյո՞ք այդ իրավահարաբերության բովանդակությունը կազմում է հանրային իշխանական լիազորությամբ օժտված սուբյեկտի կողմից իր հանրային իշխանական լիազորությունների իրականացման պարտականությունը, թե՝ ոչ,

3. արդյո՞ք այդ իրավահարաբերությունը ծագել է հանրային շահի իրացման կապակցությամբ (իրավահարաբերությունն ուղղված է եղել հանրային շահի` սոցիալ-իրավական պրակտիկայում իրացմանը և առարկայացմանը), թե՝ ոչ:

Միայն վերոգրյալ պայմանների միաժամանակյա առկայության դեպքում է հնարավոր փաստել իրավահարաբերության հանրային լինելու հանգամանքը, ինչպես նաև այդ հարաբերությունից բխող վեճերի ընդդատության հարցը:

Վճռաբեկ դատարանի իրավական դիրքորոշումների կիրառումը սույն գործի փաստերի նկատմամբ.

Սույն գործով հայցվոր Լուսինե Սահակյանը հայցադիմում է ներկայացրել Դատարան ընդդեմ ՀՀ փաստաբանների պալատի` ՀՀ փաստաբանների պալատի խորհրդի 06.09.2019 թվականի թիվ ԿԳ/135-Ա որոշման եզրափակիչ մասի 1-ին և 2-րդ կետերն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին:

Այսպես, նախ անհրաժեշտ է նշել, որ «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 3-րդ հոդվածի 1-ին մասով վարչական մարմինները բնորոշվում են որպես ՀՀ գործադիր իշխանության հանրապետական մարմիններ` ՀՀ նախարարություններ, ինչպես նաև Հանրապետության ողջ տարածքում վարչարարություն իրականացնող պետական այլ մարմիններ. տարածքային կառավարման մարմիններ` մարզպետներ, տեղական ինքնակառավարման մարմիններ` համայնքի ավագանի և համայնքի ղեկավար, իսկ «Պետական կառավարման համակարգի մարմինների մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված են պետական կառավարման համակարգի բոլոր մարմինները (այն է` նախարարություններ, Կառավարությանը, վարչապետին ու նախարարություններին ենթակա մարմիններ):

Միաժամանակ «Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 7-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` Հայաստանի Հանրապետության փաստաբանների պալատը սույն օրենքի հիման վրա ստեղծված փաստաբանների մասնագիտական, անկախ, ինքնակառավարվող ոչ առևտրային կազմակերպություն է, որի առանձնահատկությունները սահմանվում են սույն օրենքով: Փաստաբանների պալատն իրավաբանական անձի կարգավիճակ ձեռք է բերում օրենքով սահմանված կարգով գրանցվելու պահից:

Եվրոպայի խորհրդի նախարարների կոմիտեի «Փաստաբանի մասնագիտական գործունեության ազատության մասին» 25.10.2000 թվականի թիվ Rec (2000) 21 հանձնարարականով ընդգծվել է իրավաբանների և իրավաբանական միությունների հիմնարար դերը մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանությունն ապահովելու գործում։

Միավորված ազգերի կազմակերպության կողմից 07.09.1990 թվականին ընդունված «Իրավաբանների դերին վերաբերող հիմնարար սկզբունքներ» վերտառությամբ փաստաթղթի համաձայն՝ կառավարությունները և իրավաբանների արհեստակցական միավորումները օժանդակում են օրենքին համապատասխան մարդկանց իրավունքների ու պարտականությունների մասին և նրանց հիմնարար ազատությունները պաշտպանելու գործում իրավաբանների ունեցած կարևոր դերի մասին նրանց իրազեկելուն ուղղված ծրագրերի իրականացմանը (…):

Վերոգրյալ նորմերից հետևում է, որ թեև հանրային և մասնավոր շահերի առկայությունը և փոխկապակցվածությունն առկա է, սակայն ՀՀ փաստաբանների պալատը փաստաբանների մասնագիտական, անկախ, ինքնակառավարվող ոչ առևտրային կազմակերպություն է և այն չի հանդիսանում պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմին, այսինքն` հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտ:

Այսպես, ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 3-րդ հոդվածի 1-ին մասով անձն իրավունք ունի դիմելու ՀՀ վարչական դատարան այն դեպքում, երբ նրա իրավունքները կամ ազատությունները խախտվել կամ դրա վտանգն է ստեղծվել պետական, տեղական ինքնակառավարման մարմնի կամ դրա պաշտոնատար անձի կողմից, որպիսի սուբյեկտն էլ սույն գործով հայցվորի կողմից ներկայացված հայցի շրջանակներում բացակայում է, ինչն էլ բացառում է վերջինիս հարուցած վեճի` հանրային իրավահարաբերություններից բխելու հանգամանքը:

Այսինքն` սույն վեճի կողմերից որևէ մեկը չի հանդիսանում հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտ, ուստի վեճով իրավահարաբերության բովանդակությունը չի կազմում հանրային իշխանական լիազորությամբ օժտված սուբյեկտի կողմից իր հանրային իշխանական լիազորությունների իրականացման պարտականությունը, և այդ իրավահարաբերությունը չի ծագել հանրային շահի իրացման կապակցությամբ, որպիսի տարրերի բացակայությունը բացառում է վեճի` հանրային իրավահարաբերություններից բխելու և ՀՀ վարչական դատարանին ընդդատյա լինելու հանգամանքը:

Սույն գործով ՀՀ վճռաբեկ դատարանի այն պնդումը, որ «(…) փաստաբանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու որոշումը վիճարկելու հայցերի նկատմամբ ևս կիրառելի են ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքով նախատեսված՝ վիճարկման հայցերին վերաբերող իրավական նորմերը», հիմնազուրկ է այն պատճառաբանությամբ, որ ՀՀ փաստաբանների պալատը վարչական մարմին չի հանդիսանում, հետևաբար, դրա գործունեության արդյունքում կայացված ակտերը, ներառյալ հայցադիմումով վիճարկվող որոշումը, չեն կարող բնորոշվել որպես վարչական ակտ և այդպիսով դառնալ վարչական արդարադատության վերահսկողության օբյեկտ։

Ավելին, վարչական դատավարության կարգով դատական պաշտպանության իրավունքի իրացման նպատակով օրենսդրի կողմից սահմանված կանոններին համապատասխան անձը վարչական դատարան կարող է վիճարկման հայց ներկայացնել միայն պետական մարմնի (դրա պաշտոնատար անձի կողմից) ընդունված միջամտող վարչական ակտերի դեմ։

Վարչական ակտի, այդ թվում նաև միջամտող վարչական ակտի, հասկացությունները սահմանված են «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 53-րդ հոդվածով, որի համաձայն` վարչական ակտն արտաքին ներգործություն ունեցող այն որոշումը, կարգադրությունը, հրամանը կամ այլ անհատական իրավական ակտն է, որը վարչական մարմինն ընդունել է հանրային իրավունքի բնագավառում կոնկրետ գործի կարգավորման նպատակով, և ուղղված է անձանց համար իրավունքներ և պարտականություններ սահմանելուն, փոփոխելուն, վերացնելուն կամ ճանաչելուն, իսկ միջամտող վարչական ակտն այն վարչական ակտն է, որի միջոցով վարչական մարմինները մերժում, միջամտում, ընդհուպ սահմանափակում են անձանց իրավունքների իրականացումը, որևէ պարտականություն են դնում նրանց վրա կամ ցանկացած այլ եղանակով վատթարացնում են նրանց իրավական կամ փաստացի դրությունը։

«Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 3-րդ հոդվածի համաձայն` վարչարարությունը դա վարչական մարմինների արտաքին ներգործություն ունեցող գործունեությունն է, որը եզրափակվում է վարչական կամ նորմատիվ ակտերի ընդունմամբ, ինչպես նաև գործողություն կամ անգործություն, որն անձանց համար առաջացնում է փաստական հետևանքներ։

«Փաստաբանության մասին» ՀՀ օրենքի 3-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` փաստաբանությունը փաստաբանների մասնագիտական միավորում է, որը, հանդիսանալով քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտ, չի մտնում պետական և տեղական ինքնակառավարման մարմինների համակարգի մեջ։

Նույն օրենքի 7-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` ՀՀ փաստաբանների պալատը նույն օրենքի հիման վրա ստեղծված փաստաբանների մասնագիտական, անկախ, ինքնակառավարվող ոչ առևտրային կազմակերպություն է, որի առանձնահատկությունները սահմանվում են նույն օրենքով։

Նշված իրավանորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ ՀՀ փաստաբանների պալատը չի հանդիսանում վարչական մարմին և վերջինիս կողմից որոշումը չի ընդունվում հանրային իրավունքի բնագավառում կոնկրետ գործի կարգավորման նպատակով։

Այսպես, անձի իրավունքների և ազատությունների խախտման պնդումը միայն դեռևս բավարար չէ վեճը ՀՀ վարչական դատարանում քննության ենթակա դարձնելու վերաբերյալ եզրահանգում կատարելու համար, քանի դեռ այդպիսի խախտման հետևանքով առաջացող դատական գործը չի ծագում հանրային իրավահարաբերությունից։

Հիմք ընդունելով վերը նշված նորմերն ու ՀՀ վճռաբեկ դատարանի նախկինում արտահայտած իրավական դիրքորոշումները և դրանք համադրելով հայցապահանջի հետ՝ գտնում ենք, որ տվյալ դեպքում հայցը ընդդատյա չէ ՀՀ վարչական դատարանին, քանի որ հայցվորի պահանջն ուղղված է ՀՀ փաստաբանների պալատի դեմ, որը չի հանդիսանում հանրային իշխանական լիազորություններով օժտված սուբյեկտ, իսկ իր կողմից ընդունված որոշումը չի կարող համարվել վարչական ակտ:

Դատավորներ`	Հ. ԲեդևՅԱՆ
	Մ. Դրմեյան
	Գ. Հակոբյան
	Ռ. հակոբՅԱՆ

Պաշտոնական հրապարակման օրը՝ 21 հունիսի 2022 թվական: